Καθημερινό φαινόμενο είναι, πλέον, οι επιθέσεις κατά των κατοχικών στρατευμάτων στο Ιράκ. Από τις αρχές Μάη, οπότε ο Πρόεδρος Μπους κήρυξε το τέλος των εχθροπραξιών, έχουν χάσει τη ζωή τους περισσότεροι από 54 Αμερικανοί στρατιώτες, εκ των οποίων, σύμφωνα πάντα με τις επίσημες ανακοινώσεις, τουλάχιστον οι 20 σκοτώθηκαν από Ιρακινούς μαχητές.

Οσο περισσότερες μέρες κυλούν, τόσο πιο ξεκάθαρο γίνεται ότι οι δυνάμεις κατοχής βρίσκονται αντιμέτωπες με τεράστια προβλήματα, τα οποία αποδεικνύονται αδύναμες να αντιμετωπίσουν. Οι βασικές υποδομές της χώρας δεν έχουν αποκατασταθεί, με αποτέλεσμα ο ιρακινός λαός, μετά τα δεινά του πολέμου και του 12χρονου εμπάργκο, να υποφέρει από την έλλειψη στοιχειωδών υπηρεσιών. Στην πρωτεύουσα Βαγδάτη, που θεωρείται ότι βρίσκεται σε καλύτερη μοίρα από πολλές περιοχές της επαρχίας, η ηλεκτροδότηση είναι μερική και διακεκομμένη, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να αντληθεί και πόσιμο νερό.

Οι ανθρωπιστικές οργανώσεις κατήγγειλαν ότι, μέχρι σήμερα, δύο μήνες μετά την κατάπαυση των εχθροπραξιών, δεν έχει αποκατασταθεί η δράση τους, εξαιτίας της έλλειψης ασφάλειας και υποδομών. Η πλειοψηφία των 22 εκατομμυρίων του ιρακινού πληθυσμού, πριν τον πόλεμο, ήταν πλήρως εξαρτημένη από τη διανομή τροφίμων του ΟΗΕ και σήμερα πλέον λιμοκτονεί. Το νοσοκομειακό σύστημα κατέρρευσε κατά τη διάρκεια της εισβολής και σήμερα υπολειτουργεί.

Οι διαβεβαιώσεις του κατοχικού διοικητή Πολ Μπρέμερ δε μοιάζουν, πλέον, να πείθουν κανέναν στο Ιράκ. Οπως μεταδίδουν τα ειδησεογραφικά πρακτορεία, η οργή του ιρακινού λαού απέναντι στους κατακτητές φουντώνει μέρα με τη μέρα. Η αρχική δυσφορία για την αδυναμία αντιμετώπισης του χάους έχει, πλέον, μετατραπεί σε αγανάκτηση, καθώς το πρόσωπο της κατοχής αποκαλύπτεται με τον πλέον ανηλεή τρόπο κάθε μέρα που περνά. Οι αιματηρές εκκαθαριστικές επιχειρήσεις, η απαγόρευση κυκλοφορίας, ο, επί της ουσίας, στρατιωτικός νόμος που έχει επιβληθεί στις μεγαλύτερες πόλεις, η προσβολή των ηθών και των εθίμων, η εντεινόμενη εξαθλίωση, οι αθρόες συλλήψεις, η αδικαιολόγητη άσκηση βίας, η επιβολή κυβερνητικού συμβουλίου και η εγκατάλειψη της αρχικής ιδέας περί ανάδειξης λαϊκών εκπροσώπων, διευκόλυνε απλώς την έκφραση αυτού που η πλειοψηφία των Ιρακινών διατύπωνε από την πρώτη στιγμή που οι κατακτητές πάτησαν το πόδι τους στη χώρα: «να φύγουν από εδώ και να μας αφήσουν να κυβερνήσουμε τη χώρα μας».

Είναι ξεκάθαρο, όμως, ότι η κατοχή ήρθε για να μείνει. Η αμερικανική διοίκηση μοιράζει σε αμερικανικές εταιρίες συμβόλαια δισεκατομμυρίων δολαρίων, για να εκμεταλλευτούν το ρημαγμένο Ιράκ και προσπαθεί - μάταια μέχρι στιγμής λόγω των αλλεπάλληλων σαμποτάζ - να δρομολογήσει τη ροή του ιρακινού πετρελαίου στη διεθνή αγορά. «Στο Ιράκ επικρατεί χάος, και είναι σαφές ότι δεν υπήρχε καμία προετοιμασία διακυβέρνησης της χώρας μετά το τέλος των στρατιωτικών επιχειρήσεων. Κάθε μέρα που περνά, η κατάσταση γίνεται όλο και πιο ανεξέλεγκτη» ομολογούσε ο Αμερικανός διπλωμάτης, Τίμοθι Κάρνεϊ, γυρνώντας από το Ιράκ, και αφήνοντας να εννοηθεί ότι η δεύτερη πράξη της εισβολής μόλις άρχισε, όπως άλλωστε και η αντίσταση του ιρακινού λαού.