Ας μας συγχωρεί ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας (ΤτΕ), αλλά έχουμε βαρεθεί, τόσες δεκαετίες τώρα, να ακούμε για το «υψηλό κόστος εργασίας», κλπ., κλπ., και, τέλος πάντων, τους διάφορους ισχυρισμούς ότι για τον όποιο πληθωρισμό φταίνε οι αυξήσεις στους μισθούς και τα μεροκάματα. Δε νομίζει ο κ. Γκαργκάνας, όμως, ότι τέτοιοι ισχυρισμοί περιέχουν πλέον έντονο και το στοιχείο της πρόκλησης έναντι εκατομμυρίων εργαζομένων και συνταξιούχων, όταν οι τελευταίοι βλέπουν πως γίνονται κάθε χρόνο και φτωχότεροι, ενώ μια μικρή μειοψηφία - ανάμεσά τους και οι τραπεζίτες - συσσωρεύουν τεράστια πλούτη, που συνεχώς αυξάνουν και, μάλιστα, με ρυθμούς πολύ μεγαλύτερους του επίσημου πληθωρισμού;

Καταλαβαίνουμε, βέβαια, τη λογική του διοικητή της ΤτΕ. Αλλωστε, την ίδια ακριβώς έχουν και η κυβέρνηση, η ΝΔ, ο ΣΕΒ και οι κάθε λογής οπαδοί της αγοράς και των «ευρωμονοδρόμων». Τα κέρδη των μεγάλων επιχειρήσεων και η συνεχής αύξησή τους είναι ένα το κρατούμενο, ιερό και απαραβίαστο θεμέλιο της κοινωνίας και της οικονομίας, της ανάπτυξης και του ανταγωνισμού, κλπ., κλπ. Αρα, τι μένει, για να αντιμετωπίσουμε τον οφειλόμενο πρωτίστως στα τεράστια αυτά κέρδη πληθωρισμό, το λεγόμενο εργατικό κόστος και οι όποιες δημόσιες δαπάνες κοινωνικού χαρακτήρα.

Καταλαβαίνουμε, αλλά διαφωνούμε ριζικά και ολοκληρωτικά. Στο κάτω κάτω της γραφής, ο κοινωνικός πλούτος παράγεται από τους εργαζόμενους και αυτοί, μαζί με τις σύγχρονες ανάγκες τους, πρέπει να είναι το ένα, ιερό και απαραβίαστο κρατούμενο.