rizospastis.gr -

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Μια από τις πλέον σκανδαλώδεις, ταξικές, αλλά και αθέατες πλευρές της οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ είναι η - άνευ όρων, μάλιστα - παράδοση της διαχείρισης του τεράστιου δημόσιου χρέους στο τραπεζικό κεφάλαιο, ελληνικό και ξένο. Το δημόσιο χρέος της Ελλάδας, παρά τις σκληρές πολιτικές λιτότητας που έχουν εφαρμοστεί από τα μέσα της δεκαετίας του '80, παρουσιάζει μία συνεχή και εντυπωσιακή αύξηση. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του Κρατικού Προϋπολογισμού του 1999, το κυβερνητικό χρέος σε τρέχουσες τιμές από 5,4 τρισ. δραχμές το 1998 ανήλθε σε 41,2 τρισ. δραχμές το 1998, παρουσίασε δηλαδή αύξηση 666%! Σαν ποσοστό του ΑΕΠ το δημόσιο χρέος την περίοδο 1988-1998 διπλασιάστηκε από 58,7% σε 116,1% του ΑΕΠ.

Η επιδείνωση της πορείας του δημόσιου χρέους είναι βέβαια κάτι πολύ κακό για τα λαϊκά στρώματα, τα οποία καλούνται, μέσω της φορολογικής και εισοδηματικής πολιτικής, να σηκώσουν το βαρύ φορτίο της αποπληρωμής του.

Η δυσμενής όμως αυτή εξέλιξη για τον τόπο αποδείχτηκε χρυσοφόρα για την αστική τάξη, τους μεμονωμένους κεφαλαιούχους "επενδυτές" - ραντιέρηδες, αλλά κυρίως για το ελληνικό και ξένο τραπεζικό κεφάλαιο. Οι τελευταίοι, αν και βασικοί υπεύθυνοι της υπερχρέωσης της χώρας, διείδαν μια σημαντική ευκαιρία παρασιτικού πλουτισμού, με δύο κυρίως τρόπους:

σαν αγοραστές των υψηλότοκων κρατικών τίτλων που εκδίδει το υπουργείο Οικονομικών,
σαν διαχειριστές του τεράστιου αυτού χρέους. Ουσιαστικά πρόκειται για ιδιωτικοποίηση των μηχανισμών διαχείρισης του χρέους, οι οποίοι έχουν περάσει στα χέρια των τραπεζιτών.

Σαν αγοραστές κρατικών τίτλων οι μεγάλοι ιδιώτες "επενδυτές", οι τράπεζες και οι μεγάλες επιχειρήσεις, αποκόμισαν επί χρόνια τεράστια ποσά με τη μορφή τόκων, τα οποία ανέρχονται σε τρισ. δραχμές. Αξίζει να σημειώσουμε ότι στις αρχές της δεκαετίας του '90, τα επιτόκια των κρατικών τίτλων (έντοκα γραμμάτια και ομόλογα) έφτασαν μέχρι και στο 22%, ενώ σε περιόδους νομισματικών αναταραχών, το ελληνικό δημόσιο αναγκάστηκε να δανειστεί με επιτόκια της τάξης του 26-27%.

Ακόμα μεγαλύτερη ήταν η ληστεία, που πάντα με επίκεντρο το δημόσιο χρέος, άρχισε να εκδηλώνεται όταν το υπουργείο Οικονομικών αποφάσισε να προχωρήσει στις "εκσυγχρονιστικές"... "ενεργητικές" πολιτικές διαχείρισης. Μερικές από τις "ενεργητικές" αυτές πολιτικές είναι:

Η εμπορευματοποίηση του δημόσιου χρέους, μέσω της δημιουργίας της δευτερογενούς αγοράς κρατικών τίτλων. Το δημόσιο χρέος (τα κρατικά χαρτιά για την ακρίβεια) σήμερα θεωρείται εμπόρευμα, το οποίο πωλείται και αγοράζεται σε ημερήσια βάση, αποφέροντας τεράστια κέρδη στους μεγάλους "παίκτες" ("επενδυτικές" εταιρίες, τράπεζες, αμοιβαία κεφάλαια κλπ.).
Η δημιουργία του θεσμού των Βασικών Διαπραγματευτών (Primary Dealers), τον οποίο απαρτίζουν ελληνικές και ξένες τράπεζες, οι οποίες είναι και οι μοναδικές που μπορούν να συμμετάσχουν στις εβδομαδιαίες δημοπρασίες αγοράς των κρατικών τίτλων. Οι τράπεζες αυτές κερδίζουν τεράστια ποσά σαν μεταπράτες, καθώς αγοράζουν "χονδρικά" τα κρατικά ομόλογα στην τιμή π. χ. των 100 και τα μεταπωλούν στη "λιανική" στις 102.
Η δημιουργία του Οργανισμού Διαχείρισης του Δημόσιου Χρέους, που ενώ θα χαράσσει την πολιτική δανεισμού του ελληνικού δημοσίου, στη διοίκησή του θα απαρτίζεται κατά κύριο λόγο από στελέχη των τραπεζών. Στα πλαίσια αυτά στη θέση του διευθυντή του Οργανισμού διορίστηκε ο κ. Σαρδελής, μέχρι πρότινος στέλεχος της Bank Of American. Με λίγα δηλαδή λόγια, τα στελέχη αυτά θα λαμβάνουν αποφάσεις για την πολιτική δανειόδοτησης του ελληνικού δημοσίου από τις τράπεζες, τους πρώην δηλαδή εργοδότες τους!