Η τέχνη και η προπαγάνδα «πάνε παρέα» από την εποχή ακόμη που οι πρωτόγονοι καλλιτέχνες ζωγράφιζαν τα θηράματα μικρά (έστω και αν επρόκειτο για μαμούθ) και τους κυνηγούς τεράστιους, για ευνόητους λόγους. Στις μέρες μας δεν έχουν αλλάξει και πολλά, αν εξαιρέσει κανείς την εξαφάνιση των μαμούθ και την «εμφάνιση»... των Επιτρόπων της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Ο Επίτροπος δεν αρκείται στο «ρόλο» του «γκαλερίστα» αλλά, προφανώς, και του «συλλέκτη»(;), αφού τα έργα αυτά έχουν «φιλοξενηθεί» στο παρελθόν, στο γραφείο του στις Βρυξέλλες. Ούτε όμως αυτό φτάνει για τον «φιλότεχνο» κ. Φερχόιγκεν, αφού «λειτουργεί» και σαν «επιμελητής», δεδομένου ότι αυτός είναι που επέλεξε τα έργα (!) αλλά και σαν «ιστορικός τέχνης»! Στον κατάλογο της έκθεσης σημειώνει χαρακτηριστικά: Μπροστά στην «εξαιρετική δυσκολία να επιλέξω καλλιτέχνες και έργα, αποφάσισα να ακολουθήσω τη φωνή της καρδιάς, να βασιστώ στο προσωπικό μου γούστο και ελπίζω το αποτέλεσμα να επιτρέπει στους επισκέπτες, όπως και σε μένα, ένα βαθύτερο βλέμμα στην καρδιά της Τουρκίας»...

Η κυρία Πετραλιά εκτίμησε, μεταξύ άλλων, ότι η έκθεση «συμβάλλει ουσιαστικά στην καλύτερη γνωριμία μας με τη γείτονα χώρα. Μας αποκαλύπτει μια όψη της πολιτιστικής της ταυτότητας, μας δίνει την ευκαιρία να προσεγγίσουμε την Τουρκία μέσα από το πρίσμα του ιδιαίτερου πολιτισμού της (...) Οταν γνωρίζεις τον πολιτισμό μιας χώρας, είναι σαν να γνωρίζεις τα πάντα γι' αυτήν. Κομμάτι του Πολιτισμού είναι άλλωστε οι ίδιοι οι άνθρωποι και η ανάγκη τους να εκφραστούν». Ο Τούρκος πρέσβης στην Αθήνα, Γιγκίτ Αλπογκάν (ο τυπικός διοργανωτής), είπε ότι η έκθεση «συμβολίζει» και τον εορτασμό των 80 χρόνων δημοκρατίας στην Τουρκία!

Φυσικά, η «καρδιά» του Φερχόιγκεν «φωνάζει» για ακόμη μεγαλύτερη κερδοφορία των μονοπωλίων της ΕΕ. Κάτι που γνωρίζει φυσικά και η κ. Πετραλιά και ο Αλπογκάν που ενδιαφέρεται για την αναβάθμιση του ρόλου της αστικής τάξης της χώρας του και μέσω της ένταξης της Τουρκίας στην ΕΕ. Το να «θυμίσουμε» σε αυτούς - συμπεριλαμβανομένου του Δήμου Αθηναίων - ότι καθημερινά πεθαίνουν πολιτικοί κρατούμενοι - απεργοί πείνας στα «λευκά κελιά» της «γείτονος», είναι περιττό. Το γνωρίζουν. Απλά είναι χρήσιμο να μην το ξεχνάμε εμείς...