Οι «διαρροές» προς τον Τύπο άρχισαν. Η κυβέρνηση ετοιμάζει, λένε, νέα «πακέτα παροχών». Θα εξασφαλιστούν αυξήσεις στους μισθούς των εργαζομένων στο δημόσιο, αυξήσεις στις συντάξεις, προσλήψεις εργαζομένων σε τομείς των δημοσίων υπηρεσιών, αυξήσεις σε επιδόματα, φορολογικές απαλλαγές και άλλα τόσα. Τι τρέχει, λοιπόν; Αλλαξαν τα μυαλά των κυβερνώντων και τροποποιούν τη ρότα της πολιτικής τους, ή μήπως κάτω από τον πανικό της επερχόμενης εκλογικής ήττας αποφάσισαν να... κλείσουν το μάτι και στον εργάτη αυτής της χώρας;

Ούτε το ένα, ούτε το άλλο έχει οποιαδήποτε σχέση με την πραγματικότητα. Απλά, η κυβέρνηση εδώ και μερικά χρόνια έχει καθιερώσει να ξεκινά νωρίτερα το επικοινωνιακό παιχνίδι του αποπροσανατολισμού, γύρω από τα θέματα της οικονομικής πολιτικής. Συνήθως το ξεκινά από το δεύτερο δεκαπενθήμερο του Αυγούστου, ενώ ειδικά φέτος, που είναι και προεκλογική περίοδος, ο καθένας καταλαβαίνει τι θα επακολουθήσει. Ετσι, κάνουν «είδηση» το ότι οι εργαζόμενοι θα πάρουν κάποια ευρώ αύξηση στο μισθό τους, παρουσιάζουν σαν σπουδαίο το επαίσχυντο γεγονός ότι ανοίγει ο δρόμος για προσλήψεις μερικώς απασχολούμενων στο δημόσιο, καμαρώνουν ότι θα αυξήσουν 6 με 7 ευρώ το ΕΚΑΣ και παρουσιάζουν ως μέγα προνόμιο ότι όσοι συνταξιούχοι δεν πληρώνουν φόρο, δε θα είναι στο εξής υποχρεωμένοι να υποβάλλουν φορολογικές δηλώσεις.

Αυτά είναι τα όρια της οικονομικής τους πολιτικής για την επόμενη χρονιά, αλλά χωρίς ντροπή, τόσο η κυβέρνηση όσο και ο φιλικά προσκείμενος σε αυτή Τύπος έχουν το θράσος να μιλάνε για «πακέτα παροχών». Σε μια εποχή που οι τιμές στα τρόφιμα, σε όλα τα είδη λαϊκής κατανάλωσης και στις υπηρεσίες έχουν σταθεροποιηθεί σε πρωτοφανή για τα οικονομικά των εργατικών οικογενειών επίπεδα, ονομάζουν «παροχή» αυξήσεις μισθών και συντάξεων που ισοδυναμούν μ' ένα ροδάκινο τη μέρα. Σε μέρες που η ανεργία θερίζει, η νεολαία δεινοπαθεί για να βρει εργασία και κατέχουμε το ρεκόρ στη μακροχρόνια ανεργία, χαρακτηρίζουν «κοινωνικό μέτρο» το μοίρασμα της ανέχειας σε ακόμα περισσότερους εργαζόμενους, διευρύνοντας τους τομείς και τις υπηρεσίες όπου θα κυριεύσουν οι ...«απασχολήσιμοι».

Είναι πασιφανές. Ούτε με 5-10, ή με 20-30, αλλά ούτε με 40 και 50 ευρώ το μήνα είναι δυνατόν να αλλάξει κάτι στη θέση των εργαζομένων. Τα προβλήματα που έχουν συσσωρευτεί στα λαϊκά νοικοκυριά είναι τόσο οξυμένα, που ακόμα και η στοιχειώδης αντιμετώπισή τους προϋποθέτει την άμεση λήψη μέτρων. Μέτρα, όμως, που για να εξασφαλίζουν έστω την ελάχιστη ανακούφισή τους, θα πρέπει να κινούνται σε διαφορετικές κατευθύνσεις από αυτές που επιλέγει η κυβέρνηση όταν επεξεργάζεται τις παραμέτρους της οικονομικής πολιτικής για την επόμενη χρονιά.

Ολοι μας ξέρουμε ότι να περιμένει κανείς κάτι τέτοιο από την κυβέρνηση, είναι μάταιο και χωρίς ουσία. Αυτή είναι ταγμένη να υπηρετεί με τον πιο δογματικό τρόπο τα συμφέροντα των εκπροσώπων του κεφαλαίου. Αρα οποιαδήποτε προοπτική θετική για τους εργαζόμενους και τις τύχες τους μπορεί να προέλθει μόνο μέσα από τη δική τους παρέμβαση, από την ανατροπή στους συσχετισμούς των δυνάμεων. Από την οργάνωση και την αγωνιστική διεκδίκηση λύσεων προς όφελος όλου του λαού.