Associated Press

Μετά από μακρά περίοδο ηρεμίας, οι αντικατοχικές επιθέσεις αλλά και η βία έχουν κλιμακωθεί και στις κουρδικές περιοχές του βορείου Ιράκ, όπως στη Μοσούλη στη φωτογραφία

Οι πληροφορίες του Χερς διαψεύστηκαν επισήμως κατηγορηματικά. Εντούτοις, οι σκοτεινές του πλευρές, ακόμη και αν δεχτεί κανείς ότι αποτελούν συμπεράσματα που προέκυψαν από τη σύγκριση αποσπασματικών στοιχείων, είναι εξαιρετικά σημαντικές για το σήμερα και το αύριο της εύφλεκτης περιοχής που ονομάζεται, κατά τον Πρόεδρο Μπους, «ευρύτερη Μέση Ανατολή».

Σύμφωνα, λοιπόν, με αυτές τις πληροφορίες, οι οποίες όπως αναφέρει ο Χερς επιβεβαιώθηκαν από ανώτερο αξιωματούχο της CIA, δεν είχαν περάσει ούτε καν 3 μήνες από την επίσημη κήρυξη της λήξης του πολέμου στο Ιράκ από τον Πρόεδρο Μπους, όταν η ισραηλινή ηγεσία, μέσα από διαύλους των μυστικών υπηρεσιών, κάλεσε τις ΗΠΑ να σφραγίσουν ερμητικά τα σύνορα Ιράκ - Ιράν προειδοποιώντας ότι οι κατοχικές δυνάμεις θα βρεθούν αντιμέτωπες σταδιακά με ένα κλιμακούμενο κύμα αντίστασης.

Οι Ισραηλινοί φέρονται να επέμεναν ότι πίσω από την αντίσταση, κυρίως στις σιιτικές περιοχές, κρύβεται ιρανικός δάκτυλος και άσκησαν σημαντικές πιέσεις στην Ουάσιγκτον να υιοθετήσει εξαρχής σκληρότατη τακτική απέναντι στις, τότε, σποραδικές επιθέσεις. Αξίζει στο σημείο αυτό να υπενθυμιστεί ότι το Ισραήλ υπήρξε ένθερμος υποστηρικτής της επέμβασης στο Ιράκ και φαίνεται ότι ήταν και ένας από τους κύριους φορείς των «πληροφοριών» περί «απαγορευμένου οπλοστασίου».

Αν όντως υπήρξε αυτή η προειδοποίηση, τότε δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει ότι οι ισραηλινές μυστικές υπηρεσίες έπεσαν μέσα στην εκτίμησή τους περί κλιμάκωσης της αντίστασης. Αυτό, φυσικά, μπορούσε να το προβλέψει και ένας κοινός νους, ο οποίος μπορούσε να δει την πραγματικότητα της κατοχής και τα αίτιά της.

Η ισραηλινή ηγεσία φέρεται να κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι εξελίξεις στο Ιράκ «δε θα είναι ευνοϊκές για τις ΗΠΑ», γεγονός που «απειλεί να ελαχιστοποιήσει τη στρατηγική σημασία της θέσης του Ισραήλ στην περιοχή αλλά και τη διασφάλιση των ευρύτερων συμφερόντων του». Ως κύριο «πρόβλημα», η ισραηλινή ηγεσία δεν έπαψε ούτε στιγμή να βλέπει το Ιράν και κατά δεύτερο λόγο τη Συρία, τόσο όσον αφορά στη γεωστρατηγική τους θέση όσο και ως προς τη στάση τους απέναντι στο Παλαιστινιακό.

Μάλιστα, ο πρώην πρωθυπουργός, Εχούντ Μπαράκ, σύμφωνα με ορισμένες πηγές, επισκέφθηκε, επί τούτου, τον Αμερικανό αντιπρόεδρο Ντικ Τσένεϊ τον οποίο προειδοποίησε ότι: «το Ισραήλ γνωρίζει καλά λόγω εμπειρίας ότι δεν υπάρχει τρόπος να κερδίσεις μια κατοχή. Το ζήτημα είναι να διαλέξεις το εύρος της ταπείνωσής σου, ως κατακτητής».

Υπό αυτό το πρίσμα, η ισραηλινή ηγεσία αποφάσισε να αναθερμάνει τις σχέσεις της με το κουρδικό στοιχείο, δρομολογώντας μια φιλόδοξη και ευρεία επιχείρηση αποστολής πρακτόρων οι οποίοι ανέλαβαν σειρά στρατιωτικών και πολιτικών καθηκόντων. Οι σχέσεις, μάλιστα, του Ισραήλ με τους Κούρδους, δεν είναι κάτι καινούριο.

