«Στα χρόνια που πέρασαν, χωρίς άλλο, έχουν γίνει σημαντικά βήματα στη δημιουργία ενός κράτους πρόνοιας, μιας ουσιαστικής υποδομής σε όλη την επικράτεια για την υγεία και την κοινωνική προστασία».

Τα παραπάνω λόγια είναι απ' το χαιρετισμό του Γ. Παπανδρέου στην εκδήλωση για την κοπή της πρωτοχρονιάτικης πίτας του Πανελλήνιου Συλλόγου Νεφροπαθών στις 10.1.2004. Ηταν η πρώτη επιχείρηση του μελλοντικού αρχηγού του ΠΑΣΟΚ να δώσει το στίγμα κοινωνικής ευαισθησίας.

Βέβαια, εκείνο που συντελέστηκε τα προηγούμενα χρόνια ήταν η επιτάχυνση της εμπορευματοποίησης των υπηρεσιών Υγείας και η διάλυση της Πρόνοιας ως τομέα άσκησης της κοινωνικής πολιτικής. Οι δυο ευαίσθητοι τομείς εκχωρούνται στην επιχειρηματική δραστηριότητα και επιχειρείται η κάλυψη των αναγκών με τις μη κυβερνητικές και τις φιλανθρωπικές οργανώσεις.

Η προώθηση αυτής της πολιτικής μεταφράζεται σε άγριες περικοπές των κονδυλίων για τους ασθενείς και τους αναπήρους. Δείγμα αυτής της πολιτικής αποτελούν οι περικοπές που επέβαλε δυο μέρες μετά η κυβέρνηση στον προϋπολογισμό της Νομαρχίας Ανατολικής Αττικής. Η νομαρχία είχε ζητήσει 312.936 ευρώ για τα επιδόματα διατροφής των νεφροπαθών και η κυβέρνηση περιέκοψε το κονδύλι κατά 41.936 ευρώ - μείωση 13,4%. Επίσης, η νομαρχία είχε ζητήσει 5.791.458 ευρώ συνολικά για τις δαπάνες Πρόνοιας αλλά η κυβέρνηση «έκοψε» 3.274.686,62 ευρώ - μείωση 56,5%!

Κατά τα άλλα, περίσσεψαν οι υποσχέσεις του μελλοντικού ηγέτη της «δημοκρατικής παράταξης»: «Θέλω να ξέρετε ότι εγώ προσωπικά θα σταθώ δίπλα σας και στη νέα πορεία που ξεκίνησα, όχι μόνο με την πατερναλιστική λογική, αλλά πιστεύοντας ότι έχετε δικαίωμα να ζήσετε ισότιμα με κάθε άλλον».

Αντί επιλόγου καταγράφουμε το στοιχείο ότι ο προϋπολογισμός της Νομαρχίας Ανατολικής Αττικής υπερψηφίστηκε απ' τις παρατάξεις που στηρίχτηκαν απ' τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και το ΣΥΝ και καταψηφίστηκε απ' τη ΝΑΣ, την παράταξη που στηρίχτηκε απ' το ΚΚΕ.

Και ο μη «πατερναλιστικός τρόπος», κατά τον Γ. Παπανδρέου, είναι: «Οι μη κυβερνητικές οργανώσεις, οι φορείς - όπως αλλιώς μπορεί να λέγονται- της κοινωνίας, πρέπει όχι μόνο να είναι συνέταιροι και εταίροι στη διαμόρφωση της πολιτικής, αλλά, όπως έχω ζήσει και σε πολλές χώρες - όπως τη Σουηδία, τον Καναδά, με ανεπτυγμένα συστήματα κοινωνικής πρόνοιας - ακόμη και στη διαχείριση των υπηρεσιών, πολλές φορές συμμετέχουν οι ίδιοι οι φορείς, τα ίδια τα άτομα που έχουν τις ιδιαιτερότητες, που έχουν την αναπηρία».