«Η επίσημη προπαγάνδα συχνά χαρακτηρίζει τις αλλαγές που άρχισαν στην Πολωνία το 1989 σαν "δημοκρατικοποίηση". Ολα τα κόμματα και όλες οι πολιτικές ομάδες, που υποστήριξαν το μετασχηματισμό, επικαλούνταν στις ονομασίες και στα ντοκουμέντα των προγραμμάτων τους τη "δημοκρατία". Ομως, ο χαρακτηρισμός "δημοκρατία", συνδεδεμένος υποχρεωτικά με την "ελεύθερη αγορά", στην πραγματικότητα, ήταν μια ευφημιστική δομή, η οποία χρησιμοποιείται για την περιγραφή του μονοπωλιακού καπιταλισμού, που επιβλήθηκε τότε στην κοινωνία.

Πραγματική δημοκρατία σημαίνει έλεγχος από μέρους του λαού, όσον αφορά στην ανάληψη αποφάσεων σε όλα τα ζητήματα, τα σχετικά με την κοινωνική ζωή. Εν τω μεταξύ, κύρια συνέπεια του καπιταλιστικού μετασχηματισμού ήταν η εξάλειψη σχεδόν όλων των μορφών της πολιτικής και κοινωνικής ζωής στις επιχειρήσεις. Η ιδιωτικοποίηση, στην ουσία, απέκλεισε τους εργάτες από οποιαδήποτε επίδραση στο πιο σημαντικό μέρος λήψης των αποφάσεων - αυτών, που αφορούν στο πιο κοντινό περιβάλλον τους και τις συνθήκες ζωής τους. Τα Συμβούλια των Εργαζομένων, που υπήρχαν στην περίοδο της Λαϊκής Πολωνίας, διαλύθηκαν στο προτσές της "εμπορευματοποίησης". Το δικαίωμα της απεργίας, ένα από τα σπουδαιότερα δημοκρατικά δικαιώματα, τυπικά υπάρχει. Αλλά έχει έτσι οχυρωθεί, ώστε η δυνατότητα διεξαγωγής μιας νόμιμης απεργίας στην πράξη να είναι ανύπαρκτη. Επίσημα έχει απαγορευτεί η πολιτική δράση στις επιχειρήσεις. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα, η πολιτική ζωή να περιοριστεί σε παθητική παρακολούθηση της "πολιτικής σκηνής", διασκευασμένης από τα ΜΜΕ, τα οποία είναι συγκεντρωμένα στα χέρια των οπαδών του καπιταλιστικού μετασχηματισμού. Ενώ όλοι οι θεσμοί της εξουσίας του λαού, όλες οι πρακτικές δυνατότητες συμμετοχής του στη λήψη των αποφάσεων αντικαταστάθηκαν με τα τυπικά δικαιώματα και τις πρακτικές δυνατότητες των αστικών πολιτικών κομμάτων και των αστών πολιτικών...

...Οι πολωνικές κυβερνήσεις ισχυρίζονται διαρκώς ότι το κοινοβουλευτικό σύστημα στην Πολωνία έχει σαν υπόδειγμά του τα συστήματα των χωρών της Δυτικής Ευρώπης. Κάτω απ' αυτό το πρίσμα, αλλά και κάτω από το πρίσμα της συμμετοχής της πολωνικής κυβέρνησης στην ΕΕ, η κατάσταση των "δημοκρατικών δικαιωμάτων" θα έπρεπε να περιλαμβάνει, όχι μόνον τις βασικές ελευθερίες του πολίτη, αλλά, τουλάχιστον, την ίση μεταχείριση, απ' τους νόμους, το Δίκαιο και τα κρατικά διοικητικά όργανα, των διαφόρων προσώπων και κοσμοαντιλήψεων, αλλά και τα κοινωνικά δικαιώματα που θα έδιναν στους εργάτες τη δυνατότητα για μια πραγματική συμμετοχή σ' αυτές τις ελευθερίες. Αυτές οι συνθήκες δεν εξασφάλισαν αληθινή δημοκρατία. Αλλά δημιούργησαν σχετικά ευρεία επίπεδα, αναγνωρισμένα επίσημα από την ΕΕ και επικυρωμένα στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και σε άλλες Διεθνείς Συμφωνίες...

