Κατά τη διάρκεια μιας παρτίδας σκακιού, ο κάθε παίκτης προσπαθεί να επιβάλει το δικό του τρόπο παιχνιδιού και να εφαρμόσει τα δικά του σχέδια αχρηστεύοντας τα αντίστοιχα του αντιπάλου του. Μετά από κάθε κίνηση, η προσπάθεια για απόκτηση μικρών ή μεγάλων πλεονεκτημάτων εντείνεται. Ακόμα και στα «τέμπο» να υπερτερεί ένας από τους αντιπάλους, είναι ένα πλεονέκτημα. Η κατάληψη ζωτικών τετραγώνων, ο έλεγχος του κέντρου, η κυριαρχία της 7ης ή 2ης οριζοντίου, είναι στρατηγικά πλεονεκτήματα, ενώ τα διπλά ή πολλαπλά χτυπήματα, η απομάκρυνση, το κάρφωμα κομματιού, η θυσία κομματιού και άλλα, είναι τακτικά πλεονεκτήματα.

Στο διάγραμμα αυτού του κειμένου υπάρχει ένας συνδυασμός και των δύο αυτών πλεονεκτημάτων, δηλαδή της στρατηγικής (με τους δύο πύργους στην 7η οριζόντια) και της τακτικής, αφού τα μαύρα κομμάτια βρίσκονται σε παθητικές και αμυντικές θέσεις με το βασιλιά αποκομμένο και ευάλωτο στην επίθεση του λευκού. Στη θέση αυτή ο λευκός δε βιάζεται να πάρει τον Ιππο στο «γ3». Παίζει 1. Πχζ7! Ιδ5 2. Πη7+ Ρθ8 3. Πχθ7+ Ρη8 4. Πδη7+ Ρζ8 5. ε6 Πε8 6. Πχη6 και 1-0!