Η κατάρριψη ενός αμερικανικού ελικοπτέρου «Σινούκ» έξω από τη Φαλούτζα, ήταν, για πολλούς, σημείο καμπής για την κατοχή στο Ιράκ. Εκτός από το στρατιωτικό σκέλος της χρήσης, για πρώτη φορά, αντιαεροπορικών πυραύλων, οι ελάχιστες εικόνες που μεταδόθηκαν από το συμβάν επανέφεραν στην επιφάνεια τραυματικές μνήμες για την αμερικανική κοινή γνώμη.

Διόλου τυχαία, πολλοί παραλλήλισαν τις εικόνες με αυτές που μεταδίδονταν από το Βιετνάμ. Αυτή καθ' αυτή η κατάρριψη, παρά τους 16 νεκρούς και τους 20 τραυματίες της, δεν δίνει περιθώριο για κανέναν ασφαλή παραλληλισμό. Το κλίμα, όμως, εντός ΗΠΑ, ολοένα και περισσότερο, μοιάζει να αποκτά χαρακτηριστικά που θυμίζουν άλλες εποχές.

Μόλις πριν από λίγες μέρες, σε ιστοσελίδα του υπουργείου Αμυνας, εμφανίστηκε πρόσκληση προς όλους τους Αμερικανούς άνω των 18 ετών και χωρίς ποινικό μητρώο, να «υπηρετήσουν την κοινωνία και την πατρίδα», παρουσιαζόμενοι ως εθελοντές στα τοπικά συμβούλια επιλογής οπλιτών. Η τελευταία τέτοια ανακοίνωση ήταν πριν από 30 χρόνια και έκτοτε, με απόφαση του Κογκρέσου, τα συμβούλια έχουν εθιμοτυπικό χαρακτήρα.

Για να αναβιώσουν, χρειάζεται νέα απόφαση του Κογκρέσου, ενδεχόμενο που επιτελείς του Πενταγώνου διαψεύδουν κατηγορηματικά. Εντούτοις, ο εκπρόσωπος του Πενταγώνου, Νταν Αμον, δεν μπόρεσε να εξηγήσει γιατί η συγκεκριμένη πρόσκληση δημοσιοποιήθηκε τώρα. Αρκέστηκε να πει ότι πρόκειται για «διαδικασία ρουτίνας» πλήρωσης κενών θέσεων.

Ακόμη και αν ισχύει αυτή η εκδοχή, είναι γεγονός ότι στο Πεντάγωνο η ανησυχία εντείνεται. Οι αντικατοχικές επιθέσεις πληθαίνουν, εμφανίζουν μεγαλύτερο συντονισμό και οργάνωση, πετυχαίνουν καλύτερα τους στόχους τους, αποδεικνύονται περισσότερο θανατηφόρες. Εκτός από τις ανθρώπινες απώλειες, η διαμορφωθείσα κατάσταση αμαυρώνει τη διεθνή εικόνα των ΗΠΑ. Ο μύθος των «απελευθερωτών» έχει καταρρεύσει ανεπιστρεπτί. Η «ανοικοδόμηση» φαίνεται αδύνατη, υπό αυτές τις συνθήκες. Οσοι διαφώνησαν με την εισβολή έχουν, πλέον, με το μέρος τους το χρόνο ως ισχυρό μέσο άσκησης πίεσης για να διασφαλίσουν τα συμφέροντά τους (π.χ., Ρωσία, Γερμανία, Γαλλία). Η δυσφορία εντός των αμερικανικών στρατευμάτων αυξάνει.

Οι προβλέψεις περί μείωσης του αριθμού των αμερικανικών στρατευμάτων στο Ιράκ δεν επιβεβαιώνονται. Η Ουάσιγκτον δεν κατάφερε να εκμαιεύσει τη στρατιωτική δέσμευση ισχυρών χωρών, όπως ήλπιζε μετά την τελευταία απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας, και έτσι στο Ιράκ παραμένουν 134.000 Αμερικανοί στρατιώτες και άλλες 23.000 από συνολικά 30 χώρες. Νέες «προσφορές» δεν υπάρχουν στον ορίζοντα, πόσο μάλλον που ακόμη και η ανάπτυξη τουρκικών στρατευμάτων φαίνεται απίθανη, μετά τις έντονες αντιδράσεις του διορισμένου Κυβερνητικού Συμβουλίου. Από τους 134.000 Αμερικανούς, οι 60.000 είναι έφεδροι ή εθελοντές στην Εθνοφρουρά και η απόφαση παράτασης της θητείας τους στους 15 μήνες έχει, ήδη, προκαλέσει αγανάκτηση. Σύμφωνα με τελευταία έρευνα, το 49% από αυτούς δεν προτίθεται να καταταγεί ξανά.

