Η πολιτική απασχόλησης είναι κατ' εξοχήν πολιτικό θέμα. Δεν είναι παίξε - γέλασε. Είναι στο κέντρο της προσοχής των πολυεθνικών, της κομισιόν, της κυβέρνησης, που έχουν χαράξει εντελώς συγκεκριμένη αντεργατική πολιτική. Είναι επίσης στο κέντρο της προσοχής της ελληνικής προεδρίας στην Ευρωπαϊκή Ενωση.

Μη μας πουν ότι η ΕΕ θα δώσει λεφτά στους Δήμους για να χαράξουν καμιά δική τους πολιτική απασχόλησης. Προφανώς θα εφαρμόσουν την πολιτική της ΕΕ και της κυβέρνησης, κάτω από τον απόλυτο έλεγχο, χωρίς καμιά αυτοτέλεια, σαν ένα απλό υποπρακτορείο του κρατικού μηχανισμού, σε βάρος των εργαζομένων. Τι αυτοδιοικητική λογική και παραμύθια... Θέλουν να κάνουν την πολιτική τους χωρίς να το λένε. Γι' αυτό θα μιλήσουμε κι εμείς πολιτικά, θα διατυπώσουμε τη δική μας πολιτική για την απασχόληση.

Σ' όλες τις αποφάσεις της από την αρχή, η Ευρωπαϊκή Ενωση τόνιζε τη σημασία να αναλάβει ενεργό ρόλο στην εφαρμογή της πολιτικής απασχόλησης, η Τοπική Αυτοδιοίκηση και οι τοπικοί φορείς, προφανώς για να την επιβάλλει ευκολότερα.

Οι πολυεθνικές της ΕΕ δε βλέπουν τους εργαζόμενους σαν ανθρώπους με υποχρεώσεις αλλά και δικαιώματα. Τους βλέπουν σαν «αγορά εργασίας», ένα γρανάζι της παραγωγικής διαδικασίας, σαν ένα μέρος του κόστους λειτουργίας και της παραγωγής κερδών. Τους θέλουν - όπως λένε - με ευέλικτες «ελαστικές» σχέσεις εργασίας, δηλαδή... λάστιχο.

Θέλουν να απαλλαγούν από τις καταχτήσεις των εργαζομένων που αφορούν στο ωράριο, στο μισθό, στις συμβάσεις, στον περιορισμό των απολύσεων, στην ασφάλιση και στη σύνταξη. Θέλουν φτηνό εργατικό δυναμικό με τις ελάχιστες απαιτήσεις. Είναι γνωστό πως οι μεγάλες επιχειρήσεις, στα πλαίσια του ανταγωνισμού τους, δε διστάζουν να πετάξουν χιλιάδες εργαζόμενους στο δρόμο ή και να κλείσουν ακόμα και να μεταφέρουν τη δραστηριότητά τους σε άλλες χώρες με φτηνότερο εργατικό δυναμικό και μεγαλύτερα κέρδη.

Την ανεργία τη χρειάζονται και την τροφοδοτούν συνεχώς. Τη βλέπουν σαν αύξηση της προσφοράς εργασίας, σαν πίεση στους εργαζόμενους να μη ζητάνε περισσότερα. Το ίδιο χρειάζονται τους υποαπασχολούμενους, τους μετανάστες, τις γυναίκες, τους νέους. Λένε ψέματα ότι θέλουν να αντιμετωπίσουν την ανεργία, να αυξήσουν την απασχόληση. Και οι νεοφιλελεύθεροι και οι σοσιαλιστές σε όλη την Ευρώπη, σ' όλο τον κόσμο. Η ανεργία είναι κομμάτι του συστήματος, είναι συστατικό του καπιταλισμού. Οσο κυριαρχεί το κυνηγητό του κέρδους, θα υπάρχει ανεργία. Το μόνο που τους προβληματίζει είναι το πώς θα κρατάνε κάποιες ισορροπίες, ανάμεσα στην εντατικοποίηση και τη σκλήρυνση των συνθηκών εργασίας και σε κάποιες βαλβίδες εκτόνωσης για να αποφεύγουν τις κοινωνικές εκρήξεις. Ολη η πολιτική της ΕΕ για την απασχόληση που αναφέραμε αυτό το στόχο έχει.

