Είναι οι βόλτες μας στην παιδική ηλικία. Κάποτε ζούσαμε μέσα της. Τώρα την επισκεπτόμαστε σαν τουρίστες. Παρ' όλα αυτά, τα καμπανάκια της χτυπάνε χαρμόσυνα προς όλους, ακόμα και σ' αυτούς που για πάντα έφυγαν. Ακόμη και για μας που νομίζουμε πως ζούμε.

Αν δεν αγαπάτε τα ζώα / και μάλιστα τις νυφίτσες. / Αν δεν ακούτε τους κεραυνούς ευχάριστα / οπουδήποτε./ Οταν δεν ξέρετε πως ο ωραίος Μοντιλιάνι / τρεις η ώρα τη νύχτα μεθυσμένος / χτυπούσε την πόρτα ενός φίλου του / γυρεύοντας τα ποιήματα του Βιγιόν / κι άρχισε να διαβάζει ώρες δυνατά / ενοχλώντας το σύμπαν. / Οταν λέτε τη φύση μητέρα μας και όχι θεία μας. / Οταν δεν πίνετε χαρούμενα το αθώο νεράκι. / Αν δεν καταλάβατε πως η Ανθούσα / είναι μάλλον η εποχή μας. / ΠΡΟΣΟΧΗ ΧΡΩΜΑΤΑ. / Μη με διαβάζετε / όταν / έχετε / δίκιο. / Μη με διαβάζετε όταν / δεν ήρθατε σε ρήξη με το σώμα.../ Ωρα να πηγαίνω / δεν έχω άλλο στήθος».

Είναι το γέλιο μας που καταστρέφει τον ιστορικό χρόνο, τον τυπικό κύριο που λέει ότι ένα και ένα κάνουν δύο, το γέλιο που καταστρέφει την ελπίδα για ένα χριστιανικό αύριο, το γέλιο που ψέματα δε γνώρισε, το γέλιο που δεν καταδέχεται νίκη, το γέλιο που υποδέχεται τον καθέναν μας όπως ακριβώς του αξίζει, το γέλιο δίχως λόγο που ακούγεται στον προθάλαμο της απελπισίας, το γέλιο το ελεύθερο που μας ανάστησε και που ακάθεκτο συνεχίζει.