«Οι γλώσσες είναι ζωντανοί οργανισμοί. Εξαιρετικά πολύπλοκοι, ίσως, αλλά πάντως οργανισμοί. Κλείνουν μέσα τους μιαν ορισμένη ζωτική δύναμη, καθώς και κάποια ικανότητα γι' αφομοίωση και ανάπτυξη. Μπορούν ωστόσο να παρακμάσουν, και μπορούν να πεθάνουν. Μια γλώσσα που περιέχει το σπέρμα της αποσύνθεσης το δείχνει με ποικίλους τρόπους. Εκδηλώσεις του πνεύματος που κάποτε στάθηκαν αυθόρμητες γίνονται τώρα μηχανικές, παγερές συνήθειες (νεκρά μεταφορικά σχήματα, στερεότυπες παρομοιώσεις, συνθήματα). Η ρητορική αντικαθιστά το καλό ύφος, μια τεχνητή διάλεκτος την ακριβόλογη χρήση της κοινής γλώσσας. Το κυκλοφοριακό σύστημα της γλώσσας παύει να αφομοιώνει τις ρίζες και τα δάνεια: τα καταπίνει μοναχά, αλλά παραμένουν ξένα σώματα. Παύει να 'ναι περιπέτεια (κι η γλώσσα είναι η ύψιστη περιπέτεια που μπορεί να γνωρίσει η ανθρώπινη διάνοια). Κοντολογίς, η γλώσσα παύει να 'ναι βιωμένη, δεν είναι παρά μόνο μιλημένη».

Οσο κι αν φαίνεται παράξενο αυτό το απόσπασμα από «Το κούφιο θαύμα» του Τζορτζ Στάινερ (παρατίθεται στο πρόγραμμα του θεάτρου «Στοά» για το έργο του Μάριου Ποντίκα «Ο δολοφόνος του Λάιου») αφορά - διαφορετικά για το καθένα - και στα άλλα δύο έργα που παρουσιάζει η σημερινή στήλη.