Η μείωση του προσωπικού και η έλλειψη επαρκούς εργατικής δύναμης για την εκτέλεση των αναγκαίων εργασιών, αποτελεί το μεγαλύτερο σήμερα πρόβλημα για τους εργαζόμενους του Οργανισμού Αστικών Συγκοινωνιών Θεσσαλονίκης (ΟΑΣΘ).

Σύμφωνα με τους ίδιους τους εργαζόμενους, ο αριθμός των εργαζομένων στον ΟΑΣΘ τα δύο τελευταία χρόνια μειώθηκε κατά 800 άτομα και έπεσε, για πρώτη φορά, στα 2.000 άτομα.

Σε επίσκεψή μας στο αμαξοστάσιο του οργανισμού στην περιοχή Φοίνικα διαπιστώσαμε ότι σε ολόκληρα τμήματα, μηχανουργεία και εργαστήρια υπήρχαν μόνο 1 ή 2 εργαζόμενοι. Σε σχετική ερώτησή μας πληροφορηθήκαμε ότι εδώ και δύο χρόνια υπήρχαν στο αμαξοστάσιο 220 εργαζόμενοι. Σήμερα ο αριθμός δεν ξεπερνά τους 120!

Οσοι βγαίνουν σε σύνταξη ή αποχωρούν για διάφορους λόγους δεν αντικαθίστανται, με αποτέλεσμα αυτοί που απέμειναν να υποχρεώνονται να δουλεύουν ατέλειωτες ώρες και να βγάζουν διπλή εργασία, για να μπορέσουν να προλάβουν τη δουλιά. Με τον τρόπο αυτό μεγαλώνει ο βαθμός εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης και μπαίνει σε κίνδυνο η ασφάλεια και η ζωή και των ίδιων των εργαζομένων, αλλά και του επιβατικού κοινού.

Είναι φυσικό ότι με την κατάσταση αυτή, τη συνεχή πίεση και την έλλειψη των αναγκαίων εργατικών χεριών, δεν είναι δυνατό να εκτελείται σωστά ο τακτικός προληπτικός έλεγχος των οχημάτων κάθε 20 μέρες. Με ελλιπείς ελέγχους όμως στα οχήματα, εγκυμονούνται κίνδυνοι για το επιβατικό κοινό.

Εκδηλη είναι η αγανάκτηση των εργαζομένων για την απαράδεκτη αυτή κατάσταση. Πολλοί παραπονούνται ότι δεν προλαβαίνουν να πάρουν τα ρεπό τους, γιατί υποχρεώνονται να εργάζονται συνέχεια και τα Σαββατοκύριακα για να προλάβουν τον όγκο της δουλιάς.

Αλλοι πάλι, κυρίως οι εργάτες χωρίς ειδίκευση, παραπονιούνται ότι με τον πενιχρό μισθό τους, που δεν ξεπερνά τα 650-660 ευρώ το μήνα, αν δε δουλέψουν υπερωρίες, είναι αδύνατο να καλύψουν τα βασικά έξοδα επιβίωσης των οικογενειών τους.

Ετσι, λοιπόν, ο φαύλος κύκλος καλά κρατεί και οι πλειοψηφίες της ΓΣΕΕ και του ΕΚΘ εξακολουθούν να παριστάνουν τη στρουθοκάμηλο, προσποιούνται ότι δε βλέπουν το πρόβλημα και συνεχίζουν να μιλούν αφηρημένα για «απασχόληση» και να συμμετέχουν σε «κοινωνικούς διαλόγους».

Ο μόνος δρόμος που μένει στους εργαζόμενους είναι να μπουν οι ίδιοι δυναμικά στον αγώνα και να απαιτήσουν την πρόσληψη του αναγκαίου προσωπικού και την καθιέρωση μισθών που θα ανταποκρίνονται στις σύγχρονες ανάγκες των ίδιων και των οικογενειών τους.