Το σκηνικό εξαπάτησης και αποπροσανατολισμού που επιδιώκει να στήσει η κυβέρνηση είναι πασιφανές. Θέλει να δημιουργήσει την εντύπωση πως πράγματι αρχίζουν οι... πληρωμές του «κοινωνικού μερίσματος», μια ορολογία που εισήγαγε πρόσφατα ο υπουργός Οικονομικών, μπερδεύοντας την καθημερινή προσπάθεια των πολλών να τα βγάλουν πέρα, με τις χρηματιστηριακές δοσοληψίες των λίγων. Επιχειρεί να «γλυκάνει» την οργή και την αγανάχτηση των λαϊκών στρωμάτων για όσα βιώνουν εξαιτίας της κυβερνητικής πολιτικής. Και πιστεύει πως μπορεί να το κάνει, πιστεύει, δηλαδή, πως μπορεί να κοροϊδέψει και πάλι όσους χρυσοπληρώνουν τις συνέπειες της πολιτικής της, προσφέροντας ένα ευρώ τη μέρα σε κάποιες ομάδες συνταξιούχων που ζουν -με βάση τους επίσημους δείκτες- κάτω από τα όρια της φτώχειας, ή τάζοντας φτηνό πετρέλαιο, σε όσους αγρότες εξακολουθούν να παραμένουν στα χωράφια και τις καλλιέργειές τους. Δύσκολο το εγχείρημα που αναλήφθηκε, αλλά η κυβέρνηση δεν είναι μόνη της. Πέρα από τις ορδές των κομματαρχών της, έχει μαζί της σχεδόν το σύνολο των εφημερίδων και την παμψηφία των καναλιών που ζητωκραυγάζουν για «πακέτα μαμούθ», απολαμβάνει της στήριξης του επίσημου οργάνου των βιομηχάνων, στο πλευρό της είναι οι αυτοκινητοβιομηχανίες και οι μεγαλέμποροι των τροχοφόρων, ενώ με τον τρόπο τους δίπλα της είναι και πολλά στελέχη της ΝΔ που δήθεν ανακάλυψαν πως άνοιξαν οι κρουνοί των δημόσιων ταμείων και... κινδυνεύουν να γίνουν πλούσιοι οι απόκληρη της κοινωνίας.

Ανεξάρτητα από το θόρυβο που προκαλούν όσοι μεγαλοσχήμονες αποφάνθηκαν ότι πρέπει και πάλι να στηριχτεί το ΠΑΣΟΚ, είναι απόλυτο βέβαιο ότι τα μέτρα που ανακοινώθηκαν:

Πρώτον: Υπηρετούν ευτελείς, προεκλογικές σκοπιμότητες του κυβερνώντος κόμματος, τα στελέχη του οποίου υπό τον κίνδυνο να απολεσθεί η εξουσία, επιστρατεύουν την αλχημεία και την απάτη, για να δημιουργήσουν τις συμφέρουσες για την κυβέρνηση εντυπώσεις. Δεύτερον: Το «πακέτο», που όπως ομολόγησε προχτές το βράδυ στη ΔΕΘ και ο Κ. Σημίτης είναι της τάξης του 1,7 δισεκατομμυρίων ευρώ, αποτελεί σταγόνα στον ωκεανό της κλοπής που έχουν υποστεί τα λαϊκά στρώματα όλα τα τελευταία χρόνια. Τρίτο: Εντάσσονται, με τον πλέον προκλητικό τρόπο, στο γενικότερο πλαίσιο της πολιτικής των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων, (πχ προσλήψεις γυναικών με μερική απασχόληση και ενίσχυση των εργοδοτών γι' αυτές), και συμβάλουν στην επιτάχυνση των πολιτικών αυτών για το επόμενο διάστημα. Ταυτόχρονα κάνουν βήματα προς τη νεοφιλελεύθερη αντίληψη της πλήρους ταύτισης αυτού που παλαιότερα ανοούσαμε κοινωνική πολιτική, με την επιδοματική ενίσχυση των ιδιαίτερα ασθενών οικονομικά ομάδων του πληθυσμού, που λόγω της πολιτικής παρουσιάζουν συμπτώματα περιθωριοποίησης.

Το κυβερνητικό κόλπο αποκαλύπτεται εύκολα. Τόσα χρόνια σκληρής λιτότητας, τόσα χρόνια ψίχουλα στο λαό και δισεκατομμύρια στο κεφάλαιο, τόσα χρόνια με το ποσοστό της φτώχειας να έχει γαντζωθεί σε ποσοστά πάνω από το 20%, τόσα χρόνια ανεργία, υποαπασχόληση, ανασφάλεια και κουτσουρεμένες συντάξεις, δε σβήνονται με μια μονοκονδυλιά. Πολύ περισσότερο που τίποτα το ουσιαστικό δεν αλλάζει με το 1 ευρώ που δίνεται στους χαμηλοσυνταξιούχους και τα διάφορα άλλα επιδόματα που αποφασίστηκαν. αφού είναι απόλυτα βέβαιο και γνωστό ότι η κυβέρνηση χρωστάει στους εργαζόμενους πολλαπλάσια κονδύλια από αυτά που υποτίθεται πως προσφέρει ως «κοινωνικό πακέτο».

