«Εκτέλεση εν ψυχρώ»! Ετσι χαρακτηρίζουν οι ίδιες οι εργάτριες την αιφνιδιαστική ανακοίνωση της επιχείρησης «Σίσσερ Πάλκο» για το κλείσιμο του εργοστασίου και το πέταγμα στο δρόμο 500 εργατριών! Γυναίκες, που οι περισσότερες έχουν περάσει μια ζωή στο εργοστάσιο. Μια ζωή σκληρής και απάνθρωπης δουλιάς, για να γεμίζουν τα θησαυροφυλάκια της εργοδοσίας. Γυναίκες που μπήκαν κοριτσάκια και βγαίνουν ακόμα και γιαγιάδες. Γυναίκες με χέρια παραμορφωμένα και πρησμένα από τη δουλιά. Τα δείχνουν και λένε: «Από αυτά τα χέρια πλούτισε η επιχείρηση»...

Γυναίκες που χτες ήταν στο δρόμο έξω από το εργοστάσιο. Θα είναι και αύριο έξω στο δρόμο και όσο χρειαστεί, όπως λένε οι ίδιες. Ξέρουν πολύ καλά γιατί η εργοδοσία κλείνει το εργοστάσιο. Ξέρουν πολύ καλά ότι ο μοναδικός λόγος είναι η ακόμη μεγαλύτερη αύξηση των κερδών της. Καταδεικνύουν και καταγγέλλουν τον υπεύθυνο αυτής της κατάστασης που δεν είναι άλλος από την κυβέρνηση, που όπως λένε τους επιδοτεί και από πάνω.

Βρεθήκαμε χτες εκεί μαζί τους, εκεί όπου οι εργαζόμενες ήταν συγκεντρωμένες στο δρόμο και μιλήσαμε μαζί τους, γι' αυτήν την απόφαση της επιχείρησης, για τους υπεύθυνους αυτής της κατάστασης, αλλά και για το μέλλον τους.

Η Μαρία Νικολή εργάζεται 15 χρόνια στο εργοστάσιο, είναι 49 χρόνων και αναρωτιέται, δίνοντας ταυτόχρονα και την απάντηση: «Πού θα βρω δουλιά; Είμαι σε μια ηλικία που δεν έχει που να πάω. Ποιος θα με πάρει με τόση ανεργία;». Χαρακτηρίζει την απόφαση της επιχείρησης ξαφνική, προσθέτει όμως: «Περιμέναμε βέβαια και άλλες απολύσεις, αφού τα τελευταία χρόνια αυτό γίνεται. Αλλά δεν περιμέναμε και το κλείσιμο. Να βρεθούμε 500 άτομα στο δρόμο από τη μια μέρα στην άλλη». Για τις συνθήκες δουλιάς λέει: «Περάσαμε δύσκολα, σκληρή δουλιά. Μπήκαμε γερές και βγαίνουμε άρρωστες». Ως διέξοδο χαρακτηρίζει τον αγώνα και τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων και βεβαίως γνωρίζει πολύ καλά γιατί κλείνει η επιχείρηση... «Βρήκαν φτηνά μεροκάματα στη Βουλγαρία και φεύγουν. Και να σκεφτείς ότι το Πάσχα μας έφερναν ρούχα φτιαγμένα στη Βουλγαρία με την ετικέτα της "Σίσσερ" για να τα επισκευάσουμε, προκειμένου να βγουν στην αγορά, γιατί ήταν προβληματικά, αφού εκεί δεν έχουν την εμπειρία που έχουμε εμείς».

Η Βασιλική Παναγοπούλου δουλεύει 25 χρόνια στο εργοστάσιο και το καλοκαίρι βγαίνει στη σύνταξη, λέει όμως: «Εντάξει εγώ σταματάω. Ομως δεν μπορώ να σκέφτομαι μόνο τον εαυτό μου, αλλά και τους άλλους. Νέοι άνθρωποι με παιδιά, δάνεια για σπίτι, ενοίκια, τι θα κάνουν; Αυτό που έγινε χτες ήταν εκτέλεση εν ψυχρώ».

