«

Η πολιτική έχει φύλο». Αυτό τουλάχιστον ισχυρίστηκε η ΓΓ Ισότητας, Εφη Μπέκου, σε ημερίδα που οργανώθηκε για την παρουσίαση του προγράμματος «Ολοκληρωμένες παρεμβάσεις υπέρ των γυναικών». Ο υφυπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων, Λ. Τζιόλας, μίλησε για την ανάγκη «αλλαγής της κοινωνικής κουλτούρας» και μετά έκανε έκκληση για «επίδειξη μεγαλύτερης κοινωνικής ευθύνης» προς τις ιδιωτικές επιχειρήσεις, θίγοντας... ξώφαλτσα, το θέμα της καταπάτησης ακόμα και στοιχειωδών εργασιακών δικαιωμάτων των γυναικών. Τον τρόπο δηλαδή με τον οποίο ο εργοδότης επιχειρεί να μετριάσει το αυξημένο κόστος που έχουν τα εργατικά χέρια θηλυκού γένους. Απ' τη μεριά του ο πρωθυπουργός, «σκαρφίστηκε» να πριμοδοτεί τον εργοδότη όταν δε θα πετά στο δρόμο την εργαζόμενη που περιμένει παιδί, και να καλύπτει το κράτος τις εργοδοτικές ασφαλιστικές εισφορές. Δηλαδή, η εργαζόμενη, αφού... ευγνωμονεί την κυβέρνηση επειδή, όπως ο κ. Σημίτης δηλώνει, «προστατεύει» το αυτονόητο δικαίωμα στη μητρότητα, θα βάζει δύο φορές το χέρι στην τσέπη, για να εξασφαλίζει ένα άλλο αυτονόητο δικαίωμα, εκείνο στην ασφάλιση.

Η «κοινωνική νοοτροπία» μετατρέπεται σε καμουφλάζ των επιχειρηματικών συμφερόντων. Γιατί βέβαια, για τις 500 εργαζόμενες της ΣΙΣΣΕΡ που έμειναν χωρίς δουλιά, δεν έφταιξε καμιά «κοινωνική νοοτροπία». Η επιχείρηση «μετακόμισε» σε χώρα με χαμηλότερο εργατικό κόστος, κι η κυβέρνηση την επιδότησε κι από πάνω. Υπάρχει όμως και κάτι πιο σημαντικό: η εκστρατεία αποπροσανατολισμού της εργαζόμενης. Ωστε να μάθει καλά πως, η ανεργία στις γυναίκες είναι ζήτημα τεχνογνωσίας, ότι η μερική απασχόληση θα της δίνει τη δυνατότητα να ανταπεξέλθει στον πολυσύνθετο ρόλο της. Κι όλα αυτά, την ώρα που δίπλα στις λιγοστές «καριερίστριες» με τα καλομανικιουρισμένα νύχια και τα καλοσιδερωμένα ρούχα, υπάρχει η τεράστια πλειοψηφία εκείνων των γυναικών που το κεφάλαιο εκμεταλλεύεται ως εξαιρετικά φτηνή εργατική δύναμη. Οι αγρότισσες που, αναγκάζονται, λεχώνες, να σκάψουν το χωράφι, αφού κανένας δεν εξασφαλίζει γι' αυτές όχι το επίδομα και την άδεια μητρότητας, αλλά ακόμα και τους απαραίτητους όρους για μια ζωή με αξιοπρέπεια. Οι νέες που κρύβουν την εγκυμοσύνη τους μπροστά στο φόβο της απόλυσης, αφού η μητρότητα είναι δαπανηρή για την εργοδοσία. Οι εργαζόμενες που, προσπαθούν να χωρέσουν σε μια μέρα τη φροντίδα των ηλικιωμένων και των παιδιών, μαζί με τις δουλιές του σπιτιού, ενώ, πλέον, «υποχρεώνονται» (αφού ο πρόσφατος νόμος που καθιερώνει τη μερική απασχόληση αφορά κυρίως θέσεις εργασίας που προορίζονται για γυναίκες) να δουλεύουν με μισό μεροκάματο, με μισή ασφάλιση. Κι όλα αυτά, με... ευγνωμοσύνη. Ακόμα και τη στιγμή που η πολιτεία, μετατρέπει τους παιδικούς σταθμούς και τους οίκους ευγηρίας σε είδος πολυτελείας για τη λαϊκή οικογένεια.

Το «μεγάλο μυστικό», κρύβεται βαθιά. Στην επιχείρηση διάσπασης της εργατικής τάξης. Γιατί, αν οι εργαζόμενοι, άνδρες και γυναίκες συνειδητοποιήσουν πως ο πλουτισμός των καπιταλιστών πάνω στο σβέρκο τους δεν κάνει καθόλου διακρίσεις, τότε θα στραφούν ενωμένοι ενάντια στους εκμεταλλευτές τους. Μπορεί να είναι βολικό για το κεφάλαιο και τους υποστηρικτές του, «η πολιτική να έχει φύλο», αλλά, η πραγματικότητα που βιώνουν τελικά οι εργαζόμενοι έχει μόνον εκμετάλλευση, ανισότητα και αδικία.