Του λόγου το αληθές αποδεικνύεται με πολλούς τρόπους. Ας μιλήσουμε με τους όρους της κυβέρνησης, που στην πρώτη θέση των επιχειρημάτων της βάζει τα περί ανάπτυξης, από την οποία δήθεν ωφελούνται οι πολίτες και άλλα παρόμοια. Ιδού, λοιπόν, μερικές πλευρές.

Α. Ο παραγόμενος πλούτος στη χώρα, δηλαδή το ΑΕΠ, φέτος αναμένεται να φτάσει τα 150 δισεκατομμύρια ευρώ. Αρα το κυβερνητικό «πακέτο», του 1,7 δισεκατομμυρίων δραχμών, αποτελεί μόλις το 1,1% του ΑΕΠ. Την ίδια στιγμή μέσα στο 2003 το δημόσιο θα καταβάλει προς τους τραπεζίτες τζάμπα χρήμα, για τόκους, 9,4 δισ. ποσό που ξεπερνά το 6,2% του ΑΕΠ!

Β. Οι κυβερνώντες προβάλλοντας την πολιτική ανάπτυξης που υποτίθεται πως ακολουθούν, προσπαθούν να μας πείσουν ότι από αυτή την ανάπτυξη οι κυρίως ωφελημένοι είναι οι εργαζόμενοι. Τι λένε όμως τα στοιχεία; Μόνο μέσα στο 2003 εκτιμάται ότι η αύξηση του ΑΕΠ θα είναι κατά 10 δισ. ευρώ. Το ποσό είναι περίπου εξαπλάσιο από το «πακέτο Σημίτη». Ποιος ιδιοποιείται (κοινώς ποιος τσεπώνει;) τα υπόλοιπα 8,3 δισεκατομμύρια; Μα, οι διάφοροι μεγαλοκατασκευαστές και άλλοι επιχειρηματίες για τους οποίους θεσπίζονται όλο και περισσότερα κίνητρα στο όνομα αυτής ακριβώς της ανάπτυξης.

Γ. Το περιβόητο «πακέτο» με το 1,7 δισ. ευρώ, που υποτίθεται πως δίνεται για να ανασάνουν 2,5 εκατομμύρια πολίτες, είναι κυριολεκτικά στάχτη στα μάτια και από μια άλλη σκοπιά. Μόνο το 2001, με βάση τα τελευταία στοιχεία της ICAP, τα καθαρά κέρδη:

• των μεγαλοβιομηχάνων έφτασαν τα 2 δισ. ευρώ
• των μεγαλεμπόρων το 1,5 δισ. ευρώ
• τα κέρδη στους τομείς των υπηρεσιών τα 3.4 δισ. ευρώ.

Αλλά είπαμε. Στις κοινωνίες του ανταγωνισμού και της στήριξης του κεφαλαίου που διαμορφώνονται από την πολιτική κυβέρνησης - ΕΕ θεωρείται «κοινωνική πολιτική μαμούθ», να αποφασίζονται «παροχές» 1,7 δισ. για τα εκατομμύρια των φτωχών, όταν τα επίσημα κέρδη του κεφαλαίου είναι μόλις 6,8 δισεκατομμύρια ευρώ.

Δ. Το όφελος από τα μέτρα της κυβέρνησης για εκατοντάδες χιλιάδες συνταξιούχους, στους οποίους θα δοθεί αύξηση 30 ευρώ το μήνα, είναι 1 ευρώ τη μέρα. Κι αυτό σε μια περίοδο που χάρη στην κυβερνητική πολιτική και τα ποικιλόμορφα μέτρα ενίσχυσης του κεφαλαίου, τα καθαρά επιχειρηματικά κέρδη, το 2001 ήταν 8.442 ευρώ ανά εργαζόμενο. Η ετήσια δηλαδή εργασία του κάθε εργαζόμενου απέφερε, κατά μέσο όρο, στους εργοδότες κέρδη που αντιστοιχούν σε 2.876.189 δραχμές.

Ολα τα παραπάνω είναι απόλυτα χαρακτηριστικά και αποκαλύπτουν τα πραγματικά... επιτεύγματα της κυβερνητικής πολιτικής. Αποκαλύπτουν ότι η φλυαρία των προπαγανδιστών του ΠΑΣΟΚ για τη δήθεν «κοινωνική πολιτική» δεν είναι τίποτα παραπάνω από προπέτασμα καπνού μέσα στο οποίο επιχειρείται να καμουφλαριστεί η ουσία της εφαρμοζόμενης πολιτικής. Και εδώ, καλό είναι να μη διαφεύγει της προσοχής, ότι στις σύγχρονες συνθήκες, στις συνθήκες της ΟΝΕ και του ευρώ, η «κοινωνική πολιτική» δεν υφίσταται ούτε καν ως ορολογία.