Ο Μάνος Λοΐζος υπήρξε ταλαντούχος, πηγαίος δημιουργός, που με τις μελωδίες πήγε έναν πήχη παραπέρα τον «ορίζοντα». Ο πρόωρος θάνατος του μεγάλου μελωδικού του ελληνικού τραγουδιού άφησε δυσαναπλήρωτο κενό. Αγωνιστής της Τέχνης, καλλιτέχνης του αγώνα για έναν καλύτερο κόσμο, πίστευε ακράδαντα πως ο λαός διαθέτει εκείνες τις δυνάμεις που μπορούν να τον οδηγήσουν σε μια καλύτερη μοίρα. Στο πρόσωπο του κομμουνιστή συνθέτη Μάνου Λοΐζου υπήρχε ενότητα ζωής και δημιουργίας, που σπάνια πετυχαίνεται. Αυτό το στοιχείο, που παλιότερα ενοχλούσε τους κρατούντες, φαίνεται ότι συνεχίζει να ενοχλεί και σήμερα. Τους εκσυγχρονιστές - διαχειριστές της σημερινής εξουσίας, που με διάφορους τρόπους επιχειρούν να διαστρεβλώσουν την πολιτική προσωπικότητα του συνθέτη. Δείγμα «γραφής» αυτής της διαστρέβλωσης η ρήση του Κ. Λαλιώτη σε αφιέρωμα της ΝΕΤ: «... τα οράματά του προδόθηκαν...». Οράματα και ιδανικά όπως αυτά που υπερασπίστηκε μέχρι το τέλος της ζωής του ο Μ. Λοΐζος παραμένουν αξίες αναλλοίωτες και παντοτινά αιτούμενα για τους λαούς του κόσμου. Οράματα και ιδανικά που οι διαχειριστές της εξουσίας σφετερίστηκαν και πρόδωσαν, αναζητώντας ακόμα και σήμερα «συνενόχους». Ο Μάνος Λοΐζος και η ιστορία του δεν τους το επιτρέπουν.