1. Ελάχιστοι γνωρίζουν πως ο ποιητής Κώστας Βάρναλης συχνά πυκνά επισκεπτόταν το Δρομοκαΐτειο. Εκανε συντροφιά σ' αυτά τα πετεινά του ουρανού, που τον αγαπούσαν και τον εμπιστεύονταν, κι αυτός άκουγε τα πάθη τους και χαιρόταν όταν του χάριζαν χειρόγραφα και ποιήματα. Ετσι ανακάλυψε ο ποιητής τον τραγικό συγγραφέα Γιώργη Ζάρκο, πρώην ναυτικό, μέσα στο ψυχιατρείο, αγάπησε τα χειρόγραφά του και προλόγισε το περίφημο βιβλίο του «Το βιτριόλι».

2. Η πόρτα του Γιάννη Ρίτσου, όσο κι αν πολλοί ακόμα δε θέλουν να το πιστέψουν, ήταν πάντα ανοιχτή. Εκεί συναντούσες λαϊκούς ανθρώπους και όχι κόλακες και λογίους της συμφοράς. Τον ρωτούσαν δε όλα τα απίθανα πιθανά με μια παιδικότητα μοναδική και ο ποιητής απαντούσε στην ίδια συχνότητα. Πόσο μακριά αυτή η κατάσταση της φιλίας από τη μισανθρωπία του νομπελίστα ποιητή, που η αγγλοσαξονική παράδοση τον σκέπασε σαν πλάκα. Ζούσε μαζί μας, αλλά δεν τον είχαμε συναντήσει ποτέ. Τσιγκούνης και μισάνθρωπος, δεν καταδεχόταν τίποτα.

3. Στην πλατεία Βάθης ο αγωνιστής φαρμακοποιός Γιώργος Κουπαρούσος προσπαθούσε μέσα από το λόγο να ηρεμήσει τα κύματα από τους δυστυχισμένους που ξέσπαγαν στο φαρμακείο του τις νύχτες. Και το κατάφερνε. Απλωνε ένα λόγο γεμάτο αξιοπρέπεια, που τους παρέσυρε. Μέσα στο φαρμακείο είχε αναρτήσει το αγαπημένο του ποίημα «Τα χρώματα» του Κινέζου Βεν Γι Τούο: «Ο βίος μου λευκό χαρτί χωρίς αξία. / Το πράσινο μου χάρισε την πίστη / το κόκκινο τη θέρμη / το κίτρινο με δίδαξε αφοσίωση και ντομπροσύνη / το γαλάζιο αγνότητα / το τριανταφυλλί μου πρόσφερε την ελπίδα / το γκρίζο ανοιχτό τη θλίψη / για να τελειώνουμε μ' αυτή την ακουαρέλα / το μαύρο θα μου επιβάλει το θάνατο / από κει και πέρα / λατρεύω τη ζωή μου / γιατί λατρεύω τα χρώματά της». Αν και ήταν αντιστασιακός, επειδή ήταν σεμνός, δε θεωρούσε ότι ήταν επαναστάτης. Γι' αυτό κι όταν τον συνέλαβαν αποστόμωσε τον Μπάμπαλη, λέγοντάς του: «Εγώ δεν είμαι προλετάριος επαναστάτης, αλλά αστός μνησίκακος και θα σου αλλάξω τα φώτα!».

4. Παρακολουθώντας τα αφιερώματα που κάνουν οι αστικές φυλλάδες για το ένδοξο έθνος μας στις δεκαετίες '20 και '30, φαντάζει παράδοξο ότι μαθαίνουμε για μια άλλη Ελλάδα, που σ' εκείνα τα χρόνια ζούσε μέσα στα λαϊκά υπνωτήρια, όπως ονόμαζαν τότε τα ψυχιατρεία. Σ' αυτά τα ιδρύματα από το στόμα ενός ποινικού, του οποίου το παραλήρημα κατέγραψε με απίστευτη λεπτομέρεια ο αγαπημένος φίλος του, μαθαίνουμε την αλήθεια: «Μ' αρέσει η αλήθεια και εχθρεύομαι το ψέμα. Εχω διαβάσει πολύ την αλήθεια. Προφήτευα με το μάτι που προοδεύει στην αλήθεια. Ζηλεύω το συνήθειο της ερήμου, το αφαιρεθέν. Το συνήθειο της ερήμου μ' αρέσει πολύ. Εχω το πρόσωπο καθαρό. Είμαι βάρβαρος, μα πάντοτε και πάντα κατά του ήλιου και της γης, γιατί έχουν κάνει φρικτό λάθος εν τη ερήμω. Ο ήλιος, ο γείσος. Ισκιος. Τρίτος είναι ο γείσος. Τις φωνές τις ακούω και θα τις ακούω πάντοτε γιατί μ' αρέσουν. Οι φωνές σήμερα είναι μια παρηγοριά του μέλλοντος. Ακούς φωνές κι είσαι όλο χαρά. Ετσι είμαι εις θέσιν να παρηγορήσω τον ήλιο, τον πατέρα μου, και ας μ' έχει πλάσει εν τη ερήμω».