Παρά τα δημοκρατικά οράματα που σκαρώθηκαν, με υψηλές, αλλά ολότελα πομπώδεις δηλώσεις, η εφαρμογή του καπιταλιστικού μετασχηματισμού στην Πολωνία συνδέθηκε υποχρεωτικά με σημαντικό αριθμό παραβιάσεων των δημοκρατικών δικαιωμάτων.

Ενα από τα βασικά δικαιώματα της δημοκρατίας είναι η ίση μεταχείριση, από μέρους του κράτους, των ξεχωριστών θέσεων, ιδιαίτερα αυτών που αφορούν στην κοσμοαντίληψη και τις πολιτικές απόψεις. Το κράτος οφείλει να τηρεί ουδετερότητα απέναντι σ' όλες τις ομάδες, ιδιαίτερα απέναντι στις μειοψηφίες. Ο πολιτικός αγώνας που διεξάγεται από τα πολιτικά κόμματα πρέπει να είναι αυστηρά ξεχωρισμένος από την κρατική εξουσία και τα κρατικά μέσα. Αυτή η αρχή παραβιάζεται συνεχώς στην Πολωνία.

Μετά το 1989, ο αντικομμουνισμός έγινε κρατική ιδεολογία. Κάθε πληροφορία που μεταδίδεται απ' τα δημόσια ΜΜΕ ή που βρίσκεται στα σχολικά εγχειρίδια, υπάγεται στην ιδεολογία του αντικομμουνισμού. Διαστρεβλώνονται συνειδητά οι σκοποί του κομμουνιστικού κινήματος. Κάθε σχολικό βιβλίο, που εγκρίνεται από το υπουργείο Εθνικής Μόρφωσης, περιέχει επιλεγμένα, με ιδιαίτερο σύστημα, γεγονότα και ένα σημαντικό αριθμό διαστρεβλώσεων και καπηλειών για τον κομμουνισμό. Αυτές οι διαστρεβλώσεις και αυτές οι γνώσεις εξισώνονται συχνά με τα ιστορικά γεγονότα και, μάλιστα, τις απαιτούν από τους μαθητές κατά την περίοδο των εξετάσεων. Η δομή αυτών των εγχειριδίων, το ουσιαστικό περιεχόμενό τους και οι εφαρμοζόμενες ψυχολογικές μέθοδοι (τέτοιες, όπως ο επίμονος συσχετισμός με το φασισμό ή η εφαρμογή ειδικού λεξιλογίου) υπόκεινται στη διαμόρφωση θέσεων εχθρικών προς το κομμουνιστικό κίνημα.

Η πρακτική αυτή δεν απορρέει από τη δημοτικότητα παρόμοιων πεποιθήσεων. Οι τελευταίες έρευνες της δημόσιας κοινής γνώμης απέδειξαν ότι ένα 39% των ερωτηθέντων εξακολουθούν να μη συμφωνούν μ' αυτό το όραμα (θεωρούν ότι θα προτιμούσαν να ζουν στο σοσιαλισμό). Αυτή η διαφορά ανάμεσα στις εκδηλωνόμενες θέσεις και τις γνώμες που γίνονται ανεκτές στα σχολεία και στα ΜΜΕ δείχνει ξεκάθαρα ότι η κρατική εξουσία και τα κρατικά μέσα δεσμεύτηκαν στην επιθετική επιβολή αρχών και την ανάμειξη στη σφαίρα των πολιτικών θέσεων. Αυτό σημαίνει ολοκληρωτική παραβίαση της ουδετερότητας του κράτους, παραβίαση των αρχών της ίσης μεταχείρισης. Αυτό σημαίνει, επίσης, προπαγάνδιση του μίσους και της μη ανοχής στο φόντο των πολιτικών απόψεων - αντιλήψεων, πρακτική που δεν πρέπει να γίνεται καν ανεκτή, παίρνοντας υπόψη τις στοιχειώδεις δημοκρατικές αρχές.