Οι ουρές των υποψηφίων για τα επιδοτούμενα σεμινάρια και το μοίρασμα ψίχουλων σε ένα μέρος των ανέργων, μέσα απ' αυτά, το φακέλωμα όσων συμμετέχουν με προσωπικά στοιχεία, η προπαγάνδιση της χρησιμότητας της μερικής απασχόλησης μέσω της ανάλυσης της ισχύουσας νομοθεσίας, οι επιδοτούμενες προσλήψεις περιορισμένου χρόνου, η απειλή της απόλυσης και επιστροφής στην ανεργία, όλα αυτά δημιουργούν μια πολιτική ομηρία και μια ψυχολογία εξάρτησης και παραίτησης από κάθε διεκδίκηση. Ταυτόχρονα δημιουργεί τις προϋποθέσεις για τη διαφθορά ενός μέρους συνδικαλιστικών στελεχών, που επιστρατεύονται στην προπαγάνδιση της εργασιακής ευελιξίας και των ευρωπαϊκών προγραμμάτων.

Σύμφωνα με το ίδιο το πρόγραμμα, αυτό αφορά ανέργους ή υποαπασχολούμενους σε οικονομικά και κοινωνικά υποβαθμισμένες περιοχές και σε τομείς που αντιμετωπίζουν ιδιαίτερα προβλήματα απασχόλησης, καθώς και σε ειδικές πληθυσμιακές ομάδες σε τοπική κλίμακα, που αντιμετωπίζουν προβλήματα αποκλεισμού από την αγορά εργασίας. Το συνολικό κόστος του προγράμματος στην Κρήτη θα ανέλθει στα 11.167.000 ευρώ (3,8 δισ. δραχμές). Αυτά θα τα διαχειριστούν οι Ομάδες Συνεργαζόμενων Φορέων που κάθε μια θα έχει ένα Δήμο ή Νομαρχία συντονιστή και θα υποβάλλουν Σχέδια Ολοκληρωμένων Παρεμβάσεων στην Περιφέρεια για έγκριση.

Το σχέδιο κάθε Δήμου, της Ομάδας του, σε γενικές γραμμές θα περιλαμβάνει επιδοτούμενα σεμινάρια κατάρτισης ανέργων ή υποαπασχολουμένων, επιδότηση επιχειρήσεων για προσλήψεις προσωπικού ή επιδότηση ανέργων για άνοιγμα νέων επιχειρήσεων και συμβουλευτικές υπηρεσίες σε όσους συμμετέχουν.

Για το Δήμο Ηρακλείου, το σχέδιο που θα κατατεθεί προβλέπει συμμετοχή 215 ατόμων και από αυτά εκ των προτέρων ορίζεται ότι τα 25 προορίζονται για θέσεις μερικής απασχόλησης. Ο ελάχιστος αριθμός των 215 ατόμων στο σύνολο των ανέργων και των υποαπασχολουμένων της πόλης μας, είναι αρκετός για να πούμε: πολύ φασαρία για το τίποτα. Ομως αν σκεφτούμε τα 700 περίπου εκατομμύρια δραχμές που θα ξοδευτούν, καταλαβαίνουμε ότι η όλη υπόθεση δεν αφορά πραγματικά στην αύξηση της απασχόλησης και στην αντιμετώπιση της ανεργίας, αλλά εξυπηρετεί μόνο προπαγανδιστικές ανάγκες εξωραϊσμού της ευρωπαϊκής και της κυβερνητικής πολιτικής απασχόλησης, σε βάρος των εργαζομένων.

