Την τελευταία φορά που επικεφαλής του Στέιτ Ντιπάρτμεντ βρέθηκε στο Σουδάν, ήταν το 1978, όταν ο Σάιρους Βανς, υπουργός Εξωτερικών του Τζίμι Κάρτερ, έκανε στάση για τον ανεφοδιασμό του αεροσκάφους του! Και όμως, ο Κόλιν Πάουελ βρήκε το χρόνο μετά τη Σύνοδο του ΝΑΤΟ στην Κωνσταντινούπολη να μεταβεί στο Σουδάν και μάλιστα να επισκεφθεί το Νταρφούρ.

Την περιοχή αυτή στα δυτικά της χώρας - περιοχή έκτασης σχεδόν όσο η Γαλλία - όπου για περισσότερο από ένα χρόνο σπαράσσεται από τις ταραχές, την ανείπωτη βία και δολοφονική μανία αραβικών παραστρατιωτικών ομάδων, την πείνα, τον αφανισμό... Χρειάστηκαν περισσότερο από 17 μήνες ώστε η τραγωδία αυτή που εκτυλίσσεται και η οποία για πολλούς παρατηρητές τείνει να εξελιχθεί σε μία νέα Ρουάντα, δύναται... να απασχολήσει τα διεθνή ΜΜΕ. Χρειάστηκε «απλώς» η είδηση της επίσκεψης του επικεφαλής της αμερικανικής διπλωματίας - που όλως τυχαίως (;) συνέπεσε και με την επίσκεψη του ΓΓ του ΟΗΕ Κόφι Ανάν - για να μάθει η οικουμένη τον ξεριζωμό στη «χώρα των Φουρ», που σημαίνει Νταρφούρ, και τον οποίο ο Κόλιν Πάουελ ουκ ολίγες φορές τόνισε ότι είναι μία «γενοκτονία εν εξελίξει», μία «εθνοκάθαρση».

Αραγε ο αλτρουισμός της «περιστεράς» του Λευκού Οίκου και της ίδιας της αμερικανικής κυβέρνησης είναι το κίνητρο του όψιμου ενδιαφέροντος και των σαφών προειδοποιήσεων ότι εάν δε ληφθούν ΑΜΕΣΑ μέτρα τότε η κυβέρνηση του Σουδάν θα έρθει αντιμέτωπη με το Συμβούλιο Ασφαλείας και πιθανώς μία «ειρηνευτική» -εννοείται - επέμβαση;

Φυσικά όχι. Δεν είναι μόνο ο τεράστιος και απειλητικά πάντα ανοιχτός κατάλογος των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων εκ μέρους των ΗΠΑ. Από μόνος του είναι αρκετός για να πειστεί κάποιος για τις μάλλον δόλιες προθέσεις των ΗΠΑ αλλά και των δυτικών «συμμάχων» της, όσον αφορά στο Σουδάν αλλά και ολόκληρη την Αφρική, όπως εξάλλου αποκαλύπτουν σειρά γεγονότων.

Γεγονός 1: Στα μέσα Μάη, κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, ενώ υπήρχε συγκεκριμένη ατζέντα αναφορικά με την ανθρωπιστική καταστροφή που επίκειται στο Σουδάν, παρά τις προειδοποιήσεις σε πολύ υψηλούς τόνους, κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης, του Επιτρόπου της UNCHR Μπέρτραντ Ράμτσαραν, για «συνεχή εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας» και πολιτική «καμένης γης» που λαμβάνει χώρα στο Νταρφούρ από τις αραβικές παραστρατιωτικές ομάδες με τη συνέργεια αλλά και αρωγή των κυβερνητικών δυνάμεων, το Συμβούλιο Ασφαλείας απλώς δήλωσε ότι «θα παρατηρεί» την κατάσταση. Διότι έγινε απολύτως σαφές ότι η πολιτική της Ουάσιγκτον στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι συνεργασία με το Χαρτούμ. Και έγινε αποδεκτή αφού η γερμανική κυβέρνηση είχε προηγουμένως προτείνει την ανάπτυξη στρατιωτικής δύναμης της ΕΕ στο Σουδάν... και ο Κόλιν Πάουελ κατέστησε σαφές στο Γερμανό ΥΠΕΞ Γιόσκα Φίσερ ότι οι ΗΠΑ επιθυμούν την πίεση και όχι την επέμβαση... Βέβαια, όταν το 1998 ο τότε Πρόεδρος Μπιλ Κλίντον είχε βομβαρδίσει το φαρμακευτικό εργοστάσιο στη Σίφα, ως αντίποινα για τις επιθέσεις στις αμερικανικές πρεσβείες στην Κένια και την Τανζανία, το είχε κάνει όπως είχε δηλώσει για να «αυξήσει την πίεση στην κυβέρνηση του Σουδάν». Πάντως, δύο μέρες αργότερα οι ΗΠΑ βγάζουν το Σουδάν από τη λίστα του Στέιτ Ντιπάρτμεντ των μη συνεργαζόμενων κρατών, παρότι ανακοινώνουν ότι οι κυρώσεις παραμένουν ως έχουν.

Γεγονός 2: Εντούτοις, ένα μήνα αργότερα και κατά τη διάρκεια της Συνόδου της G8, τα μέλη του ομίλου των οκτώ πλέον αναπτυγμένων κρατών αποφάσισαν, μετά από πρωτοβουλία των ΗΠΑ, να αναλάβουν την εκπαίδευση και τον εξοπλισμό ειρηνευτικής δύναμης 50.000 στρατιωτών για μελλοντική ανάπτυξη κυρίως στις χώρες της Αφρικής. Κατά τους Αμερικανούς αξιωματούχους, η πρωτοβουλία αυτή είναι απάντηση... στο αίτημα που διατύπωσαν αφρικανικές χώρες για αρωγή στο τερματισμό των εμφύλιων πολέμων και συγκρούσεων που σπαράσσουν τη Μαύρη ήπειρο. Κατά Αμερικανό αξιωματούχο, η πρωτοβουλία του G8 δεν έχει στόχο να υπονομεύσει ή να μειώσει το ρόλο των Ηνωμένων Εθνών, σπεύδοντας, ωστόσο, να θυμίσει την αποτυχία του ΟΗΕ να αποτρέψει τη γενοκτονία της Ρουάντα το 1994.

