ΤΟ ΣΠΙΤΙ του ποιητή της ΕΠΟΝ Κώστα Καλαντζή στην Καισαριανή λειτουργούσε, όσες φορές βρισκόμαστε στη γειτονιά, στα χρόνια της Κατοχής, σαν συντροφικό καταφύγιο. Συχνά, είχαμε την ευκαιρία, και μάλιστα δίχως καθυστερήσεις, να μαθαίνουμε όλα τα νέα της Καισαριανής, αλλά και των άλλων ανατολικών συνοικιών, που μέρα - νύχτα ζούσαν στη φωτιά του αγώνα.

ΗΤΑΝ, νομίζω, το καλοκαίρι του 1944, ύστερα από μεγάλη έφοδο που είχαν εξαπολύσει οι γερμανοτσολιάδες, που ακούγαμε το Χωνί να δίνει τον απολογισμό της μάχης και να καλεί όλους τους πατριώτες να 'ναι έτοιμοι για την τελική μάχη, που θα λευτέρωνε την Ελλάδα.

Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ, με κάθε ευκαιρία, έφερνε πάντα στον αγώνα το λόγο με το πλούσιο υλικό και τις παρατηρήσεις, όπως τα ζούσανε μαζί με την επίσης δασκάλα αγωνίστρια γυναίκα του, την Πιπίτσα μέσα στην Καισαριανή.

ΔΟΥΛΕΥΟΝΤΑΣ στη Διαφώτιση της ΕΠΟΝ Αθήνας και τακτικός συνεργάτης της «Νέας Γενιάς» πολλές φορές, στις συζητήσεις έκανε συχνά αναφορά στο Χωνί και στο ρόλο, που έπαιξε σ' εκείνα τα χρόνια.

«...ΤΟ ΧΩΝΙ ήταν, γράφει ο Κ. Καλαντζής, το σπουδαιότερο μέσο της μαζικής ενημέρωσης και διαφώτισης. Ηταν η σάλπιγγά μας, το ραδιόφωνό μας, ο ζωντανός τελάλης μας. Παντού, στα βουνά, στις πόλεις και στα χωριά, έγινε χρήση του Χωνιού. Στις ακρινές γειτονιές των μεγάλων πόλεων και μάλιστα σ' αυτές, που είχανε λόφους και βουναλάκια γύρω που δημιουργούσαν ηχώ, κυριαρχούσε το Χωνί...».

«...ΑΠΟ το 1943, με την ίδρυση της ΕΠΟΝ, το χωνί οργανώθηκε κι αναπτύχθηκε σε αληθινό όργανο πάλης. Τα μηνύματα, τα συνθήματα κι οι ειδήσεις όλα μπήκαν συστηματικά στα προγράμματα. Τα μελετούσαν τα υπεύθυνα Γραφεία Διαφώτισης του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ και της ΕΠΟΝ. Οι εκφωνητές ήταν ΕΠΟΝίτες και ΕΠΟΝίτισσες. Ετσι, το Χωνί έγινε ένα από τα πιο ζωντανά κι από τα άμεσα και ακαταμάχητα όπλα ενημέρωσης του Εθνικοαπελευθερωτικού μας Αγώνα».

«...ΟΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟΙ εκφωνητές ήταν κυρίως οι νέες ΕΠΟΝίτισσες, γιατί το Χωνί ήθελε φωνή σε υψηλές σκάλες. Τα αγόρια της εφηβικής ηλικίας δεν πετυχαίνανε, γιατί τα περισσότερα ήταν βαθύφωνα, μπάσα. Ετσι, από τις ΕΠΟΝίτισσες, οι υψίφωνες και οι μεσόφωνες κι από αυτές, τέλος, ξεπήδησαν οι πρώτες, οι πριμαντόνες του Χωνιού. Αυτές αναδείχτηκαν στη σκηνή, τις καθιέρωσε ο λαός, που γνώριζε τη φωνή τους, τις αγαπούσε... Και τις περίμενε: - Ακούστε τώρα μιλάει η Ελένη... Και σε λίγο: - Τώρα μιλάει η Τζένη... Κι οι δυο τους λεβεντοκοπέλες της Καισαριανής, μελαχρινές, με μεγάλα εκφραστικά μάτια σαν αυτά που ζωγράφισε ο Σικελιώτης...».

«...ΤΙΣ ΠΡΙΜΑΝΤΟΝΕΣ του Χωνιού τις περιμέναμε στην ώρα τους. Ανοίγαμε τα παράθυρα. Και στήναμε αυτί... Κι ανησυχούσαμε, όταν καμιά φορά αργούσαν ν' ακουστούνε...».

«ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ Χωνί, προσθέτει ο Κ. Καλαντζής, σώπασε το βράδυ στις 29 του Δεκέμβρη του '44, όταν τα τανκς του Σκόμπι, αφού επί ένα μήνα βομβαρδίσανε τις παράγκες και τα χαμόσπιτά μας με αεροπλάνα και κανόνια, κατάφεραν να φτάσουν στη ματωμένη και δοξασμένη λεωφόρο μας. Εκεί κοντά στα σχολεία, σε μια γωνιά, βρήκαν το μικρό εκφωνητή του Χωνιού. Ενα δωδεκάχρονο ΕΠΟΝιτάκι σκοτωμένο. Πέθανε κρατώντας, σφιχτά στην αγκαλιά του το ματωμένο Χωνί του...».