Με αφορμή τις πρόσφατες εκλογές στην τουρκοκρατούμενη βόρεια Κύπρο, αποκαλύφθηκε ότι το καθεστώς εκτός από λαθραίο είναι και ανώμαλο. Αυτό συμπεραίνεται από το γεγονός ότι η λεγόμενη αντιπολίτευση συγκεντρώνει ποσοστό 52% χωρίς να μπορεί να κάνει κυβέρνηση εφόσον παίρνει ίδιες έδρες, είκοσι πέντε, με την αντίπαλη παράταξη του Ραούφ Ντενκτάς. Ο κανόνας στη δυτική αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία είναι ότι το πρώτο κόμμα σε ποσοστό έχει και τις περισσότερες έδρες.

Αυτό, όμως, θα μπορούσε να διορθωθεί με μια απλή ρύθμιση εάν όλα τα άλλα είχαν λυθεί στη βάση των γενικών αποφάσεων του ΟΗΕ «περί ξένης στρατιωτικής κατοχής τμήματος ενός ελεύθερου κράτους». Επομένως κι εφόσον το πρόβλημα παραμένει ως είχε, γίνεται αναγκαία η επανεξέτασή του στη βάση των προηγούμενων αντιθέσεων που εξακολουθούν να υπάρχουν. Παρακολουθώντας τις συζητήσεις περί αυτών των εκλογών στα ραδιοτηλεοπτικά μέσα παρατηρείται μια ανάλαφρη αισιοδοξία στους πολιτικούς κύκλους της Ελλάδας και της ελληνοκυπριακής πλευράς.

Αυτό προέρχεται περισσότερο από την ανάγκη δικαιολόγησης της ανοιχτής πολιτικής ανοχής των τελευταίων κυρίως ετών ως επιτυχημένη πολιτική. Στην ουσία το αποτέλεσμα των εκλογών με όλες τις λαθροχειρίες του καθεστώτος Ρ. Ντενκτάς, επιβεβαιώνει ότι το Κυπριακό βρίσκεται στη μέγκενη ισχυρών γεωπολιτικών στρατηγικών συμφερόντων. Υπενθυμίζεται ότι ουσιαστικές πλευρές του προβλήματος οδηγούσαν στον εναγκαλισμό του από τα δυτικοσυμμαχικά συμφέροντα. Κύριος μοχλός για την ικανοποίησή τους ήταν η διατήρηση μιας επαμφοτερίζουσας ισορροπίας στο τρίγωνο Αθήνα - Λευκωσία - Αγκυρα. Αυτή η αντιφατική ισορροπία της συνεχούς αμφισβήτησης και αλληλο-αναίρεσης, δημιουργούσε το απαραίτητο κενό που διασφάλιζε την αυτόκλητη αμερικανική διαιτησία διαμέσου των ευρωατλαντικών υποχρεώσεων τόσο της μιας (Τουρκίας) όσο και της άλλης (Ελλάδα) πλευράς.

Η Τουρκία επικροτούσε το παιχνίδι διότι περιστρεφόταν γύρω από το συμφέρον εξόδου της στην ελληνική επικράτεια του Ανατολικού Αιγαίου κι αργότερα στην ελληνική Θράκη. Ο ελληνικός κυβερνητικός κι αντιπολιτευόμενος πολιτικός κόσμος αυτοχειριαζόταν σε ένα παιχνίδι εθελοντικής υποταγής κι αναζήτησης διεξόδου που συνταίριαζαν δυτικο-συμμαχικά συμφέροντα με ελληνικά. Ετσι, ο λογικός ειρμός υπεράσπισης των εθνικών συμφερόντων άμυνας μετατράπηκε στον εξακολουθητικό συνειρμό των κιοτήδων που ακολουθεί ιστορικά το νέο ελληνικό κράτος. Αυτή, ακριβώς, η κατάσταση προβλημάτων κι υποχωρήσεων όλης της προηγούμενης ιστορίας του νησιού από τον Ιούλη του 1974 εξακολουθεί να υπάρχει και μετά τις εκλογές στο λαθρο-καθεστώς της Βόρειας Κύπρου. Παρενθετικά, δεν πρέπει να ξεχνιέται ότι όλο το πλέγμα της Κύπρου συνδέεται οργανικά με την ευρύτερη ελληνο-τουρκική διένεξη.

Μια σειρά ενεργειών της ελληνικής κυβέρνησης προσαρμοστικού χαρακτήρα στα ευρω-ατλαντικά συμφέροντα, όπως π.χ. αποδοχή τουρκικών «απαιτήσεων», «ενδιαφερόντων» και «συμφερόντων», βάθαιναν περισσότερο την επαμφοτερίζουσα ελληνο-τουρκική ισορροπία όπως υπαγόρευαν κυρίως οι ΗΠΑ. Οι κυβερνητικές αυτές ενέργειες φέρουν την υπογραφή του Ελληνα πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη και γι' αυτό είναι μη αναστρέψιμες ως προς τις αρνητικές τους συνέπειες. Το μέχρι τώρα υπαρκτό φινάλε της Κύπρου βρίσκεται στην πιθανή εξέλιξή της να περνά από την προκρούστεια κλίνη της Ευρωδιχοτόμησης και ΝΑΤΟικής επανένωσης. Αυτό ίσως φαίνεται άκρως αντιφατικό για τους αστικο-δημοκράτες μπούφους της νεο-ευρω-εκσυγχρονισμένης και εκσυγχρονιζόμενης «Αριστεράς».

Το Κυπριακό παραμένει στις συμπληγάδες του ευρω-ατλαντισμού. Η εξέλιξή του καθορίζεται στο πλαίσιο των ευρω-αμερικάνικων ανταγωνισμών όπως αυτοί εκφράζονται στις εκάστοτε δυνατές αγκωνιές χωρίς, όμως, να σπάνε την κοινή συμφωνία υποταγής αδύναμων χωρών. Πολλά επενδύουν οι ελληνο-κυπριακοί κύκλοι στο Μάη του 2004 που είναι η οριστική εισδοχή της Κύπρου στην υπαρκτή Ευρωπαϊκή Ενωση.

Ωστόσο, η πιθανότερη εκδοχή προσέγγισης του προβλήματος, εάν γίνει, θα είναι στο ευρω-ατλαντικό συμμαχικό πλαίσιο που αποκλείει κάθε απομάκρυνση από τις απαιτήσεις της Τουρκίας. Η επιφαινόμενη ανοιχτή δημοκρατική αντίδραση των γηγενών Τουρκοκυπρίων είναι ασφαλώς θετική εξέλιξη. Ομως και η καλύτερη δυνατή έκφρασή της στα γινόμενα της Βόρειας Κύπρου θα δοκιμαστεί στις διαπραγματεύσεις με την ελληνοκυπριακή πλευρά πάνω στο σχέδιο Ανάν. Αλλωστε ας μην ξεχνιέται ότι κάθε δυστοκία ενδυναμώνει την αυτόκλητη διαιτητική κυριαρχία των ευρω-ατλαντιστών αυτής ή εκείνης της πλευράς.