Η πρόσφατη Σύνοδος του ΝΑΤΟ στην Κωνσταντινούπολη επιβεβαίωσε, για πολλοστή φορά, την αμερικανική πρωτοκαθεδρία στη βορειο-ατλαντική συμμαχία. Οι αντιδράσεις των Ευρωπαίων εταίρων του λεγόμενου γαλλο-γερμανικού άξονα στάθηκαν στη γνωστή γραμμή ενός διορθωτικού περιορισμού των αμερικανικών επιδιώξεων χωρίς να διαχωρίζονται επί της ουσίας. Πρόκειται για το κυριότερο ζήτημα, τη νέα συγκρότηση του Ιράκ ως απόλυτα ελεγχόμενης δύναμης στην περιοχή από τους ευρω-ατλαντιστές εταίρους.

Η ανοιχτή φορτική επιδίωξη των ΗΠΑ ήταν να σύρουν τους υπολοίπους σε στρατιωτική συμμετοχή του ΝΑΤΟ στην κατοχή του Ιράκ. Αυτό θα επέτρεπε στις ΗΠΑ να γενικεύσουν την πολεμική επεμβατική ευθύνη στους εταίρους έναντι των αραβικών πληθυσμών με ό,τι συνέπειες συνεπάγεται αυτό εις βάρος τους. Ταυτόχρονα δίνει τη δυνατότητα απαγκίστρωσης στρατιωτικών αμερικανικών δυνάμεων, γεγονός με ιδιαίτερη οικονομική σημασία στις ΗΠΑ και κυρίως τον αντίκτυπο ενίσχυσης της αμερικανικής κυβέρνησης ενόψει των προεδρικών εκλογών. Εχει σημασία να σημειωθεί ότι η όποια εξέλιξη δεν περιορίζει το εύρος των αμερικανικών συμφερόντων στο Ιράκ ως αποκλειστική επικυρίαρχη δύναμη.

Αυτές οι αιτιάσεις πρέπει περίπου να λειτούργησαν στο μυαλό των ευρω-εταίρων του ΝΑΤΟ. Ας μην ξεχνιέται ότι η επέμβαση των ΗΠΑ στο Ιράκ έγινε χωρίς την έγκριση των κυριότερων ευρω-εταίρων (Γαλλία, Γερμανία) και ήρθε σε ευθεία σύγκρουση με τα γαλλικά, κυρίως, συμφέροντα. Επίσης είναι γνωστή η χρόνια προσπάθεια του γαλλικού ιμπεριαλισμού να εισχωρήσει βαθιά στη Μέση Ανατολή ως επιπλέον καθοριστικός παράγοντας, γεγονός που προσθέτει μια επιπλέον πλευρά στις πολλαπλές αντιθέσεις του γαλλικού με τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Με βάση αυτό το χρόνιο προηγούμενο και ως προέκτασή του μέσα στο ΝΑΤΟ οι ευρω-εταίροι πίσω από τις γαλλικές αντιδράσεις βρήκαν τη γνωστή «χρυσή τομή» ώστε και την ουσία των γενικών ιμπεριαλιστικών επιδιώξεων να ικανοποιήσουν κι αυτοί να σκεπαστούν με το διάφανο πέπλο της ντροπής. Μετέτρεψαν την αμερικανική απαίτηση για το Ιράκ σε συμμετοχή τους στην εκπαίδευση, οργάνωση και συγκρότηση ιρακινών σωμάτων στρατού και ασφάλειας κατά τα ευρω-ατλαντικά πρότυπα ελέγχου και λαϊκής υποταγής. Η υποκρισία τους γίνεται χαρακτηριστική στο έδαφος της κάθε χώρας του ΝΑΤΟ που θα αναλάβει. Φαίνεται ότι πιστεύουν πως θα περιορίσουν τις αραβο-λαϊκές αντιδράσεις αντιποίνων. Στην πραγματικότητα γίνονται πόλος έλξης τρομοκρατικών χτυπημάτων μέσα στη χώρα τους. Προκαλεί εντύπωση αποτελεσματικά το Ιράκ και επισπεύδουν τη φαινομενική παράδοση της πολιτικής κυβέρνησης σε Ιρακινούς δικούς τους πράκτορες.

Η τελική ευθυγράμμιση κοινής πολιτικής στο εσωτερικό του ΝΑΤΟ στη δεδομένη στιγμή της αδυναμίας των ΗΠΑ στο Ιράκ δένει με τα δυο αλληλένδετα γεγονότα: Οι Αμερικανοί διορίζουν και στηρίζουν στρατιωτικά την κυβέρνηση των Ιρακινών Τσολάκογλου και οι ευρω-εταίροι αναλαμβάνουν μαζί με τους Αμερικανούς την οργάνωση κι εκπαίδευση των Ταγμάτων Ασφαλείας αυτής της κυβέρνησης. Στο επιπλέον αυτό χοντρό παιχνίδι ισχυρών συμφερόντων, η ελληνική κυβέρνηση αποφάσισε να συμμετάσχει η Ελλάδα ως εκπαιδεύουσα χώρα στη συγκρότηση ταγματασφαλιτών και μάλιστα εξετάζει να στείλει επιπλέον μισθοφορικό σώμα στο Αφγανιστάν. Εχει, μάλιστα, προνοήσει να το στείλει μετά την Ολυμπιάδα της Αθήνας. Ετσι νομίζει ότι δύναται να κοροϊδεύει τους αραβικούς λαούς. Οπως και νά 'χει η ενοχή της είναι δεδομένη με άδηλες έως εφιαλτικές επιπτώσεις στο χρόνο.