Είναι πραγματικά λυπηρή η επιστράτευση των Δήμων σε αυτή την αντεργατική πολιτική. Επισημοποιεί την πλήρη απομάκρυνση από τα παλιά χαρακτηριστικά του λαϊκού θεσμού που γνωρίζαμε από την ιστορία, τη μετατροπή του σε βαθμίδα της δημόσιας διοίκησης που εφαρμόζει την κυβερνητική πολιτική, αιρετή για τα μάτια του κόσμου.

Η βιασύνη των νέων δημάρχων να εφαρμόσουν την κυβερνητική πολιτική απασχόλησης, δείχνει τη γενικότερη πολιτική που θα ακολουθήσουν. Πόση άραγε σημασία θα έχει ακόμα κι αν μπορούσαν να γίνουν του κόσμου τα έργα κι ο κόσμος να μην μπορεί να βρει δουλιά, να μην μπορεί να ζήσει. Επιβεβαιώνεται η άποψη που έχουμε εκφράσει ότι οι αγώνες των εργαζομένων πρέπει να στραφούν όχι μόνο ενάντια στην πολιτική της κυβέρνησης γενικά, αλλά και ενάντια και στη δημοτική πολιτική που είναι η προέκτασή της.

Εμείς δε βλέπουμε τους εργαζόμενους ούτε σαν μέρος του κόστους, ούτε σαν πηγή παραγωγής κέρδους για τους επιχειρηματίες. Οι εργαζόμενοι είναι άνθρωποι, δικαιούνται να διεκδικούν πλήρη απασχόληση, με πλήρεις αποδοχές και ασφάλιση, χρόνο για ανάπαυση και χρόνο για να καλύψουν τις προσωπικές και οικογενειακές τους υποχρεώσεις. Και αυτό πρέπει να το διεκδικούν τόσο πιο αποφασιστικά, όσο δυναμώνουν οι επιθέσεις σε βάρος τους. Δεν πρέπει να συμβιβαστούν με τις απολύσεις, την ανεργία, τις παραλλαγές της μερικής απασχόλησης και της λεγόμενης εργασιακής ευελιξίας. Πρέπει να απομονώσουν τους συνδικαλιστές και τους πολιτικούς με τις αντιλήψεις προσαρμογής στις απαιτήσεις των πολυεθνικών.

Σε ό,τι αφορά στις Τοπικές Πρωτοβουλίες Απασχόλησης, συμφωνούμε με το ΠΑΜΕ ότι πρέπει να απορριφθεί η φιλοσοφία αυτού του προγράμματος, ενώ παράλληλα να προβληθούν μερικές βασικές προϋποθέσεις που είναι αναγκαίες για να εξασφαλιστεί ότι «θα πιάσει τόπο» ένα μέρος των χρημάτων που θα δαπανηθούν για την υλοποίηση του προγράμματος κι ότι δε θα υπάρξουν απολύσεις, ώστε να ανακυκλώνεται η ανεργία. Τέτοιες προϋποθέσεις είναι: Να δίνονται κάθε χρόνο και για όσο διάστημα διαρκεί το πρόγραμμα, 600 ευρώ σε κάθε άνεργο, με μόνη προϋπόθεση την κάρτα ανεργίας από τον ΟΑΕΔ. Να απαγορευτούν οι απολύσεις σε κάθε επιχείρηση που θα μπει στο πρόγραμμα ένα χρόνο πριν, κατά τη διάρκεια του προγράμματος κι ένα χρόνο μετά. Να εφαρμοστούν οι κλαδικές συμβάσεις εργασίας, με πλήρη ασφαλιστική κάλυψη. Να διπλασιαστεί το ποσό που θα παίρνει ανά ώρα και να έχει πλήρη ασφαλιστική κάλυψη κάθε άνεργος που θα παρακολουθήσει σεμινάρια κατάρτισης, τα οποία πρέπει να πραγματοποιούν δημόσιοι εκπαιδευτικοί φορείς.