Στη συζήτηση μπαίνουν και άλλες εργαζόμενες και ένα ερώτημα που απευθύνει η μια στην άλλη: «Τι κάνει η κυβέρνηση;». Ταυτόχρονα απαντούν: «Τίποτα»! Και προχωρούν ακόμα παραπέρα. Μια εργαζόμενη καταγγέλλει το γεγονός ότι όλα αυτά τα χρόνια το κράτος δεν έκανε τίποτα για ένα τόσο σημαντικό κλάδο όπως η κλωστοϋφαντουργία με αποτέλεσμα το ένα εργοστάσιο να κλείνει πίσω από το άλλο. Η Δήμητρα που δούλευε στο εργοστάσιο 20 χρόνια μας λέει ότι δε φτάνει το γεγονός πως μένουν χωρίς δουλιά, αλλά η επιχείρηση προσπαθούσε καιρό τώρα να τους πείσει ότι είναι για το καλό τους το εργοστάσιο που υπάρχει στη Βουλγαρία, γιατί εκεί τα πράγματα είναι πιο φτηνά, άρα συμφέρει και τις εργαζόμενες ενώ η Μαίρη, με 18 χρόνια δουλιάς στην πλάτη, προσθέτει: «Πρέπει να κινητοποιηθούμε. Δε γίνεται. Θα μας ακούσουν, δεν υπάρχει περίπτωση...». Η Δήμητρα παρεμβαίνει και με οργή μάς λέει: «Οι περισσότεροι έχουμε 18-20 χρόνια δουλιάς. Μπήκαμε παιδιά και βγαίνουμε γιαγιάδες. Υπάρχουν σήμερα μάνες χωρισμένες, χήρες με ανήλικα παιδιά, πως θα ζήσουν; Ποιος θα τις πάρει για δουλιά; Υπάρχουν και πολλά ζευγάρια και μένουν και οι δυο χωρίς δουλιά».

Εκείνη την ώρα παρεμβαίνει η Ελένη, επίσης με 19 χρόνια δουλιάς στο εργοστάσιο, και στην ερώτηση για τις ευθύνες της κυβέρνησης και του κράτους απαντάει: «Αν το κράτος δεν έχει ευθύνη, τότε ποιος έχει;» Λίγο πιο πέρα είναι η Αννα Ευθυμίου 13 χρόνια στο εργοστάσιο, με μικρό παιδί, που πληρώνει γυναίκα για να το κρατάει και με δάνειο που πληρώνει, αφού «έκανε το λάθος... να αγοράσει» σπίτι.

Η κ. Ρηγόπουλου, 42 χρόνων, δουλεύει 25 χρόνια στο εργοστάσιο και είναι χήρα με δυο ανήλικα παιδιά... «Τι θα κάνω; έχω ενοίκια, πληρώνω φροντιστήρια και είμαι μόνη μου με δυο ανήλικα παιδιά. Πού θα βρω δουλιά με αυτήν την ανεργία που υπάρχει;». Και απαντάει η κ. Ευστρατίου, που δουλεύει 30 χρόνια, αλλά και η Αναστασία Χατζόγλου με 25 χρόνια στο εργοστάσιο, «εδώ δεν μπορούν να βρουν οι νέοι, τα παιδιά μας δουλιά, με αυτήν την ανεργία, θα βρούμε εμείς;». «Επιασα δουλιά αρχές Φλεβάρη του 1970. Ηρθα εδώ κοριτσάκι και έχω γίνει γιαγιά», λέει η Κατερίνα Μανιάτη που δουλεύει 33 χρόνια στο εργοστάσιο και θέλει 1,5 χρόνο για να βγει σε σύνταξη.

Για τις συνθήκες δουλιάς η Α. Χατζόγλου λέει: «Ούτε τουαλέτα δεν μπορούσαμε να πάμε για να προλάβουμε να βγάλουμε τη δουλιά», ενώ η Χριστίνα Πλαγιάκου που δουλεύει και αυτή 33 χρόνια συνολικά στο εργοστάσιο, με μια διακοπή για κάποιο χρονικό διάστημα, αναφέρει χαρακτηριστικά: «Ξέρεις τι είναι να πρέπει να ράψεις 60 φανελάκια σε 18 λεπτά;». Μας δείχνει τα χέρια της που είναι παραμορφωμένα από το πρήξιμο και προσθέτει: «Από αυτά τα χέρια έκαναν αυτοί τα εκατομμύριά τους».

Χαρακτηρίζουν ψεύτικες δικαιολογίες τα δήθεν προβλήματα που επικαλείται η επιχείρηση και καταγγέλλουν ότι το φτηνό μεροκάματο στα Βαλκάνια είναι αυτό που τους οδηγεί να βάλουν λουκέτο στην επιχείρηση, αφού πήραν και τις επιδοτήσεις τους από το κράτος.

«Και να σκεφτείς ότι κάποτε δουλεύαμε και Σαββατοκύριακα, όταν στην αρχή είχε πρόβλημα η επιχείρηση, για να τη στηρίξουμε. Και σήμερα να τι εισπράξαμε, την απόλυση. Αντε τώρα να βρούμε δουλιά», λέει η Ευθαλία Κακίρη, 29 χρόνια στο εργοστάσιο.

Λίγο πιο δίπλα η Μαρία και η Βούλα 19 χρόνια η πρώτη στο εργοστάσιο και 13 η δεύτερη συζητούν για τα παιδιά τους που χτες τους ανακοίνωσαν ότι απολύονται. «Ευτυχώς καταλαβαίνουν ότι από εδώ και πέρα τα πράγματα θα είναι δύσκολα, λέει η Μαρία. «Και καλά να έχουν δουλιά οι άντρες, γιατί και αυτοί με το μεροκάματο είναι», προσθέτει η Βούλα...