Ενα άλλο παράδειγμα παραβίασης της ουδετερότητας του κράτους ήταν το "αγκαζάρισμα" των δημόσιων μέσων και ιδρυμάτων στην καμπάνια που προηγήθηκε του "ευρωπαϊκού" δημοψηφίσματος. Η κυβέρνηση, με την πρόφαση της "πληροφορίας", δαπάνησε τεράστια ποσά του Δημοσίου για δημοσιεύσεις, που δεν περιείχαν καμιά ουσιαστική πληροφορία, παρά μόνο γνώμες. Π.χ., στο όνομα της "εξασφάλισης αντικειμενικής πληροφορίας", η κυβέρνηση χρηματοδότησε ένα μεγάλο αριθμό πλακάτ με πρόσωπα γνωστών παραγόντων που έλεγαν "ΝΑΙ" στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Φυσικά, αυτό δεν ήταν μια μεμονωμένη περίπτωση. Η καμπάνια που προηγήθηκε του ευρωπαϊκού δημοψηφίσματος ήταν μια απ' τις πιο πολυδάπανες στην ιστορία της Πολωνίας. Διεξαγόταν και χρηματοδοτούνταν, στην πλειοψηφία της, από δημόσια οικονομικά μέσα. Ακόμα και στην περίοδο της "εκλογικής σιγής" (που κράτησε 48 ώρες πριν από το δημοψήφισμα) δεν επιτρέπονταν, αποκλειστικά και μόνον, οι περιπτώσεις προπαγάνδισης ενάντια στην ΕΕ. Η Αστυνομία αντιδρούσε στις μικρές προκηρύξεις, που προπαγάνδιζαν το "ΟΧΙ", αλλά έκανε την ...παλαβή, όταν χιλιάδες τεράστια πλακάτ, που προπαγάνδιζαν το "ΝΑΙ", εξακολουθούσαν να βρίσκονται στους δρόμους. Αλλωστε, και σήμερα ακόμα, τα πλακάτ αυτά βρίσκονται στις θέσεις τους.

Το Αρθρο 13 του Συντάγματος διατυπώθηκε ακριβώς πάνω στο πνεύμα της προαναφερόμενης επιθετικής προπαγάνδας. Μετά από χρόνια ταπείνωσης του κομμουνισμού και τοποθέτησής του στην ίδια σειρά με το φασισμό και το ναζισμό, το ίδιο έγινε και σχετικά με το Σύνταγμα. Παρά και ενάντια στα ιστορικά γεγονότα και στους ιστορικούς και δημοκρατικούς σκοπούς του, ο κομμουνισμός κατηγορήθηκε για «ολοκληρωτικές μεθόδους και πρακτικές». Ολωσδιόλου παράδοξα, η διατύπωση αυτή αποκάλυψε τις πραγματικά ολοκληρωτικές μηχανορραφίες των πολιτικών ιθυνόντων κύκλων - ελίτ, που ανήγγειλαν τη δυνατότητα απαγόρευσης της δράσης των κομμουνιστικών οργανώσεων μ' αυτά τα λόγια: "Απαγορεύεται η ύπαρξη πολιτικών κομμάτων και άλλων οργανώσεων που επικαλούνται στα προγράμματά τους τις ολοκληρωτικές μεθόδους και πρακτικές δράσης του ναζισμού, του φασισμού και του κομμουνισμού".

Το Αρθρο αυτό δεν αξιοποιήθηκε ακόμα ποτέ στην πράξη. Βασικό εμπόδιο σ' αυτό ήταν η διατύπωσή του, που είναι διφορούμενη. Δεν ήταν ξεκάθαρο, αν η απαγόρευση αυτή αφορά μόνον αυτές τις μεθόδους και τις πρακτικές του κομμουνισμού, που χαρακτηρίζονται σαν ολοκληρωτικές. Μια άλλη ερμηνεία θα 'ταν πάρα πολύ αμφίβολη, παίρνοντας υπόψη τη γλωσσική εξήγηση. Θα προκαλούσε και τραγελαφικό νομικό πρόβλημα. Η πλειοψηφία των πολιτικών κομμάτων και των κοινωνικών οργανώσεων, ακόμα και δεξιών, επικαλούνται άλλωστε στα Καταστατικά τους και στα Προγράμματά τους μεθόδους και πρακτικές, που μπορεί να θεωρηθούν ότι συνδέονται, λιγότερο ή περισσότερο, με τον κομμουνισμό.