Γεγονός 3: Για πάρα πολλούς αναλυτές οι στόχοι του Λευκού Οίκου αναφορικά με το Νταρφούρ είναι ξεκάθαροι. Εάν η κυβέρνηση Μπους κατορθώσει «να επαναφέρει το Σουδάν στην οικογένεια των Εθνών, όπως ακριβώς έπραξε με τη Λιβύη, θα είναι μία πολύ σημαντική διπλωματική νίκη. Μία διπλωματική νίκη που θα ικανοποιήσει «την αριστερά και τη δεξιά» στις ΗΠΑ σύμφωνα με μέλη του αμερικανικού Κογκρέσου, τις «μη κυβερνητικές οργανώσεις», τους πάντες... ώΠς μπορεί να εξασφαλιστεί η διπλωματική νίκη; Με την εξασφάλιση της υπογραφής της ειρηνευτικής συμφωνίας, όχι στο Νταρφούρ που βρίσκεται σε σκοτοδίνη αλλά μεταξύ του βορρά και του νότου, τερματίζοντας το μακροβιότερο στην αφρικανική ήπειρο εμφύλιο πόλεμο που πλέον έχει συμπληρώσει 21 χρόνια. Οι διαπραγματεύσεις συνεχίζονται και η συμφωνία, σύμφωνα με τις πληροφορίες, θα είχε ήδη υπογραφεί εάν ο επικεφαλής του «Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού» του Σουδάν (SPLA) Τζον Γκάρανγκ δεν είχε οπισθοχωρήσει υπό το σκεπτικό ότι «η κυβέρνηση του Χαρτούμ βρίσκεται πίσω από τη γενοκτονία στο Νταρφούρ»...

Γεγονός 4: Η υπογραφή της ειρηνευτικής συμφωνίας μεταξύ του SPLA και του Χαρτούμ είναι εξαιρετικά ζωτικής σημασίας κυρίως για τις ΗΠΑ αλλά και για τους υπόλοιπους συμμάχους, αφού θα εξασφαλίσει την εισροή του πετρελαίου του Σουδάν στη διεθνή αγορά σε μία πολύ κρίσιμη στιγμή. Ειδικά εάν τελικά στη συμφωνία υπάρξει και η πρόβλεψη, μέσω δημοψηφίσματος, για την αυτονομία ή την αυτοδιαχείριση του Νότου. Ακόμη ζωτικότερης σημασίας για τις ΗΠΑ αφού θα εξασφαλίσει εν πολλοίς τον έλεγχο του πετρελαίου του Νότου για τις αμερικανικές πολυεθνικές ύστερα από την απομάκρυνση μετά από 17 χρόνια της «Chevron» το 1992. Περισσότερο από μία δεκαετία, πετρελαϊκές από τον Καναδά, τη Γαλλία, την, Ιταλία, την Κίνα, τη Μαλαισία, την Ολλανδία, τη Σουηδία ακόμη και την Αυστρία «αλωνίζουν».

Ετσι, σε αυτή την κρίσιμη στιγμή το Νταρφούρ αποτελεί τη χρυσή ευκαιρία για διαπραγματεύσεις παντός είδους και επεμβάσεις οιασδήποτε φύσης.

Οι δύο κυριότερες ομάδες που εξεγέρθηκαν το Φλεβάρη του 2003 στο Νταρφούρ, ο Σουδανικός Απελευθερωτικός Στρατός (SLA) και το Κίνημα για τη Δικαιοσύνη και την Ισότητα (JEM) στηρίζονται εμμέσως από το SPLA όπερ και από τη Δύση, μετά την αλλαγή πλεύσης της πολιτικής της έναντι του Χαρτούμ κατά τη δεκαετία του '90. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Αμπντάλα Αμπακάρ, ηγέτης του SLA, σύμφωνα με τη «Le Monde Diplomatique» ήταν «ένας από τους επικεφαλής της επιτυχούς επίθεσης από το Νταρφούρ ως και την εγκαθίδρυση του Ιντρίς Ντεμπί ως προέδρου του Τσαντ».

Ετσι, όσο οι παραστρατιωτικές ομάδες των Τζαντζαγουίντ (κακοί έφιπποι ένοπλοι άντρες) κυρίως, και άλλων ένοπλων τέτοιων ομάδων με αυτόματα και την κάλυψη των βομβαρδιστικών που ρίχνουν «βόμβες - βαρέλια» (εκρηκτικές βόμβες θραυσμάτων) ή των ελικοπτέρων με οπλοπολυβόλα, συνεχίζουν το φονικό έργο τους, για να «αδειάσουν την επαρχία από τους μαύρους κατοίκους», όσο δολοφονούν μαζικά τους άντρες, βιάζουν και κατακρεουργούν γυναίκες, ή παίρνουν παιδιά για σκλάβους «αυτοί οι ανώτεροι άραβες», όσο συνωστίζονται εκατομμύρια πρόσφυγες σε πρόχειρα στρατόπεδα, χωρίς φαγητό, νερό, κάλυψη ή φάρμακα, τόσο το «αντίτιμο» της συμφωνίας ανεβαίνει ή η αναγκαιότητα της επέμβασης ή...