Ο Μάριος Ποντίκας, ένας από τους σημαντικότερους δραματουργούς μας, επανήλθε στη «Στοά» - στο θέατρο απ' όπου ξεκίνησε πριν τριάντα δύο χρόνια και το οποίο ανέδειξε και λάμπρυνε, συνολικά τη σύγχρονη δραματουργία μας - με ένα ολότελα διαφορετικό απ' όλα τα προηγούμενα, έργο του, με τίτλο «Ο δολοφόνος του Λάιου και τα κοράκια». Εμπνεόμενος από τον πνευματικά μεγαλειώδη και παντοτινό μύθο του Οιδίποδα, ο Ποντίκας έγραψε δυο μονολόγους (για άνδρα και γυναίκα), τους οποίους συνέδεσε με ένα μικρό διαλογικό απόσπασμα από το σοφόκλειο «Οιδίποδα τύραννο». Μονόλογοι - φιλοσοφικοί στοχασμοί του συγγραφέα για το ανόσιο και αλληλοφονικό ανθρώπινο γένος, την πλάνη του, αλλά και την ανάγκη του για αυτογνωσία και αυτοσυνειδησία. Με γλώσσα γοητευτική, απέριττη, ελλειπτική, αλλά ακριβόλογη, σαφή και «βιωμένη» όπως λέει ο Στάινερ, στον ένα μονόλογο «μετενσαρκώνει» τον Οιδίποδα σε ένα σύγχρονο άνθρωπο. Εναν «Οιδίποδα», αντιμέτωπο με την ανάγκη να απολογηθεί για την πλάνη του και τα ανόσια έργα του, αλλά και για αυτογνωσία, αυτοσυνειδησία, αυτοκάθαρση. Στο δεύτερο μονόλογο, με την υπερρεαλιστική μορφή μιας κορακίνας, ο συγγραφέας συμπυκνώνει τους «οιωνούς» - κριτές των πράξεων του Οιδίποδα - ανθρώπου. Τη Σφίγγα, τον Τειρεσία, την ενοχική συνείδησή του.

Η ποιητικότητα και η στοχαστικότητα του έργου μεγαλύνθηκε από τη λιτότατη, πνευματική, υποδόρια αισθαντική, υποκριτική αλήθεια του Θανάση Παπαγεωργίου και με την ανάλαφρη, σαν με πουλιού φωνή, ερμηνεία της Λήδας Πρωτοψάλτη, αλλά και υπηρετήθηκε με τη λιτή σκηνοθεσία του Γιάννη Αναστασάκη, το αφαιρετικά σύγχρονο σκηνικό του Γιώργου Πάτσα, τη διακριτή μουσική του Νίκου Μενουδάκη και τις σιωπηλές ερμηνευτικές παρουσίες της Εύας Καμινάρη και της Μαρίας Παπαστεφανάκη.