Ωστόσο, η εμφάνιση μιας τέτοιας διατύπωσης που ανοίγει το δρόμο για να τεθεί εκτός νόμου μια οργάνωση, που επικαλείται δημοκρατικούς σκοπούς, λόγω της αντιπαράθεσής της με τα συμφέροντα της μπουρζουαζίας και των πολιτικών ιθυνόντων κύκλων, είναι επικίνδυνη. Δεν υπάρχει πραγματική εγγύηση ότι δε θα χρησιμοποιηθεί ενάντια στο Κομμουνιστικό Κόμμα Πολωνίας. Η θέσπιση του Αρθρου 13 σήμανε ανύψωση των προπαγανδιστικών μύθων στο βαθμό της νομικής αρχής και άρχισε ένα νέο κύμα επιθέσεων ενάντια στο κομμουνιστικό κίνημα.

Το 13ο Αρθρο ήταν μια επιτυχία των αντιδραστικών δυνάμεων της Δεξιάς, που προσπαθούσαν επίσης να εκμηδενίσουν τον κομμουνισμό με μερικούς άλλους τρόπους. Από τις αρχές της δεκαετίας του '90, εμφανίζεται η ιδέα της "αποκομμουνιστικοποίησης", που αγκάλιαζε την απαγόρευση της δημόσιας δράσης για τα πρώην μέλη του Ενοποιημένου Εργατικού Κόμματος Πολωνίας (ΕΕΚΠ). Ομως, η ιδέα αυτή δεν εφαρμόστηκε ποτέ στη ζωή. Κύριο εμπόδιο για την πραγματοποίησή της ήταν το θλιβερό παράδοξο, ότι η πλειοψηφία της νέας πολωνικής μπουρζουαζίας αναπτύχθηκε μέσα απ' το μηχανισμό του ΕΕΚΠ. Επίσης και η σοσιαλδημοκρατία, που έγινε απαραίτητη για την μπουρζουαζία μπροστά στη μεγάλη, μαζική δυσαρέσκεια, προέρχεται από τους προδότες του σοσιαλισμού. Μπροστά σ' αυτήν την κατάσταση, ανακαλύφθηκε μια άλλη λύση, που αναφέρεται στο παρόν, αντί για το παρελθόν. Κατά τη συζήτηση πάνω στο σχέδιο του νέου Ποινικού Κώδικα, εμφανίστηκαν εντελώς ακραίες κατασταλτικές προτάσεις. Πρόβλεπαν ακόμα και 10 χρόνια στέρηση της ελευθερίας για καθέναν που επαινεί το "κομμουνιστικό κίνημα ή την ιδεολογία σε οποιαδήποτε μορφή"! Μια τέτοια διατύπωση θα ήταν πρωτοφανής στην ιστορία του πολωνικού νομικού συστήματος από το έτος 1918 κι εδώ και θα διέλυε ολοκληρωτικά τις δημοκρατικές αυταπάτες. Ευτυχώς, η Βουλή δε δέχτηκε αυτές τις προτάσεις των τροπολογιών, αλλά η πλειοψηφία που τις απέρριψε ήταν πολύ μικρή.

Η αστική δημοκρατία εξακολουθεί να αρνείται στους εργάτες την εξασφάλιση του δικαιώματος για την άντληση ωφελειών απ' την παραγωγή, θεωρώντας τους παθητικό όργανο και από πολιτική πλευρά. Ομως, οι σύγχρονες αλλαγές αναγνώρισαν το δικαίωμα στη ζωή σε υποφερτές συνθήκες, σαν βασικό δημοκρατικό δικαίωμα, που περιλαμβάνει το δικαίωμα σε κανονικές συνθήκες εργασίας, την ευθύνη του κράτους για την οικονομική κατάσταση των μεγάλων κοινωνικών ομάδων.