Το διορισμένο Ιρακινό Κυβερνητικό Συμβούλιο πιέζει τον Μπρέμερ να εγκρίνει τη δημιουργία ενός σώματος από πρώην μέλη του ιρακινού στρατού και από μέλη των ενόπλων σκελών των οργανώσεων που μετέχουν στο Συμβούλιο, το οποίο θα αναλάβει τη συλλογή πληροφοριών, τη σύλληψη και την ανάκριση «μελών της αντίστασης». Ο νυν προεδρεύων του Συμβουλίου, ηγέτης της Πατριωτικής Ενωσης Κουρδιστάν, Τζαλάλ Ταλαμπανί, απέστειλε, ήδη, σχετικό γραπτό αίτημα και στο Λευκό Οίκο, υποστηρίζοντας ότι οι Ιρακινοί γνωρίζουν καλύτερα πώς λειτουργεί η ιρακινή κοινωνία και πώς πρέπει να συμπεριφερθούν, ενώ ταυτόχρονα θα υπάρχει μεγαλύτερη ταχύτητα αντίδρασης, αφού, τώρα, πρέπει πρώτα να ειδοποιηθούν οι Αμερικανοί. Σύμφωνα, μάλιστα, με αξιωματούχο του Συμβουλίου, η «αντίσταση» απαρτίζεται από περισσότερες από 40 οργανώσεις οπαδών του πρώην καθεστώτος, μελών του ΚΚ Ιράκ, που διαφώνησαν με τη συνεργασία του Κόμματός τους με την κατοχή, εθνικιστών, πρώην στρατιωτικών, σουνιτών, σιιτών και «ίσως και ξένων μαχητών», και, προς το παρόν, φαίνεται απλώς να συντονίζεται, χωρίς να υπάρχει ενιαία διοίκηση.

Ο Μπρέμερ δε φέρεται ενθουσιασμένος με την ιδέα, καθώς φοβάται ότι έτσι δημιουργείται ένα παραστρατιωτικό καλά εκπαιδευμένο σώμα, το οποίο θα μπορούσε εύκολα, να αυτονομηθεί, να εξυπηρετεί συμφέροντα προσώπων και φατριών ή ακόμη και να αξιοποιηθεί κατά της κατοχής. Εντούτοις, ο καταιγισμός αιματηρών επιθέσεων τον έχει προβληματίσει και προσπαθεί να βρει φόρμουλα δημιουργίας του συγκεκριμένου σώματος με όσο το δυνατόν λιγότερες συνέπειες για την κατοχή.

Αναμένοντας το επόμενο βήμα, τέθηκε σε ισχύ, για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες, απαγόρευση προς τα ΜΜΕ για τη μετάδοση εικόνων από νεκρούς στρατιώτες και από φέρετρα Αμερικανών στρατιωτών. Οι Αμερικανοί αξιωματούχοι επικαλούνται λόγους «σεβασμού του πόνου των οικογενειών». Είναι, όμως, σχεδόν βέβαιο ότι ο βασικότερος λόγος είναι ο φόβος για τον αντίκτυπο, που οι εικόνες θα έχουν στην αμερικανική κοινή γνώμη, καθώς παρόμοια απαγόρευση δεν επιβλήθηκε στον πόλεμο στο Αφγανιστάν.

«Θα φτύσω στο πρόσωπο των τσακαλιών, θα φτύσω στις λίστες τους, θα διακηρύξω ότι εμείς είμαστε ο λαός του Ιράκ, εμείς είμαστε τα αρχαία δέντρα τούτης της Γης», γράφει ο Ιρακινός ποιητής Σαάντι Γιουσέφ, πρώην αντικαθεστωτικός και πολέμιος της κατοχής. Τόσο ο Γιουσέφ, όσο και ο συμπατριώτης του, επίσης ποιητής, Μουντχάφαρ αλ Ναουάμπ, δε γύρισαν στο Ιράκ. Αντίθετα, ο αλ Νταουάμπ γράφει για τους «απελευθερωτές»: «Ποτέ μην εμπιστεύεσαι έναν μαχητή της ελευθερίας, που εμφανίζεται υποτίθεται δίχως όπλα... και η αλήθεια είναι, απελευθερωτές, ότι είστε τόσο ισχυροί μόνο όσο είναι τα κανόνια σας...».