«Κυρίαρχο και ελεύθερο» είναι, θεωρητικώς, το Ιράκ από τις αρχές της βδομάδας, αφού η θητεία της κατοχικής διοίκησης έληξε και η κυβέρνηση, που διορίστηκε από τους κατακτητές, ανέλαβε και επισήμως τα καθήκοντά της. Μάλιστα, η όλη διαδικασία πραγματοποιήθηκε, απροειδοποίητα, δύο μέρες νωρίτερα, με το σκεπτικό να αποφευχθούν τυχόν μεγάλες επιθέσεις ή δολιοφθορές που η ιρακινή αντίσταση θα είχε προγραμματίσει για την 30ή Ιουνίου με στόχο να «αμαυρώσει» τη «γιορτή».

Πίσω από τις θριαμβολογίες περί «ιστορικής στιγμής για τον ιρακινό λαό», η αλήθεια είναι εξαιρετικά σκληρή για τους «επίλεκτους» της κατοχής. Και μπορεί ο πρωθυπουργός Ιγιάντ Αλάουι να είναι συνηθισμένος σε τέτοιου είδους πιεστικές καταστάσεις χάρη στην πλούσια σταδιοδρομία του ως πράκτορα, πρώτα των ιρακινών μυστικών υπηρεσιών και στη συνέχεια των βρετανικών και των αμερικανικών.

Τα κατώτερα, όμως, στελέχη της δοτής κυβέρνησης, που, ουσιαστικά, αποτελούν και τον κύριο κορμό του μηχανισμού άσκησης της εξουσίας δε φαίνεται να έχουν ανάλογη πείρα αλλά ούτε και την πολυτέλεια της διαρκούς προστασίας από πολυπληθείς ομάδες ξένων μισθοφόρων. Γι' αυτό, μάλλον, και τις τελευταίες μέρες, τα πυρά της ιρακινής αντίστασης έχουν στραφεί προς συμβούλους, γραμματείς και διευθυντές υπουργείων.

Οπως εκτιμούσαν αρκετοί αναλυτές, πίσω από τις κλιμακούμενες αυτές επιθέσεις, θα μπορούσε κάλλιστα να κρύβεται ένα πολύ ρεαλιστικό σκεπτικό με βάση το οποίο αν δεν υπάρχουν άνθρωποι να λειτουργήσουν τον κυβερνητικό μηχανισμό, αυτός θα καταρρεύσει μια ώρα αρχύτερα. Γι' αυτό και το πρώτο θέμα που συζητά η δοτή κυβέρνηση είναι η επιβολή στρατιωτικού νόμου σε συγκεκριμένες περιοχές. Είναι, φαίνεται, τα «πρώτα βήματα στην ελευθερία».

Αντίθετα με τις ελπίδες των κατοχικών δυνάμεων, εκτός από τις ξένες πολιτικές ηγεσίες, κανείς εντός Ιράκ δε φάνηκε να πείθεται ότι «πλέον το Ιράκ βρίσκεται στα χέρια των Ιρακινών». Γι' αυτό ίσως και οι αντικατοχικές επιθέσεις συνεχίζονται με αμείωτη ένταση, αναγκάζοντας τις κατοχικές δυνάμεις να βρίσκονται σε διαρκείς εμπλοκές και το αμερικανικό Πεντάγωνο να καλεί εκτάκτως εφέδρους, οι οποίοι είχαν κριθεί μη μάχιμοι.

Οι ανάγκες της κατοχής σε στρατό δεν είναι, φυσικά, δυνατό να καλυφθούν από τις προσφορές για αποστολή δυνάμεων από την Ιορδανία, την Υεμένη και άλλες, ανάλογης ισχύος, δυνάμεις. Οι πιέσεις του Αμερικανού Προέδρου για αποστολή δυνάμεων του ΝΑΤΟ στο Ιράκ δεν απέδωσαν τα αναμενόμενα και έτσι ο Τζορτζ Μπους, στην πρόσφατη σύνοδο της Κωνσταντινούπολης, αναγκάστηκε να παρουσιάσει ως «επιτυχία» την αποδοχή, εκ μέρους όλων των μελών του Βορειοατλαντικού Συμφώνου, να αναλάβουν την εκπαίδευση των ιρακινών σωμάτων ασφαλείας.

Οι χώρες, όμως, που θα μπορούσαν πράγματι να στηρίξουν στρατιωτικά την κατοχή, όπως οι Γαλλία - Γερμανία, διευκρίνισαν ότι η εκπαίδευση θα γίνει εκτός Ιράκ, εξασφαλίζοντας, έτσι, τόσο την παρέμβασή τους στην κατεχόμενη χώρα όσο και την ασφάλεια των δυνάμεών τους. Υπό αυτές τις συνθήκες, ίσως να μην είναι ακραία η εκτίμηση που διατύπωσε ο αρχηγός του αμερικανικού ΓΕΣ, Ρίτσαρντ Μάγιερς, ότι τα αμερικανικά στρατεύματα ίσως μείνουν στο Ιράκ για τα επόμενα 5 χρόνια.