Στη σημερινή Πολωνία υπάρχουν μεγάλες ομάδες πληθυσμού, που δεν μπορεί να πει κανείς ότι ζουν σε κανονικές βιοτικές συνθήκες. Πάνω από 3 εκατ. άνθρωποι είναι άνεργοι και η πλειοψηφία απ' αυτούς δεν παίρνει κανένα επίδομα απ' το κράτος. Υπάρχουν ολόκληρες περιοχές στην Πολωνία, όπου η ανεργία ξεπερνάει το 50% και κωμοπόλεις, όπου η κατάσταση αυτή είναι ακόμα χειρότερη. Οι καταστάσεις αυτές είναι αποτέλεσμα της ιδιωτικοποίησης, που συχνά ήταν συνδεδεμένη με τη διάλυση ολόκληρων επιχειρήσεων ή και ολόκληρων παραγωγικών κλάδων. Οι συμφωνίες ιδιωτικοποίησης περιλαμβάνουν συνήθως δύο ειδών υποχρεώσεις εκ μέρους των νέων ιδιοκτητών. Οι τιμές των ιδιωτικοποιημένων επιχειρήσεων ήταν πολύ χαμηλές, συχνά δεν ξεπερνούσαν το 10% της αξίας των παραληφθέντων επιχειρήσεων. Το δεύτερο είδος των υποχρεώσεων περιλάμβανε ωστόσο εγγυήσεις ύπαρξης της επιχείρησης και διατήρησης σ' αυτήν ορισμένου επιπέδου εργατικής απασχόλησης. Μ' αυτόν τον τρόπο, η κυβέρνηση προσπαθούσε συνήθως να περιορίσει την αντίσταση των εργαζομένων ενάντια στην ιδιωτικοποίηση. Ομως, οι συμφωνίες υπογράφονταν συνήθως ανάμεσα στην κυβέρνηση και τον επιχειρηματία. Το προσωπικό και οι ξεχωριστοί εργάτες δε συμμετείχαν στη σύναψη αυτών των συμφωνιών. Δεν είχαν δικαιώματα, αλλά αποκλειστικά και μόνον υποσχέσεις. Και όταν οι συμφωνίες αυτές μαζικά δεν τηρούνταν, μόνο το κράτος, σαν μια απ' τις συμβαλλόμενες πλευρές, θα μπορούσε να απαιτήσει αποτελεσματικά την εφαρμογή τους με το νομικό δρόμο. Ομως, συνήθως δεν αντιδρούσε όπως θα έπρεπε.

Παρόμοια κατάσταση συνέβη στην κωμόπολη Οζάρουφ. Οι εργάτες του τοπικού Εργοστασίου Παραγωγής Καλωδίων, που ήταν η τελευταία μεγάλη επιχείρηση σ' αυτήν την πόλη, ανακάλυψαν ότι οι επιχειρηματίες σκοπεύουν να παραβιάσουν τις υποσχέσεις που έδωσαν και να κλείσουν την επιχείρηση. Τη νύχτα, όταν οι εγκαταστάσεις επρόκειτο να μεταφερθούν κρυφά απ' το εργοστάσιο με φορτηγά αυτοκίνητα, οι εργάτες αποφάσισαν να μπλοκάρουν το δρόμο και να μην επιτρέπουν να γίνει αυτό. Ο επιχειρηματίας, ξαφνιασμένος, κάλεσε την Αστυνομία να τον βοηθήσει. Αυτή τη φορά, το κράτος ενήργησε, ωστόσο, όχι για την υπεράσπιση των εργαζομένων και της παραβιασθείσας συμφωνίας, αλλά του αναξιόπιστου ιδιοκτήτη. Κι όταν οι εργάτες δεν υπέκυψαν, τους επιτέθηκαν η Αστυνομία και οι σωματοφύλακες του επιχειρηματία. Η μάχη μεταφέρθηκε και στο συνοικισμό και συνεχιζόταν μερικές μέρες. Η κυβέρνηση αναγκάστηκε να χρησιμοποιήσει ειδικές αστυνομικές δυνάμεις.

