Διαρκή λιτότητα στους μισθούς και επιτάχυνση των διαρθρωτικών αλλαγών σε όλους τους τομείς (δηλαδή ιδιωτικοποιήσεις και «απελευθέρωση» των αγορών, και «ενίσχυση της ευκαμψίας της αγοράς εργασίας») ζητά η Τράπεζα της Ελλάδας με την Εκθεση Νομισματικής Πολιτικής για το 2000, που δόθηκε χτες στη δημοσιότητα.

Η έκθεση της Κεντρικής Τράπεζας, που ήδη λειτουργεί ως θυγατρική της Κεντρικής Τράπεζας της ΕΕ με αυξημένες αρμοδιότητες για την παρακολούθηση της εφαρμοζόμενης πολιτικής, παραδόθηκε στην ελληνική Βουλή, ενώ στη συνέχεια ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας παραχώρησε συνέντευξη Τύπου. Ο Λ. Παπαδήμος ήταν ιδιαίτερα φειδωλός στις απαντήσεις του, καθώς, ενόψει εκλογικής αναμέτρησης, απέφυγε να τοποθετηθεί σε μια σειρά «ακανθώδη» θέματα, όπως το ασφαλιστικό κλπ.

Το κεντρικό σημείο που διατρέχει την έκθεση είναι τα μέσα και οι πολιτικές που θα κάνουν εφικτή τη σταθερότητα των τιμών, δηλαδή το επίπεδο του πληθωρισμού στα πλαίσια που απαιτεί η συμμετοχή της Ελλάδας στη ζώνη του ΕΥΡΩ. Οπως ομολογείται στην έκθεση, η νομισματική πολιτική, στην προοπτική της προσαρμογής των επιτοκίων στα επίπεδα της ζώνης του ΕΥΡΩ, θα χάνει σταδιακά τον αντιπληθωριστικό της χαρακτήρα (λόγος γίνεται για την πολιτική της «σκληρής δραχμής» που στηριζόταν στα υψηλά επιτόκια). Με δεδομένο αυτό, η Τράπεζα της Ελλάδας καλεί την κυβέρνηση να στηρίξει όλο το βάρος της αντιπληθωριστικής της προσπάθειας:

• Στη διαμόρφωση του ρυθμού ανόδου του κόστους εργασίας ανά μονάδα προϊόντος στο σύνολο της οικονομίας από 2,5% το 1999 σε 2% περίπου το 2000, σε 1,5% το 2001 και σε 1,4% το 2002, όπως άλλωστε αναφέρεται και στο επικαιροποιημένο πρόγραμμα «σύγκλισης». Η διαρκής λιτότητα στους μισθούς είναι θεμέλιος λίθος της αντιπληθωριστικής πολιτικής.
• Στην εφαρμογή με ταχύτερους ρυθμούς της διαρθρωτικής πολιτικής που έχει εξαγγελθεί (απελευθέρωση αγορών ενέργειας, τηλεπικοινωνιών, μεταφορών, ενίσχυση της ευκαμψίας της αγοράς εργασίας, ο εκσυγχρονισμός του δημόσιου τομέα, οι ιδιωτικοποιήσεις και οι μετοχοποιήσεις δημόσιων επιχειρήσεων και τραπεζών, οι συγχωνεύσεις κλπ.). Τα ισοπεδωτικά και σαρωτικά, για τους εργαζόμενους αυτά μέτρα κρίνονται κατά την Τράπεζα της Ελλάδας αναγκαία για την ομαλή προσαρμογή της ελληνικής οικονομίας (του ελληνικού κεφαλαίου για την ακρίβεια) στις συνθήκες του ΕΥΡΩ, στην αύξηση της παραγωγικότητας κλπ.
• Στη διατήρηση της περιοριστικής κατεύθυνσης της δημοσιονομικής πολιτικής. Στο σημείο αυτό κάνει χλιαρή κριτική στην κυβέρνηση για τα προεκλογικά φορολογικά μέτρα που πήρε το 2000, με το επιχείρημα ότι οι φορολογικές ελαφρύνσεις θα ενισχύσουν το διαθέσιμο εισόδημα των μισθωτών.

Στην έκθεση επισημαίνεται επίσης ότι:

• Τα επιχειρηματικά κέρδη (λόγος γίνεται για τις βιομηχανίες που παράγουν για την εσωτερικά αγορά), το 1999 διευρύνθηκαν περαιτέρω. Και πρόκειται για διεύρυνση της αύξησης των λειτουργικών κερδών, ενώ η κερδοφορία των επιχειρήσεων διευρύνθηκε και από άλλες μη λειτουργικές πηγές, όπως το Χρηματιστήριο.
• Το 1999 από το ελληνικό Χρηματιστήριο, 156 επιχειρήσεις άντλησαν κεφάλαια ύψους 3,3 τρισ. δραχμών, έναντι 827 δισ. δραχμών που άντλησαν 75 επιχειρήσεις το 1998. Η μερίδα του λέοντος αφορά 13 τράπεζες που «μάζεψαν» κεφάλαια ύψους 1,3 τρισ. δραχμών, έναντι 210 δισ. δραχμών το 1998.
• Η μέση πλεονάζουσα ρευστότητα που αντλούσε η Τράπεζα της Ελλάδας σε ημερήσια βάση το 1999 ανήλθε σε 1,5 τρισ. δραχμές. Πρόκειται για το τεράστιο κόστος της πολιτικής της «σκληρής δραχμής» που στηρίχτηκε στα υψηλά επιτόκια που αποκόμιζαν οι κεφαλαιούχοι στην ελληνική αγορά.