Η πρόσφατη εκτέλεση ομάδας Ισπανών πρακτόρων στο Ιράκ είναι ενδεικτική για τη μελλοντική τύχη όλων αυτών. Η εμπειρία αυτή είναι αρκετά διδακτική. Τμήμα του ελληνικού εκστρατευτικού σώματος μισθοφόρων εξακολουθεί να βρίσκεται στο Αφγανιστάν. Η ομαλότητα εκεί είναι ανέφικτη υπό το βάρος ποικίλων ανεξέλεγκτων ομάδων φυλάρχων με πολεμικές διαθέσεις. Η αμερικανική στρατιωτική υπερδύναμη ασκεί έλεγχο μόνο σε λίγες μητροπόλεις κι ο θάνατος πλανάται πάνω τους.

Η ερώτηση του πόσο μπορούν οι ΗΠΑ να επιβάλουν ολικό έλεγχο συμπλέκεται με το πόσο το θέλουν αυτό. Ολα μοιάζουν με πράσινη τσόχα, που τα πάντα παίζονται στην τράπουλα και στις ζαριές. Παρά ταύτα, η ελληνική κυβέρνηση με τη συμφωνία της αξιωματικής αντιπολίτευσης εξακολουθεί να επιμένει στο αμάρτημα της ελληνικής στρατιωτικής παρουσίας. Το διατυμπανισθέν δόγμα της «Ελλάδας μόνης χώρας των Βαλκανίων μέλους της ΕΕ και του ΝΑΤΟ» αποκαλύπτεται ως επιθυμία ενός ξιπασμένου υπηρέτη, που θέλει να «διεισδύει» στα Βαλκάνια ως τοπικός ιμπεριαλιστής. Οπως η ιμπεριαλιστική κατοχή στο Ιράκ δεν είναι μια ξεκάρφωτη υποκειμενική επιλογή, έτσι το ίδιο είναι κι οι συνέπειες αυτής της πολεμικής παρουσίας. Σε πείσμα των ηλιθίων, που βλέπουν τα πάντα σαν μια παρτίδα σκάκι, ο πόλεμος στη Μέση Ανατολή είναι αποτέλεσμα της εσώτερης λειτουργίας του ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού με όλες τις εσωτερικές του αντιφάσεις και ανταγωνισμούς.

Αραγε, τι επιζητούν από αυτές τις φανατικές οργανώσεις; Μήπως να παίξουν μαζί τους το παιχνίδι «μπορείς δεν μπορείς;» Δεν καταλαβαίνουν ότι, αντί να υπερηφανεύονται δημοσίως που εκχώρησαν την εσωτερική ασφάλεια της Ελλάδας στις ξένες υπηρεσίες του ευρω-ατλαντισμού, θα πρέπει να το βουλώσουν κυριολεκτικά για να μην προκαλούν; Οι κολαούζοι της ευρω-αμερικάνικης φαγούρας κοκορεύονται υπό τη δυτικο-συμμαχική ομπρέλα.