Η κατάσταση αυτή ήταν μια από τις πιο σημαντικές, αλλά όχι και μεμονωμένες, όταν η κυβέρνηση χρησιμοποιούσε ωμή βία ενάντια στους εξαπατημένους εργάτες. Οι αντιδράσεις του κράτους ήταν ισχυρές και άμεσες, όταν εξασφάλιζε τα ιδιωτικά συμφέροντα των διεφθαρμένων ιδιοκτητών, ενώ μηδαμινές ή και γενικά ανύπαρκτες, όταν ήταν αναγκαίες για την προστασία των βασικών ζωτικών συμφερόντων των χιλιάδων εργατών. Αυτή η συμπεριφορά είναι παράδειγμα - μοντέλο της ανισότιμης μεταχείρισης, της παραβίασης του δικαιώματος για μια ζωή σε υποφερτές συνθήκες.

Βασική δημοκρατική αρχή, που διασφαλίζεται και στο πολωνικό Σύνταγμα, είναι η απαγόρευση διεξαγωγής επιθετικών πολέμων και ο κοινοβουλευτικός έλεγχος επί του στρατού. Το Αρθρο 16 του Συντάγματος της Πολωνικής Δημοκρατίας περιέχει τις βασικές ρυθμίσεις, που αφορούν στη συμμετοχή της Πολωνίας σε ενδεχόμενο πόλεμο. Καθορίζει ότι πόλεμος μπορεί να διεξαχθεί αποκλειστικά και μόνον όταν η Πολωνία γίνει αντικείμενο επίθεσης ή όταν γίνει αντικείμενο επίθεσης χώρα, με την οποία η Πολωνία έχει συνάψει συμφωνία για κοινή υπεράσπιση - άμυνα. Σ' αυτές τις συνθήκες, η απόφαση πρέπει να παρθεί απ' τη Βουλή. Μπορεί να πάρει τέτοια απόφαση ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας μόνον όταν δε συνεδριάζει η Βουλή. Ο επιθετικός πόλεμος απαγορεύεται ολοκληρωτικά. Ο πολωνικός Ποινικός Κώδικας τον αναγνωρίζει σαν έγκλημα και προβλέπει αυστηρές τιμωρίες για κάθε πρόσωπο που τον διεξάγει. Η προτροπή σε έναρξη επιθετικού πολέμου επίσης είναι έγκλημα και πρέπει να διώκεται.

Τα νομικά πλαίσια του δημοκρατικού ελέγχου επί του στρατού, που τυπικά υπάρχουν στην Πολωνία, παραβιάστηκαν ολοκληρωτικά σχετικά με την επιδρομή στο Ιράκ. Η Πολωνία, σαν τρίτη χώρα, από κοινού με τις ΗΠΑ και τη Μεγάλη Βρετανία, πήρε μέρος σ' αυτόν τον επιθετικό πόλεμο, παρά το ότι δεν εκπληρώθηκε καμιά απαραίτητη προϋπόθεση για τη λήψη απόφασης σχετικά με την πολωνική συμμετοχή σ' αυτόν τον πόλεμο. Ο Πρόεδρος Κβασνιέφσκι και ο πρωθυπουργός Μίλερ πήραν την απόφαση για τον πόλεμο αυθαίρετα, χωρίς τη συμμετοχή της Βουλής και μάλιστα σε μια κατάσταση, στην οποία δεν επιτρεπόταν ολοκληρωτικά η συμμετοχή της Πολωνίας στον πόλεμο. Η κοινή γνώμη, της οποίας πάνω από το 80% ήταν αντίθετη σ' αυτόν τον πόλεμο, αποδείχτηκε ολότελα ανίσχυρη. Η πολωνική Δικαιοσύνη δεν αντέδρασε με κανέναν τρόπο στην παραβίαση των προαναφερόμενων νομικών αρχών, παρά το ότι είχε την υποχρέωση, δεν αντέδρασε στις εγκληματικές εκκλήσεις, που έγιναν πριν ακόμα κηρυχτεί ο πόλεμος, σχεδόν απ' όλα τα δημόσια και ιδιωτικά ΜΜΕ.

