Η αναγόρευση του συσχετισμού των πολιτικών δυνάμεων σε κριτήριο για τον καθορισμό της στρατηγικής, είναι ανιστόρητη πολιτική πράξη. Δείχνει, ότι όποιος το επιχειρεί, είναι αποσπασμένος από την αντικειμενική πραγματικότητα, από τις εξελίξεις που έχουν συντελεστεί στον καπιταλισμό. Ο συσχετισμός των πολιτικών δυνάμεων ασφαλώς και πρέπει να παίρνεται υπόψη, αλλά μόνο για να διαμορφωθεί η πιο κατάλληλη τακτική, που σε κάθε περίπτωση, ωστόσο, πρέπει να βρίσκεται σε διαλεκτική σχέση με τη στρατηγική, δηλαδή να την υπηρετεί. Η πολιτική του ΚΚΕ για την οικοδόμηση της αντιιμπεριαλιστικής αντιμονοπωλιακής συμμαχίας αυτό ακριβώς κάνει. Δίχως να θέτει ως όρο της συμμαχίας τη δική του αντίληψη για το σοσιαλισμό, συνδυάζει το στόχο για το αναγκαίο και επίκαιρο (σοσιαλισμός) με τη συγκέντρωση των απαραίτητων κοινωνικοπολιτικών δυνάμεων που θα οδηγήσουν στην υλοποίησή του, όταν θα συντρέξουν βεβαίως και οι αντικειμενικές συνθήκες - επαναστατική κατάσταση.

Πολλοί επικαλούνται τον αρνητικό για τους κομμουνιστές συσχετισμό των δυνάμεων, ιδιαίτερα μετά την κυριαρχία της αντεπανάστασης του 1989-'91. Μήπως, όμως, τα ίδια δεν έλεγαν (και αυτοί και άλλοι) και πριν από το 1989; Και στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες. Ας θυμηθούμε πόσο παλιό είναι το ανοιχτά και υπογείως διαδεδομένο «δε θα μας αφήσει το ΝΑΤΟ», «θα βάλουν την Τουρκία να επιτεθεί, αν στην Ελλάδα προχωρήσουμε σε ριζικές αλλαγές»!

Η επίκληση του ρεαλισμού εμπεριέχει και το στοιχείο της υποκρισίας. Ο συσχετισμός των δυνάμεων είναι από τα πιο ελαστικά πράγματα. Αλλάζει. Και μπορεί να περάσουν χρόνια μέχρι να αλλάξει, αλλά μπορεί να αλλάξει και στο λεπτό, που λέει ο λόγος. Δηλαδή, να εκδηλωθούν απότομα ή και πολύ γρήγορα αποκρυσταλλωμένες διεργασίες χρόνων εμπειρίας και πάλης. Ο αρνητικός συσχετισμός έγινε θετικός και ο 20ός αιώνας σημαδεύτηκε από την εγκαθίδρυση της σοσιαλιστικής εξουσίας σε τόσες χώρες, από την πρόοδο δεκάδων εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων. Και ξανάγινε πιο αρνητικός με την επικράτηση της αντεπανάστασης.

Η υποκρισία βρίσκεται και στο ότι το παραπάνω αποκρύπτεται και, συνεπακόλουθα, στο ότι πολλοί μιλούν για ρεαλισμό, εννοώντας να μένουν εσαεί αλυσοδεμένοι η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα. Στην ουσία αποτελεί άσκηση ιδεολογικής τρομοκρατίας. Επιχειρείται να εκτραπεί σε κατεύθυνση διαχειριστική η πάλη για την αντιστοίχιση του υποκειμενικού παράγοντα (εργατική τάξη, μικρομεσαία αγροτιά, ΕΒΕ) με το αντικειμενικά αναγκαίο, που είναι και συμφέρον τους. Και να εξαφανιστεί από τη σκέψη και την πάλη η αντίθεση ανάμεσα σε αυτές τις δυνάμεις και στον ιμπεριαλισμό, που είναι ανειρήνευτη.

Ο πρόεδρος του ΣΥΝ δε δίστασε να πει (ΝΕΤ, 20/10/03), ότι οι εθνικοί δρόμοι προς το σοσιαλισμό έχουν πλέον παρέλθει ανεπιστρεπτί! Αρα, λέμε εμείς, δεν είναι μόνον ανέφικτο, είναι και εμπόδιο, κατά τον πρόεδρο του ΣΥΝ, η πάλη να έρθει ο σοσιαλισμός και στην Ελλάδα και σε κάθε άλλη χώρα χωριστά. Που σημαίνει: Τα κεφάλια μέσα! Ας διεθνοποιήσουμε τον αγώνα (εναντίον τίνος;), για να φέρουμε την παγκόσμια σοσιαλιστική διακυβέρνηση! Δηλαδή ποτέ, αφού ο καπιταλισμός αναπτύσσεται ανισόμετρα, άρα και οι κοινωνικές - ταξικές αντιθέσεις του δεν αποκτούν παντού ταυτόχρονα την ίδια οξύτητα, η ταξική πάλη δε βρίσκεται (ούτε θα βρεθεί ποτέ) στο ίδιο επίπεδο παντού και ταυτόχρονα.

