Οι δραματικές πλευρές της εξάρτησης - αλλά και μετά την απεξάρτηση για όσους τα καταφέρνουν - παρουσιάστηκαν χτες ανάγλυφα σε ημερίδα της Μονάδας Απεξάρτησης 18 ΑΝΩ.

Η ανεργία, η υποαπασχόληση, η φτώχεια, η απουσία κοινωνικής πολιτικής και κράτους πρόνοιας, αφενός οδηγούν στην εξάρτηση, αλλά αποτελούν και «συνοδευτικό» του απεξαρτημένου, με αποτέλεσμα να επαναλαμβάνεται ο κοινωνικός αποκλεισμός και ο ρατσισμός. «Η θεραπεία απεξάρτησης και ιδιαίτερα η φάση της κοινωνικής επανένταξης ανάγονται σε μια διαδικασία άρσης των όρων που γεννούν τον κοινωνικό αποκλεισμό και το ρατσισμό. Η αναγόρευση του τοξικομανή σε ασθενή και μάλιστα χρόνιο, δεν αντιπροσωπεύει, παρά την προσπάθεια του συστήματος να περιχαρακώσει τις τάξεις των "νορμάλ", εξαλείφοντας την απειλή που δημιουργεί η συμβίωσή του με όλους τους διαφορετικούς. Η πάλη ενάντια στον κοινωνικό αποκλεισμό ανάγεται στην πάλη ενάντια στους γενεσιουργούς του παράγοντες, για ρήξεις και ανατροπές σε επίπεδο δομών, λειτουργιών και ιδεολογίας», επισήμανε η Κατερίνα Μάτσα, επιστημονική υπεύθυνη της Μονάδας Απεξάρτησης 18 ΑΝΩ. Αναφερόμενη στη «ριζοσπαστική» πολιτική που προβάλλεται για αλλαγή του νομικού καθεστώτος και τη νομιμοποίηση των ναρκωτικών, υπογράμμισε: «Σκοπός της είναι να δημιουργήσει ασφαλιστικές δικλίδες για το σύστημα».

Ενδεικτικά είναι τα στοιχεία του Απρίλη του 2003 στη φάση της Κοινωνικής Επανένταξης, όπου: το 97,5% των θεραπευόμενων είναι άνεργοι, το 72,5% δεν έχει καμία επαγγελματική εξειδίκευση, το 30% αντιμετωπίζει προβλήματα στέγης. Το 15% συμμετέχει σε πρόγραμμα Ενισχυτικής Διδασκαλίας για την απόκτηση απολυτηρίου Γυμνασίου ή Λυκείου.

Τον κοινωνικό αποκλεισμό των θεραπευομένων από την εργασία έρχονται να επιβεβαιώσουν στοιχεία του 1994, όπου από τις 25.000 βιοτέχνες που ενημερώθηκαν για τη δυνατότητα πρόσληψης απεξαρτημένων δέχτηκαν να πάρουν περισσότερες πληροφορίες μόνο το 0,04% και πολύ λιγότεροι προσέλαβαν απεξαρτημένο για εργασία. Ενώ για το 2002 το 64% των συμβούλων Συνοδευτικών Υποστηρικτικών Υπηρεσιών, που επανδρώνουν υπηρεσίες του ΟΑΕΔ, πιστεύει ότι δεν προσλαμβάνεται επαρκής αριθμός ατόμων, λόγω προκατάληψης και το 41% απαντούν ότι η παραμονή των απεξαρτημένων σε κάποια εργασία διαρκεί λιγότερο από τη διάρκεια επιδότησης. Το 71,7% απαντά ότι η ηλικία που προτιμάται είναι 26 - 35 ετών, γεγονός που αποκλείει θεραπευόμενους άλλων ηλικιών.

Ιδιαίτερη αναφορά έγινε στη σημασία του «σχολείου» στο 18 ΑΝΩ. Από τα μέλη της Κοινωνικής Επανένταξης το 14% ήταν απόφοιτοι Δημοτικού, το 38% απόφοιτοι Γυμνασίου, 44% απόφοιτοι Λυκείου και 4% απόφοιτοι ΑΕΙ - ΤΕΙ. Απ' αυτούς το 70% δούλευε σε ευκαιριακές δουλιές από τα 15,5 έτη και συχνά υπήρχε βιοποριστική ανάγκη.