Η πολωνική κυβέρνηση συμμετέχει στην κατοχή του εδάφους του Ιράκ. Αυτό απαιτεί χιλιάδες στρατιώτες και θα απαιτήσει ακόμα μεγαλύτερο αριθμό, λόγω του εντεινόμενου κινήματος αντίστασης. Η επίσημη προπαγάνδα εξακολουθεί να ισχυρίζεται ότι οι στρατιώτες είναι εθελοντές, ωστόσο, όλα δείχνουν ότι έχουμε να κάνουμε με μια καινούρια ψευτιά. Ο στρατιώτης έχει το δικαίωμα, μάλιστα και την υποχρέωση, να αρνηθεί να εκτελέσει μια διαταγή, αν αυτή αποτελεί εγκληματική πράξη. Το Αρθρο 117 του Ποινικού Κώδικα δημιουργεί ισχυρές νομικές βάσεις για την άρνηση εκτέλεσης οποιασδήποτε διαταγής, σχετικής με τη διεξαγωγή του επιθετικού πολέμου ενάντια στο Ιράκ. Είναι, μάλλον, απίστευτο σε όλες τις σταλμένες μονάδες, να μην υπήρξε κανείς στρατιώτης που να μην προσπάθησε να αρνηθεί! Οι ανεπίσημες πληροφορίες επιβεβαιώνουν ό,τι μπορούμε να φανταστούμε. Αλλωστε, δεν επέτρεψαν σε κανέναν ανεξάρτητο δημοσιογράφο, ακόμα και στις οικογένειές τους, να 'ρθουν σε επαφή με τους στρατιώτες που στάλθηκαν στο Ιράκ.

Τα δημοκρατικά δικαιώματα στην Πολωνία περιλαμβάνουν αποκλειστικά και μόνον τις βασικές ελευθερίες του πολίτη, εγγυημένες από το κράτος και που βρίσκουν ανοχή μόνον τότε, όταν η αξιοποίησή τους δεν απειλεί τα πολιτικά συμφέροντα των κυβερνητικών κομμάτων και των ιθυνόντων οικονομικών κύκλων. Το κράτος δεν τηρεί ουδετερότητα κοσμοαντίληψης, λέει στους πολίτες τι πρέπει να σκέπτονται στα πολιτικά ζητήματα. Επιβάλλει τις αρχές και τις απόψεις του, εκμεταλλευόμενο και το σύστημα της μόρφωσης, για να διαμορφώσει στάσεις εχθρικές απέναντι στους πολιτικούς του αντιπάλους. Οι απόψεις ενός τεράστιου μέρους της κοινωνίας δεν έχουν δυνατότητες για μια ισότιμη αντιπροσώπευσή τους στα ΜΜΕ.

Το νομικό σύστημα στην Πολωνία, συμπεριλαμβανομένου σ' αυτό και του Συντάγματος, περιέχει πανίσχυρα μέσα διάλυσης της δημοκρατικής αντιπολίτευσης, που δε θα σεβόταν τα συμφέροντα των πολιτικών και οικονομικών ιθυνόντων κύκλων. Ακόμα πιο επικίνδυνη είναι η ξετσίπωτη και ανοιχτή παραβίαση και των καθιερωμένων δημοκρατικών δικαιωμάτων, που δεν τιμωρείται λόγω της βαθιάς διαφθοράς των οργάνων απονομής Δικαιοσύνης».

* Εκτενής περίληψη άρθρου του Προέδρου του ΚΚ Πολωνίας Ανταμ Μάρτσιν, που δημοσιεύτηκε στις σελίδες του κεντρικού οργάνου του Κομμουνιστικού Κόμματος Πολωνίας «BRZASK» /«ΜΠΖΑΣΚ» - «Η ΧΑΡΑΥΓΗ»