Ετσι είναι το ...σύστημα! Αυτό, κοντολογίς, είπε ο επί του Τύπου υπουργός του Κ. Σημίτη, με αφορμή την αναστάτωση που κυριαρχεί ανάμεσα στους εργαζόμενους, μετά το πρόσφατο ή επικείμενο κλείσιμο μεγάλων επιχειρηματικών μονάδων.

Σ' αυτά τα πλαίσια, παρουσίασε και στοιχεία για τις αιτήσεις πτωχεύσεων που κατατέθηκαν στα Πρωτοδικεία και σύμφωνα με τα οποία οι σχετικές αιτήσεις το 2000 ήταν 3.409, την επόμενη χρονιά 3.142, ενώ το 2002 διαμορφώθηκαν στις 2.960. Μαζί με αυτά συμπλήρωσε ότι φέτος, μέχρι σήμερα, έχουν ήδη κατατεθεί 1.189 αιτήσεις για πτώχευση και έπεται συνέχεια...

Εκείνο που όταν το λένε οι κυβερνώντες αποτελεί απροκάλυπτο εμπαιγμό, οι εργαζόμενοι πρέπει να το κατανοήσουν από άλλη, από τη δική τους σκοπιά. Γιατί, μην κρυβόμαστε, ο Πρωτόπαππας έχει δίκιο. Ο κύκλος των επιχειρήσεων που βάζουν λουκέτο δεν έχει τελειωμό. Οπως δεν έχουν αρχή και τέλος οι απολύσεις, η ανεργία, η υποαπασχόληση, η ανέχεια. Μόνο, που αυτός, η κυβέρνησή του και όλοι οι όμοιοί τους, δε μας λένε την ουσία του πράγματος. Οτι, δηλαδή, όσο η οικονομική δραστηριότητα στηρίζεται στην ιδιωτική ιδιοκτησία επί του κοινωνικού πλούτου και των μέσων παραγωγής, κάτι που οδηγεί στη συνεχή όξυνση του περιβόητου ανταγωνισμού για την εξασφάλιση μεγαλύτερων κερδών, τόσο κάποιοι θα κερδίζουν περισσότερα, ενώ ορισμένοι άλλοι θα βγαίνουν εκτός παιχνιδιού. Με αποκλειστικά θύματα, και στη μία και στην άλλη περίπτωση, τους φτωχοδιάβολους του καθημερινού αγώνα για επιβίωση. Αυτούς, που, όσο δεν αλλάζουν τα δεδομένα των κοινωνικοπολιτικών σχέσεων, θα καλούνται πάντα να πληρώσουν το τίμημα που έχει η πολιτική στήριξης και ενίσχυσης των ...ανταγωνιζόμενων εκπροσώπων του κεφαλαίου.