Ηρθε στο τραπέζι μας και ένας μεσόκοπος αγρότης, «βαμπακός» μονοκαλλιεργητής. Εφερε κοντά την καρέκλα του και κάθισε δίπλα μου. «Κατ' αρχήν, εγώ ψηφίζω ΠΑΣΟΚ», δήλωσε με ειλικρίνεια. «Παραδέχομαι ότι όλα σωστά είναι αυτά που μας είπες, και χίλια δίκια έχει το Κουκουέ», είπε, ακουμπώντας την παλάμη του στον ώμο μου. «Σωστά και πρόσβαρα όσα μας είπες, αλλά ...τι μπορούμε να κάνουμε; ρώτησε πιο πολύ τον εαυτό του, σηκώνοντας τους ώμους. «Εδώ τα πράματα είναι φως φανάρι. Αλλοι κάνουν κουμάντο. Η Ελλάδα είναι υπόδουλη στους Αμερικάνους. Ο,τι και να πούμε εμείς, θα γίνει αυτό που θα διατάξουν τ' αφεντικά. Τι μπορούμε να κάνουμε;..».

Κατέβασε «με τη μία» το τσιπουράκι του, και συνέχισε: «Εγώ δε θέλω ούτε να τους βλέπω στα μάτια μου, Αμερικάνους, Γερμανούς και όλο το σκυλολόι. Αλλά, το ξαναλέω, είμαστε υπόδουλοι και ό,τι μας πουν, θα κάνουμε. Είτε Σημίτης είναι απάνω, είτε Καραμανλής...».

Βεβαίως, με μια κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και με πρωθυπουργό έναν κύριο Σημίτη, να δηλώνει, για παράδειγμα, ότι το ΝΑΤΟικό Στρατηγείο στη Λάρισα είναι «ένα θετικό επίτευγμα», ότι καλώς οι ελληνικές στρατιωτικές δυνάμεις βρίσκονται στο Κόσσοβο κι, αν χρειαστεί, θα στείλει εκεί κι άλλους Ελληνες στρατιώτες, υπό τις διαταγές του μακελάρη ΝΑΤΟικού στρατηγού, ασφαλώς, «δε γίνεται τίποτα». Αλλά και με έναν κύριο Καραμανλή, τυχόν πρωθυπουργό, που δηλώνει με αυταρέσκεια ότι αυτή η επαίσχυντη πολιτική του ραγιαδισμού και της πλήρους υποτέλειας είναι θέσεις και «οράματα» της «μεγάλης φιλελεύθερης παράταξης» της Νέας Δημοκρατίας που τα ...έκλεψε το ΠΑΣΟΚ, επίσης, «δε γίνεται τίποτα».