Η όξυνση της αντίθεσης «κοινωνικοποίηση της παραγωγής - ιδιοποίηση των αποτελεσμάτων της από μια μειοψηφία» θέτει την επίλυσή της ως όρο για ν' ανοίξει φιλολαϊκός δρόμος. Επίλυση αυτής της αντίθεσης σημαίνει επίλυση του προβλήματος της εξουσίας.

Ταυτόχρονα, όσο θα δυναμώνει η αντιιμπεριαλιστική συσπείρωση, που βασικότατη προϋπόθεσή της έχει ένα ολόπλευρα ισχυρό ΚΚΕ, όσο θα πολιτικοποιούνται και θα συντονίζονται οι αγώνες των λαϊκών δυνάμεων, όσο θα υποχωρεί νικημένη η ιδεολογία και η πολιτική του ρεφορμισμού και του οπορτουνισμού, τόσο θα αυξάνονται και οι προϋποθέσεις να υπάρχουν και κατακτήσεις σε όφελος των εργαζομένων. Ουσιώδεις κατακτήσεις, που δήθεν επιδιώκονται μέσω ενός άνευρου και περιορισμένου επιμέρους μαζικού κινήματος, στο όνομα του ρεαλιστικού των αιτημάτων, δεν πρόκειται να έρθουν. Εκτός κι αν βαφτίσουμε κατακτήσεις το μοίρασμα της φτώχειας. Αλλά γι' αυτό το «ρεαλιστικό» δε χρειάζονται ιδιαίτεροι αγώνες. Το κάνουν τα ίδια τα κυβερνώντα κόμματα, για να λειαίνουν τις οξείες γωνίες της λαϊκής δυσαρέσκειας. Στο πλαίσιο αυτό διεξάγουν και τον μεταξύ τους καυγά για το πάπλωμα, πασκίζοντας με νύχια και με δόντια να σέρνουν τους εργαζόμενους πότε στο ένα (ΠΑΣΟΚ) τσουβάλι και πότε στο άλλο (ΝΔ).

Ποιος την αρνείται; Κανένας. Το θέμα βρίσκεται στο αν η συγκεκριμένη πραγματικότητα είναι φιλολαϊκή ή όχι. Στο αν αυτή η πραγματικότητα πρέπει ν' αλλάξει και να αντικατασταθεί με μια άλλη πραγματικότητα ή όχι. Οι κομμουνιστές υποστηρίζουμε ότι είναι βαθιά αντιλαϊκή και ότι πρέπει ν' αλλάξει.

Στην αστική πολιτική ως ρεαλισμός νοείται η αποδοχή της μερικής απασχόλησης και όχι του 35ωρου - 7ωρου - 5ήμερου. Της ανεργίας και όχι της ολόπλευρης ανάπτυξης όλων των δυνατοτήτων που έχει η εργατική τάξη και τα εργαζόμενα λαϊκά στρώματα. Να πληρώνουν οι εργαζόμενοι για κοινωνικές υπηρεσίες και όχι να υπάρχει δωρεάν για όλους αποκλειστικά δημόσια Παιδεία - Υγεία - Πρόνοια. Είναι ρεαλισμός ο Ευρωστρατός και οι μισθοφόροι, το Ευρωσύνταγμα και οι ΝΑΤΟικές βάσεις. Και μας καλούν ορισμένοι να αποδεχτούμε αυτό το πλαίσιο και εντός του να κάνουμε προτάσεις βελτίωσης (ρεαλισμός!!), αντί για τις εξωπραγματικές που κάνουμε! ...Λες και απευθύνονται στο ΣΥΝ και όχι στο ΚΚΕ...

Τέτοιες προτάσεις το ΚΚΕ δεν έχει. Ούτε πρόκειται να ανακαλύψει. Εχουν τέτοιες προτάσεις η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, ο ΣΥΝ. Προτάσεις κοροϊδίας, ή και ουτοπικές (ΣΥΝ). Αφού ψηφίζουν το Μάαστριχτ και την ΟΝΕ, μετά «κλαίνε» για τις συνέπειες!; Στηρίζουν τα θεμέλια της πλουτοκρατίας (απελευθέρωση κεφαλαίων, εμπορευμάτων, υπηρεσιών, εργατικής δύναμης) και μιλάνε για λύση των προβλημάτων, τη στιγμή που αυτά τα θεμέλια δημιουργούν τα προβλήματα και που αν δεν κατεδαφιστούν αυτά τα θεμέλια θα θεριεύουν η ανεργία και η εκμετάλλευση!

Η φαιά ουσία των λαϊκών δυνάμεων δεν υπάρχει κανένας λόγος να σπαταλιέται σε εναγώνιες προσπάθειες ανεύρεσης «ρεαλιστικών» λύσεων, όπως εκείνες του «ανθρώπινου καπιταλισμού». Γιατί δεν υπάρχουν τέτοιες «λύσεις». Ρεαλιστικό είναι εκείνο που συμφέρει το λαό και που μπορεί να το επιβάλλει, αν ο ίδιος το θελήσει και δράσει. Μπορεί ο λαός, όπως πάντα μπορούσαν οι λαοί. Και που αν δεν είχαν επιχειρήσει άλματα μπροστά, θα βρισκόμασταν ακόμη στη φεουδαρχία.

Η επίθεση των μονοπωλίων και των κομμάτων τους είναι στρατηγική. Αρα απαιτεί και στρατηγική λαϊκή επίθεση.