Στις δεκαετίες του '60 και του '70, υπήρχαν στενές επαφές και το Ισραήλ είχε στηρίξει εξέγερση των Κούρδων του βορείου Ιράκ, στο πλαίσιο της γενικότερης πολιτικής του για συμμαχίες με μη Αραβες γείτονες. Και μπορεί η συμμετοχή της Μοσάντ στη σύλληψη του Οτσαλάν να προκάλεσε τριγμούς, αλλά δεν κατέστρεψε τους διαύλους επικοινωνίας.

Αποστολή των Ισραηλινών πρακτόρων φέρεται να είναι η εκπαίδευση των χιλιάδων Κούρδων μαχητών, πεσμέργκα, σε μυστικές επιχειρήσεις δολιοφθοράς, δολοφονιών αλλά και ανίχνευσης, σε κουρδικές περιοχές, κυρίως, στο Ιράν και στη Συρία. Συχνά, μάλιστα, οι άνθρωποι αυτοί δε φέρουν καν ισραηλινό διαβατήριο.

Ο στόχος της ισραηλινής ηγεσίας είναι πολλαπλός: να έχει «μάτια» και δυνατότητα «παρέμβασης» εντός Ιράν, Συρίας αλλά και Ιράκ, καθώς εκτιμά ότι οι πεσμέργκα μπορούν να αποτελέσουν μια πολύ καλή στρατιωτική απάντηση στην αυξανόμενη στρατιωτική δύναμη των σιιτών που πιστεύουν ότι υποστηρίζονται από το Ιράν. Ισως γι' αυτό, από πέρυσι το καλοκαίρι, Ιράν, Συρία και Τουρκία ξεπέρασαν τις διαφορές τους και βρήκαν «κοινό πεδίο» διαλόγου.

Ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες θέλουν το έργο των ισραηλινών μυστικών υπηρεσιών να αποδίδει, ήδη, ορισμένους καρπούς. Ισραηλινοί πράκτορες συνοδευόμενοι από πεσμέργκα φέρονται να έχουν εισέλθει στις κουρδικές περιοχές του Ιράν, να έχουν αρχίσει να αναμειγνύονται με τον εκεί κουρδικό πληθυσμό και παράλληλα να έχουν τοποθετήσει όργανα παρακολούθησης σε κομβικές ιρανικές πυρηνικές εγκαταστάσεις.

Παράλληλα, δεν ήταν λίγοι εκείνοι που «είδαν ύποπτο γειτονικό δάκτυλο», πίσω από τα αιματηρά επεισόδια που συγκλόνισαν τις κουρδικές περιοχές της Συρίας, στα μέσα Μαρτίου, και κατεστάλησαν βίαια από το συριακό στρατό για να οδηγηθούν οι εκπρόσωποι της συριακής κουρδικής κοινότητας σε συνομιλίες με το Σύρο Πρόεδρο.

Αν αυτά διαδραματίζονται, ίσως, σε Ιράν και σε Συρία, στις κουρδικές περιοχές του Ιράκ φαίνεται ότι «το παιχνίδι χοντραίνει». Οι ηγεσίες των μεγαλύτερων κουρδικών παρατάξεων (Δημοκρατικό Μέτωπο και Πατριωτική Ενωση) άφησαν στο περιθώριο τις, μεταξύ τους, πολύνεκρες αντιπαραθέσεις, και ένωσαν τις δυνάμεις τους διεκδικώντας, κατ' αρχάς, αυτονομία. Οι «εκκαθαριστικές» επιχειρήσεις των πεσμέργκα κατά Αράβων του βορείου Ιράκ δεν είναι μυστικό και έγιναν κάτω από τα μάτια των Αμερικανών κατοχικών. Τους πρώτους μήνες της κατοχής οι Κούρδοι, όντως, εξαργύρωσαν τη συμπαράταξή τους με τους κατακτητές και τη στρατιωτική συμμετοχή τους στην κατοχή.

