Μπορείς...

Μπορείς να κλείνεις τα μάτια σου και τα αυτιά σου.

Μπορείς να εθελοτυφλείς και να κωφεύεις. Αυτός είναι ίσως ο πιο εύκολος δρόμος, δεν είναι όμως και ο πιο τίμιος.

Η μπορείς να παλεύεις και αγωνίζεσαι. Αυτό βέβαια δεν είναι για όλους, λίγοι είναι εκείνοι που τολμούν. Ας είναι.

Τον περασμένο Οκτώβριο, μετά τις Δημοτικές Εκλογές, έλεγα ότι τον Ιούνιο θα ψηφίσω ΚΚΕ, γιατί χρωστούσα μια ψήφο στον Σπύρο (Νικολάου) μια ψήφο στο Κόμμα. Και θα ήταν αυτή μια ψήφος συναισθηματική, μια ψήφος υποχρέωσης. Αλλωστε ποτέ πριν δεν είχα ψηφίσει ΚΚΕ, γεμάτη από προκαταλήψεις και συμπλέγματα του παρελθόντος.

Η επισήμανση "τι γυρεύει μια καλή, τίμια, δεξιά κοπέλα με μας τα "κουμμούνια";" θα μπορούσε κάλλιστα να αποδοθεί ως τι γυρεύει η αλεπού στο παζάρι.

Ολα αυτά μέχρι το Φεβρουάριο, τότε βλέποντας τον "Απο" (Αμπντουλάχ Οτσαλάν) να βασανίζεσαι, έσφιξα τις γροθιές μου, το περίεργο είναι ότι ξαφνικά ανακάλυψα ότι είχα γροθιές. Κατάλαβα τότε, όπως όλοι μας, ότι ο Αρης δε μένει πια εδώ και ότι η επανάσταση είναι πια μια άχρηστη λέξη.

Και μετά είδα τους ανθρώπους να βγαίνουν και να τραγουδάνε στους δρόμους. Κάτι άρχισε να αλλάζει στον ορίζοντα. Υστερα άρχισε ο πόλεμος εναντίον των Σέρβων, ο πόλεμος εναντίον όλων μας και ο ορίζοντας τυλίχτηκε σε καπνούς. Τότε ήταν που ο Μίκης 25 χρονιά μετά, ανέβηκε στην εξέδρα και τραγούδησε "είμαστε δυο, είμαστε τρεις..." και θέλησα ξαφνικά να είμαι εκεί, να είμαι η τέταρτη.

Εκεί, κοντά στους ανθρώπους που τα είχαν επισημάνει όλα αυτά από πάντα, σε αυτούς που δυστυχώς είχαν επιβεβαιωθεί με τον χειρότερο τρόπο. Κοντά σε αυτούς που αποκλείουν το λιμάνι της Θεσσαλονίκης, σ' αυτούς που γυρίζουν πίσω τα βαγόνια των τρένων με τους στρατιώτες, σ' αυτούς που μπαίνουν μέσα στις βάσεις του ΝΑΤΟ του θανάτου. Κοντά σε αυτούς που έβλεπαν πάντα τα πράγματα ξεκάθαρα, σε αυτούς που τους αποκαλέσαμε γραφικούς, όταν όλα ήταν ήσυχα και που τους αναζητάμε να τους βάλουμε στην πρώτη γραμμή όταν τα πράγματα δυσκολεύουν.

Ισως εγώ να μην είμαι αρκετά δυνατή να τους ακολουθήσω στον αγώνα, μπορώ όμως να τους δώσω δύναμη με την ψήφο μου, να πω ένα δυνατό ΟΧΙ στην ΟΝΕ και στον ΝΑΤΟικό πόλεμο. Η συμμετοχή της Λιάνας Κανέλλη και του Κωνσταντίνου Ζουράρι στο ευρωψηφοδέλτιο αποδεικνύουν ότι δε χρειάζεται να είμαι κομμουνίστρια για να το κάνω αυτό.

Θα μου επιτρέψετε, κλείνοντας, να παραφράσω εντελώς άτεχνα έναν μεγάλο μάρτυρα και αγωνιστή.

Ονειρεύομαι μια Ευρώπη των λαών και όχι των μεγάλων συμφερόντων, ονειρεύομαι μια Ευρώπη που δε θα με ντροπιάζει και δε θα με πληγώνει, μια Ευρώπη που δε θα διανοείται να εξαγοράζει τη σιωπή, την ανία, την υποστήριξή μου με περισσότερα πακέτα και δολοφονικούς όρους σύγκλισης.

Ονειρεύομαι έναν κόσμο, όπου το Διεθνές Δίκαιο δε θα είναι ένα κενό γράμμα που θα εφαρμόζεται από τους μεγάλους κατά το δοκούν, όπου δε θα υπάρχουν νέες τάξεις πραγμάτων, αυτοδιορισμένοι διεθνείς αστυνόμοι, ζωτικά συμφέροντα, βομβαρδισμοί, φασισμοί, λάθη, τοξικά αέρια, το ΝΑΤΟ, οι έξυπνες βόμβες του και οι πανηλίθιοι άνθρωποί του.

Και θα ψηφίσω στις 13 Ιουνίου για πρώτη, αλλά όχι και για τελευταία φορά το ΚΚΕ, ρίχνοντας κόκκινο στην κάλπη και κόκκινο στη ζωή μου, για να μπορέσω να συνεχίσω να ονειρεύομαι και να αγωνίζομαι με κάθε τίμημα.

Συντροφικά και απόλυτα

Ιωάννα Σ. ΛΑΖΑΡΟΥ

Δικηγόρος Κορίνθου