Πριν από περίπου ένα χρόνο, η μεγαλύτερη πολεμική μηχανή του κόσμου ολοκλήρωνε τη γρήγορη και, σχετικά, εύκολη στρατιωτική επικράτησή της επί του διαλυμένου και κατακερματισμένου ιρακινού στρατού του καθεστώτος του Σαντάμ Χουσεΐν. Με εμφανές θριαμβευτικό ύφος, ο Πρόεδρος Μπους, στις αρχές Μάη, διακήρυττε το τέλος του πολέμου και την έναρξη «μιας νέας εποχής» για το Ιράκ.

Σήμερα, έναν ακριβώς χρόνο μετά, τα χαμόγελα του κυρίου Μπους και των πολιτικών του επιτελών είναι σαφώς πιο συγκρατημένα. Η «νέα εποχή» ήρθε μέσα σε ποτάμια αίματος. Φέτος, ο Απρίλης, αντί για μήνας «θριάμβου», αποδείχτηκε ο χειρότερος και πλέον αιματηρός μήνας για τις κατοχικές δυνάμεις και ιδιαίτερα τις αμερικανικές. Οι απώλειες των Αμερικών έφθασαν τους 126 νεκρούς, επισήμως, με πολύ περισσότερους τραυματίες, αριθμός που ξεπερνά κατά πολύ τις απώλειες των αμερικανικών δυνάμεων κατά τη διάρκεια της εισβολής. Στο ίδιο χρονικό διάστημα, φέτος, επισήμως, οι Ιρακινοί καταμετρούν 1.200 νεκρούς, αν και ουδείς γνωρίζει με ακρίβεια τι ακριβώς συμβαίνει στις ιρακινές πόλεις και κυρίως σε όσες πολιορκούνται.

Οι χειρισμοί και οι επιλογές της κατοχικής διοίκησης έχουν προκαλέσει την οργή, όχι μόνο του ιρακινού λαού και των οργανώσεων που αντιτάχθηκαν στην κατοχή, αλλά ακόμη και των στενών συνεργατών τους. Ενδεικτικό, ίσως, είναι ότι ο Μασούντ Μπαρζανί, ηγέτης του Δημοκρατικού Κόμματος Κουρδιστάν, που συνεργάστηκε στενά με τα αμερικανικά στρατεύματα, εκτίμησε, από τη θέση του προεδρεύοντος του διορισμένου Κυβερνητικού Συμβουλίου, ότι για τη χαοτική κατάσταση που επικρατεί στο Ιράκ ευθύνονται οι αμερικανικές δυνάμεις.

Πολλοί σύμμαχοι των ΗΠΑ εντός και εκτός Ιράκ φέρονται να είχαν, επανειλημμένως, συμβουλεύσει την Ουάσιγκτον και τον Πολ Μπρέμερ, να αποφύγει το δρόμο της χρήσης δυσανάλογης στρατιωτικής ισχύος απέναντι στους αντάρτες, οι οποίοι, σταδιακά, βελτιώνουν το συντονισμό τους και διευρύνουν το δίκτυο υποστήριξής τους στο λαό. Και αν η αλαζονεία της ισχύος είναι μία εξήγηση για την κώφευση της Ουάσιγκτον, μία άλλη θα μπορούσε να είναι ότι λόγω των κρισιακών φαινομένων που βιώνει στο κυνήγι της διασφάλισης των συμφερόντων της, δεν έχει περιθώρια ελιγμών.

Το τελευταίο πλήγμα στη «συμμαχία των προθύμων» ήρθε με την αποχώρηση των ισπανικών στρατευμάτων, που ακολουθούνται από τα στρατεύματα της Ονδούρας και της Δομινικανής Δημοκρατίας. Η κίνησή τους τείνει να λειτουργήσει ως ντόμινο για τις υπόλοιπες κυβερνήσεις που διατηρούν στρατεύματα στις δυνάμεις κατοχής. Ηδη, η Πολωνία δηλώνει ότι θα πρέπει να υπάρξει σαφές χρονοδιάγραμμα παραμονής των στρατευμάτων της στο Ιράκ, ενώ Βρετανοί στρατιωτικοί αξιωματούχοι ξεκαθαρίζουν ότι δε θεωρούν ορθή την αποστολή περισσότερων Βρετανών στρατιωτών.

Ο Αμερικανός ΥΠΕΞ, Κόλιν Πάουελ, που με περισσή κυνικότητα ανακοίνωσε την αυτονόητη παραμονή των κατοχικών στρατευμάτων στο Ιράκ με αυξημένες αρμοδιότητες και μετά την «παράδοση» της εξουσίας στους Ιρακινούς στις 30 Ιουνίου, έχει αποδυθεί σε διπλωματικό μαραθώνιο για να διασφαλίσει μια νέα απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας που θα δεσμεύει χρήματα και στρατεύματα και από άλλες χώρες. Η υιοθέτηση, όμως, ενός τέτοιου ψηφίσματος μοιάζει, μάλλον, δύσκολη, καθώς όπως ξεκαθάρισαν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, οι «άμεσα ενδιαφερόμενοι» (Γαλλία, Γερμανία, Ρωσία) δεν προτίθενται να αποδεχτούν την οποιαδήποτε δέσμευση, πριν δουν τα αποτελέσματα της μεταβίβασης της εξουσίας και πριν σταθεροποιηθεί η κατάσταση στην κατεχόμενη χώρα.

Οι κλιμακούμενες συγκρούσεις που συνοδεύονται και από αύξηση των απωλειών σε ζωές έχουν αρχίσει να προκαλούν αναταραχή και στην αμερικανική κοινή γνώμη. Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι μόνο το 47% των Αμερικανών συμφωνεί με τη συνέχιση της κατοχής, (ενώ μόλις πριν από ένα μήνα το ποσοστό αυτό ήταν κατά πολύ μεγαλύτερο του 50%). Επίσης, το 58% θεωρεί ότι τίποτε δε δικαιολογεί τόσες ανθρώπινες απώλειες. Οι εικόνες των φερέτρων των δεκάδων Αμερικανών στρατιωτών έπληξαν την αξιοπιστία του Προέδρου Μπους, που δεν κατάφερε να κατευνάσει τα πνεύματα.

«Οταν βρίσκεσαι σε μια τρύπα, παύεις να σκάβεις για να μη θαφτείς», δήλωνε ο Αντονι Ζίνι, απόστρατος στρατηγός του σώματος των πεζοναυτών, πρώην διοικητής της Κεντρικής Αμερικανικής Διοίκησης στον Κόλπο και πρώην επικεφαλής των αμερικανικών δυνάμεων στη Σομαλία. «Εμείς, στο Ιράκ, δεν έχουμε πάψει να σκάβουμε. Η αρχή του να μένει κανείς εντός των εξελίξεων με οποιοδήποτε κόστος είναι, γενικώς, ορθή, εκτός και αν αυτό σε οδηγεί στο γκρεμό. Και εμείς οδεύουμε με ταχύτητα προς τα εκεί».