Η κατοχική διοίκηση, όμως, εν μέσω της κλιμακούμενης αντίστασης, επέλεξε, σταδιακά, μια πιο εξισορροπητική στάση ανάμεσα στις ιρακινές εθνοτικές και θρησκευτικές κοινότητες, δείχνοντας ανοιχτά την προτίμησή της και στη σιιτική πλειοψηφία. Η ολιγόμηνη αυτή διαδικασία εκτιμάται ότι αποκρυσταλλώθηκε στη σύνθεση της δοτής «μεταβατικής» κυβέρνησης, όπου οι Κούρδοι δεν έλαβαν τη μερίδα του λέοντος, όπως επιδίωκαν. Δεν εξασφάλισαν, επίσης, ούτε νομοθεσία που να τους κατοχυρώνει το δικαίωμα να μπλοκάρουν με βέτο, σε περίπτωση διαφωνίας με την κυβερνητική πολιτική, μετά από την έντονη αντίδραση της σιιτικής θρησκευτικής ηγεσίας.

Οι επικεφαλής των κουρδικών παρατάξεων, Ταλαμπανί και Μπαρζανί, με επιστολή τους προς τον ΟΗΕ και την Ουάσιγκτον, εξέφρασαν ανοιχτά τη δυσαρέσκειά τους και άφησαν σαφώς να εννοηθεί ότι θα αποσύρουν την υποστήριξή τους από τη δοτή κυβέρνηση αν συνεχιστεί αυτή η πολιτική σε βάρος τους. Αν υλοποιήσουν την απειλή τους, τότε το χάος που επικρατεί σήμερα στο Ιράκ, σίγουρα θα μοιάζει με παιδικό παιχνίδι, καθώς θα είναι περισσότερο από άμεσος ο κίνδυνος εμφύλιας σύρραξης με τις κατοχικές δυνάμεις να βρίσκονται στο μέσον του κυκλώνα.

Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που έσπευσαν να θυμίσουν ότι η ισραηλινή ηγεσία είχε, επανειλημμένως, εκφράσει τη συμπάθειά της προς το πρόσωπο του Αχμάντ Τσαλαμπί, για την πρωθυπουργία ενώ πληθαίνουν τα στοιχεία που δείχνουν ότι ο Τσαλαμπί ήταν από τους βασικότερους διαύλους των ισραηλινών πληροφοριών προς το Πεντάγωνο, πριν τον πόλεμο, ενώ είχε δεσμευτεί να «ανταμείψει» το Τελ Αβίβ με έναν πετρελαιαγωγό από το Κιρκούκ ως τη Χάιφα. Οι σχέσεις του Τσαλαμπί με τις κατοχικές δυνάμεις άρχισαν να κλυδωνίζονται, αμέσως μετά το περασμένο φθινόπωρο και έφθασαν σε ρήξη πριν από ένα μήνα, σχεδόν, όταν κατηγορήθηκε ακόμη και για παροχή πληροφοριών στο Ιράν ενώ παραγκωνίστηκε πλήρως από τη δοτή κυβέρνηση.

Πολλοί είναι οι κακεντρεχείς που δε θεωρούν σύμπτωση το γεγονός ότι οι σχέσεις Τσαλαμπί - κατοχής άρχισαν να φθείρονται την ίδια χρονική περίοδο που οι Ισραηλινοί πράκτορες φέρονται να αναλαμβάνουν δράση στο βόρειο Ιράκ. Ούτε θεωρούν τυχαίο το ότι η ανοιχτή δυσαρέσκεια των Κούρδων, η έξαρση της βίας στην περιοχή τους αλλά και ορισμένες πληροφορίες για αιματηρές σποραδικές συγκρούσεις ανάμεσα σε πεσμέργκα και Αμερικανούς στρατιώτες, συμπίπτουν χρονικά με τον οριστικό παραγκωνισμό του ευνοουμένου του Τελ Αβίβ, Τσαλαμπί.

Ουδείς μπορεί να αποκλείσει το ενδεχόμενο όλα αυτά να μην αποτελούν παρά ένα εκπληκτικό σενάριο κατασκοπικής ταινίας. Ουδείς, όμως, μπορεί, μετά βεβαιότητας, να το διαψεύσει. Πόσο μάλλον, που πολλοί ανώνυμοι αξιωματούχοι μυστικών υπηρεσιών (και της Ευρώπης) το επιβεβαιώνουν.

Και εάν έστω και το ελάχιστο από όλα αυτά είναι αλήθεια, τότε το βέβαιο είναι ότι η ισραηλινή ηγεσία εκμεταλλεύτηκε το κουτί της Πανδώρας που άνοιξε η αμερικανική εισβολή στο Ιράκ παρεμβαίνοντας στις κουρδικές περιοχές και μετατρέποντας σε πυριτιδαποθήκη μια περιοχή πολύ ευρύτερη του Ιράκ.