ΟΙ ΕΞΙ ΝΕΚΡΟΙ εργάτες στη «Σωληνουργεία Κορίνθου Α.Ε.» δεν είναι η εξαίρεση, αλλά ο κανόνας. Ερχονται να προστεθούν στα εγκλήματα της εργοδοτικής ασυδοσίας που κάθε χρόνο σκοτώνει και σακατεύει εργάτες με τη στήριξη της κυβερνητικής πολιτικής. Αυτό «φωνάζουν» οι νεκροί εργάτες στην ΠΕΤΡΟΛΑ, στο SAILOR, στη «Μότορ-Οϊλ», τη ΔΕΗ Μεγαλόπολης, φτιάχνοντας ένα μακρύ κατάλογο θανάτου χωρίς τελειωμό.

ΤΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ αυτά αναδεικνύουν τη βάρβαρη πραγματικότητα που βιώνουν οι εργαζόμενοι στους χώρους δουλιάς (ή όπως είπε και ο γιος του ενός από τους νεκρούς εργάτες στην Κόρινθο: «Δουλεύουν και δεν ξέρουν αν θα βγούνε έξω ζωντανοί»). Αναδεικνύουν ότι μόνο η εργατική τάξη μπορεί και πρέπει να υπερασπιστεί τη ζωή της. Να δυναμώσει την πάλη της για την ανατροπή αυτής της απάνθρωπης πολιτικής.

ΑΙΤΙΑ της μετατροπής των χώρων εργασίας σε παγίδες θανάτου είναι μόνο μία. Η μεγιστοποίηση των κερδών του κεφαλαίου. Οι εργοδότες εκμηδενίζουν κάθε κόστος που δεν υπηρετεί το σκοπό αυτό. Γι' αυτό και δεν τους χρειάζονται τα μέτρα ασφάλειας και υγιεινής. Εστω και αν έτσι μετράνε νεκρούς εργάτες. Οι απώλειες σε ανθρώπινες ζωές είναι αποδεκτές, αρκεί να είναι κερδοφόρες και να μην εμποδίζουν την παραγωγική διαδικασία.

Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ, όσα κοινωνικά προσωπεία και αν φορέσει, δεν μπορεί παρά να είναι υποταγμένη στις ανάγκες του κεφαλαίου. Οι αρμόδιες κρατικές υπηρεσίες για τον έλεγχο της τήρησης των μέτρων ασφάλειας είναι μόνο για «τα μάτια του κόσμου». Τα πρόστιμα και οι μηνύσεις δεν μπορούν να περιστείλουν την ασυδοσία της εργοδοσίας όταν, ταυτόχρονα, η ίδια η κυβέρνηση έχει αναγάγει σε ύψιστο αγαθό την αύξηση της παραγωγικότητας, δηλαδή το εντεινόμενο ξεζούμισμα της εργατικής τάξης.

Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ δεν πρέπει να ξεγελιέται από τις κορόνες περί ανυπολόγιστης αξίας της ανθρώπινης ζωής και από τα κροκοδείλια δάκρυα. Ο καπιταλιστής μετρά τη ζωή του εργάτη όπως την αξία μιας μηχανής. Την ξεζουμίζει και όταν χαλάσει την αλλάζει.

Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ δεν μπορεί να περιμένει βοήθεια από κανένα. Μόνο η ίδια μπορεί και πρέπει να υπερασπίσει τη ζωή της. Μπορεί γιατί κατέχει την ανυπέρβλητη δύναμη του συλλογικού ταξικού αγώνα. Πρέπει γιατί η ζωή δεν μπορεί να σέρνεται στο βούρκο των κερδών του κεφαλαίου, να βολεύεται στη φτώχεια και την ανέχεια, να υποτάσσεται στις ορέξεις των εργοδοτών και των πολιτικών τους εκφραστών.

Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ έχει το ύψιστο καθήκον απέναντι στη ζωή της και τη ζωή των παιδιών της να οργανωθεί και να αγωνιστεί πιο αποτελεσματικά για την ανατροπή αυτού του σάπιου και βάρβαρου κοινωνικού συστήματος, του καπιταλισμού.