Τα διαπιστευτήριά της στη γραμμή της συναίνεσης έδωσε και πάλι η συμβιβασμένη πλειοψηφία της ΑΔΕΔΥ καθώς στη χτεσινή συνέντευξη Τύπου επιβεβαίωσε ότι το μόνο που επιδιώκει είναι η μερική «βελτίωση» των όρων του Προεδρικού Διατάγματος για τους συμβασιούχους στο Δημόσιο, το οποίο σε καμιά περίπτωση δεν εξασφαλίζει το δικαίωμα στη μόνιμη και σταθερή εργασία για όλους.

Στη συνέντευξη ο πρόεδρος της ΑΔΕΔΥ, Σπ. Παπασπύρου, προέβαλε και πάλι τα αιτήματα της προχτεσινής κοινής ανακοίνωσης ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ που ουσιαστικά ζητάνε να διευρυνθεί κάπως ο αριθμός των συμβασιούχων, που θα δικαιούνται μετατροπή των συμβάσεών τους σε αορίστου χρόνου. Συγκεκριμένα ζητάνε το ΠΔ να περιλαμβάνει και συμβασιούχους που η σύμβασή τους ήταν ενεργή πριν το καλοκαίρι του 2002 και το κενό διάστημα μεταξύ των συμβάσεων από τρεις μήνες να γίνει τέσσερις. Κατά τ' άλλα συμφωνούν με τα υπόλοιπα σημεία του ΠΔ, όπως με τα κριτήρια των «πάγιων και διαρκών αναγκών», τις αλλεπάλληλες κρίσεις από υπηρεσιακά συμβούλια και ΑΣΕΠ, ενώ δεν απορρίπτουν ουσιαστικά, την κατάργηση του θεσμού των εκτάκτων, που συμβάλλει στη διαιώνιση του καθεστώτος πολιτικής και εργασιακής ομηρίας.

Για τις κινητοποιήσεις ο πρόεδρος της ΑΔΕΔΥ, χωρίς να απαντήσει ευθέως αν τις στηρίζει ή όχι, σημείωσε ότι η ΑΔΕΔΥ δε θέλει να συμμετέχει σε πλειοδοσίες ή να βγάζει «πύρινους λόγους» σε αγωνιστικές συγκεντρώσεις! Εφθασε ακόμα και στο σημείο να πει, ότι «εμείς (σ.σ. η πλειοψηφία της ΑΔΕΔΥ) δε θα οργανώσουμε τον αγώνα ανθρώπων που δεν είναι συνδικαλισμένοι σε εμάς»!! Ξέρουν όμως πολύ καλά, να συμμετέχουν στα στημένα τραπέζια του «κοινωνικού διαλόγου» με την κυβέρνηση, σε βάρος αυτών των εργαζομένων. Τέλος, στη χτεσινή συνέντευξη Τύπου παρουσιάστηκε η πρόταση της πλειοψηφίας για τις συλλογικές διαπραγματεύσεις με την κυβέρνηση. Μια πρόταση που το περιεχόμενό της δείχνει ότι και πάλι η ΑΔΕΔΥ προσανατολίζεται στο να λέει πολλά στα λόγια και να κάνει ελάχιστα στην πράξη. Από την άλλη, η Ταξική Δημοσιοϋπαλληλική Συσπείρωση απορρίπτει την απαγόρευση του Συντάγματος για ουσιαστικές Συλλογικές Διαπραγματεύσεις (η κυβέρνηση μόνη της αποφασίζει για τη διαμόρφωση των μισθών) και απαιτεί την οργάνωση αγώνων για τη διεκδίκηση αιτημάτων που να ικανοποιούν τις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων.