Αλλη μια «Ευρωπαϊκή Πρωτοβουλία για την Ανάπτυξη και Πολιτική Απασχόλησης», συζήτησε χτες στις Βρυξέλλες το Συμβούλιο υπουργών Εργασίας καθώς, όπως διαπιστώνει και ο Ελληνας υπουργός Δ. Ρέππας, η ανεργία στην ΕΕ αυξάνεται και τον Ιούλη ανέβηκε στο 8,1%. Αυτό όσον αφορά στις διαπιστώσεις. Γιατί όσον αφορά στις «λύσεις», η ΕΕ και η δική μας κυβέρνηση εννοείται, επιμένουν στη Στρατηγική της Λισαβόνας. Δηλαδή, στη χρηματοδότηση εκείνων των προγραμμάτων που στοχεύουν στη μεγαλύτερη ευελιξία της αγοράς εργασίας. Οι οποίες «διαφοροποιήσεις» έχουν να κάνουν αποκλειστικά και μόνο με τον τρόπο διαχείρισης των προβλημάτων. Γιατί, τι περισσότερο από ζήτημα διαχείρισης είναι αν τα χρήματα από τη φορολόγηση των Ευρωπαίων εργαζομένων πάνε στα λεγόμενα διευρωπαϊκά δίκτυα, ή αν ένα μικρό ή μεγαλύτερο μέρος του οδεύσει στις λεγόμενες επενδύσεις σε ανθρώπινους πόρους; Το συγκεκριμένο ζήτημα μπορεί να ανησυχεί συγκεκριμένους μονοπωλιακούς ομίλους (κατασκευαστικές εταιρίες κλπ.), ακόμα ίσως και ομάδες κρατών μέσα στην ΕΕ, όμως δεν αφορά την ίδια την ουσία της πολιτικής που ασκεί στο σύνολό της η ΕΕ. Γιατί και με το ένα μείγμα διαχείρισης και με το άλλο, η Ευρωπαϊκή Ενωση παραμένει προσκολλημένη στην αντεργατική της πολιτική, στην περικοπή εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων. Και στη μία και στην άλλη περίπτωση, οι εργαζόμενοι της Ευρώπης θα χάσουν. Γι' αυτό οι δικοί τους ταξικοί αγώνες βρίσκονται πέρα απ' αυτό το πεδίο των «αντιπαραθέσεων». Οι σημερινοί ταξικοί αγώνες δεν μπορεί παρά να στοχεύουν στην ανατροπή της στρατηγικής της Λισαβόνας, με όποιο μείγμα και αν εφαρμόζεται.