Ζητήματα που εθεωρούντο λυμένα, όπως π.χ. εθνισμός, διεθνισμός, εθνικό κράτος, διεθνικό κράτος, εθνική, διεθνική, πολυ-εθνική, με το νέο φρούτο της υπερεθνικής κοινωνίας, παρουσιάζονται ξανά, ντυμένα με τη σοβαροφανή τήβεννο λαθραίων υπερασπιστών και με το φωτοστέφανο της «φιλελεύθερης» Νέας Τάξης Πραγμάτων. Νέα μαγική λέξη των νεο-εργολάβων του συστήματος ο «πολυ-πολιτισμός», με την εκ των πραγμάτων προκύψασα «πολυ-πολιτισμική» κοινωνία. Μόνο που οι αγράμματοι λεξιλάγνοι τού «ενόψει του 2000» δεν εξηγούν πούθε προέκυψε αυτή η κοινωνία. Το χειρότερο είναι ότι βαφτίζουν το πολυκαιρίτικο χούι τους σε διεθνισμό. Οι αγράμματοι τού «από πουθενά» δε γνωρίζουν ότι η Ελλάδα, με επίκεντρο την Αθήνα, υπήρξε σταυροδρόμι συνάντησης διαφόρων πολιτισμών του πλανήτη από αρχαιοτάτων χρόνων. Αυτό εθεωρείτο πάντα ως ένα σύνηθες γεγονός, ώστε κανείς να μην του δίνει ιδιαίτερη σημασία.

Το ζήτημα είναι κομβικό. Ανεξάρτητα από τις απαντήσεις που δίνει κανείς σε αυτές τις ερωτήσεις, κορυφαίο προκύπτει το ιστορικό δίλημμα του είδους της κοινωνίας που εναρμονίζεται με τα συμφέροντα της ανθρωπότητας ως αυθεντικό της παράγωγο. Θέλουμε μια διεθνή κοινωνία πολιτισμών. Ωραία. Πούθε θα προκύψει αυτή; Μήπως από τη θέληση και τις ενέργειες ενός ανεξέλεγκτου υπερεθνικού ιερατείου, που καταστρέφει κάθε μορφή ιστορικής εθνικής συνείδησης και μετατρέπει τους λαούς σε κινούμενη αλληλοσπαρασσόμενη μάζα ή από την ενσυνείδητη προσέγγιση και ισότιμη συνεργασία των λαών στη βάση των παραδεδεγμένων αρχών του Διεθνούς Δικαίου; Μήπως από την πολεμική καταστροφή εθνών και λαών και την υπαγωγή τους σε μια πολυ-εθνική χαβούζα ανθρώπων άγνωστης προέλευσης και μέλλοντος ή από την ιστορική συνάντηση των λαών με πλήρη την εθνική τους συνείδηση, εθίμων και παραδόσεων σ' ένα κοινό διεθνικό τραπέζι όπου όλοι θα καταθέσουν το ξεχωριστό εθνικό τους δισάκι για ειρηνική συνύπαρξη και πρόοδο; Τι σημαίνει διεθνισμός; Μήπως η ομαδική υποταγή στα ιμπεριαλιστικά κέντρα του σύγχρονου καπιταλισμού της υπαρκτής Ευρωπαϊκής Ενωσης, του ΝΑΤΟ και του Ευρω-ατλαντισμού ή η διαμόρφωση μιας ευρωπαϊκής κοινωνίας που τα έθνη της θα συμπράξουν στη διεθνική Ενωση των Ευρωπαϊκών Πολιτειών απαλλαγμένων από τη δυναστεία του κεφαλαίου και των πολέμων;

Τελικά, τι είναι διεθνισμός; Μήπως η άναρχη συσσώρευση εξαθλιωμένων μαζών διαλυμένων εθνών και κοινωνιών σε ελεγχόμενες χαβούζες υπό την εποπτεία της υπερεθνικής ολιγαρχίας ή η ελεγχόμενη μετεξέλιξη κυρίαρχων εθνών σε διεθνή λαϊκή κυριαρχία; Στο καίριο αυτό ιστορικό δίλημμα οι ευρωλάγνοι απαντούν αλλήθωρα, με τα μάτια στραμμένα στην υπαρκτή Ευρωπαϊκή Ενωση του κεφαλαίου και του μιλιταρισμού. Για τους ευρωτρόφιμους νεοαριστερούς ο καπιταλιστικός χαρακτήρας της Ευρωπαϊκής Ενωσης των κεφαλαίων αναιρείται από το γεγονός ότι υπάρχουν αντικαπιταλιστικές δυνάμεις. Είναι σαν να λένε οι αγράμματοι ότι η ύπαρξη αντικαπιταλιστικών κομμάτων στις καπιταλιστικές χώρες τις μετατρέπει σε μη καπιταλιστικές..!