Η αστυνομική λογοτεχνία, είδος που έλκυσε αλλά και υπηρετήθηκε και από σπουδαίους δημιουργούς, ικανούς στην ευφάνταστη μυθοπλοκή, στη διάπλαση και ψυχογράφηση χαρακτήρων, αλλά και με κριτική κοινωνική ματιά, στους καιρούς μας μεταβάλλεται σε ψυχοδιανοητικό υπνωτικό από εμπόρους αλλά και συγγραφίσκους - «βαποράκια» της ψυχοδιανοητικής, ηθικής και κοινωνικής χαύνωσης, του εκφυλισμού, του παραλογισμού, της βίας και της τρομοκράτησης του ανθρώπου και της κοινωνίας. Ενάντια σ' αυτή την κατάντια της αστυνομικής λογοτεχνίας - όλο και περισσότερο, εντονότερα, συνειδητότερα, μεθοδικότερα (όσον αφορά στη μυθοπλοκή, στους χαρακτήρες και την κοινωνική βαθμίδα τους), αλλά και με όλο πιο όμορφη, πιο σύνθετη, πιο ελκυστική γλώσσα -βαδίζει η λογοτεχνική δουλιά της αγαπημένης συναδέλφου μας, συντάκτριας του «Ρ», Τιτίνας Δανέλλη. Ο παραπάνω έπαινος δεν υπαγορεύεται ως φιλοφρόνηση προς ένα δικό μας άνθρωπο. Αφορά στην ποιότητα του τελευταίου μυθιστορήματος της Τιτίνας Δανέλλη «Η τέταρτη γυναίκα» (εκδόσεις «Αρμός», σ.σ, το εξώφυλλο κοσμεί έργο της Οπυς Ζούνη), το οποίο είναι το τρίτο μιας τριλογίας. Ενα μυθιστόρημα, που όπως και τα προηγούμενα («Ο θρήνος της Κλεοπάτρας» και «Το παιχνίδι του δικαστή») διατηρεί τα μυθοπλαστικά χαρακτηριστικά της αστυνομικής λογοτεχνίας - διάπραξη φόνων και ανακριτική διερεύνησή τους από έναν έμπειρο Ελληνα «Ηρακλή Πουαρώ»). Τα διατηρεί, αλλά μόνον ως πρόσχημα, καθώς η συγγραφέας δεν καταργεί μεν, «υπονομεύει» δε τον κλασικό μυθοπλαστικό κανόνα του αστυνομικού μυθιστορήματος, που είναι η κορύφωσή του με τη διαλεύκανση του φόνου και την αποκάλυψη του ενόχου.

«Μαστόρισσα» του είδους η Τ. Δανέλλη συνθέτει μια πλοκή με ευρηματικό, έντονο, πολυπρόσωπο, κλιμακούμενο μυστήριο, διανθισμένη με ποικίλες πτυχές - ακόμα και πολιτικοκοινωνικές, ελληνικές και διεθνείς - της πραγματικής καθημερινής ζωής. Η συγγραφέας δεν υποτιμά τον κανόνα της «λύσης» του μυστηρίου. Τον εφαρμόζει, αλλά ...πλαγίως και απομυθοποιητικά (τόσο που ο πρωταγωνιστής αστυνόμος δεν καταφέρνει να διαλευκάνει ούτε καν τον πρώτο φόνο), καθώς δεν την ενδιαφέρει η μια αστυνομική «λύση» που να αποδίδει «δικαιοσύνη», αλλά να στρέψει την προσοχή του αναγνώστη της στο απολύτως ρεαλιστικό κοινωνικό υπόβαθρο του μύθου της και μέσα από μια κριτική ματιά να «διαβάσει» τα ήθη, τις πράξεις, τις συμπεριφορές, τις σχέσεις, τον ατομικό και κοινωνικό, παράλληλο βίο των προσώπων της. Διόλου τυχαία, εκείνα τα πρόσωπα του έργου της, τα οποία εμπλέκονται με λογής - λογής ενοχές, συνενοχές, «αμαρτίες», «εγκλήματα», φόνους, αιφνίδιους θανάτους, προέρχονται ή ανέρχονται στην αστική τάξη.