Με τον Χρ. Τσιγαρίδα άρχισε χτες ο κύκλος των απολογιών στη δίκη των κατηγορουμένων για συμμετοχή στον ΕΛΑ.

Στην απολογία του, ο Χρ. Τσιγαρίδας αποδέχτηκε τη συμμετοχή του στον ΕΛΑ, υπερασπίστηκε την πολιτική και πρακτική της οργάνωσης, δήλωσε ότι δε μετανιώνει για την κοινωνική και πολιτική πορεία που ακολούθησε όλα αυτά τα χρόνια, με τα όποια λάθη μικρά και μεγάλα που διέπραξε και τελείωσε με τη φράση «ο μόνος χαμένος αγώνας είναι αυτός που δεν έγινε». Στο σημείο αυτό, ακούστηκαν επευφημίες και χειροκροτήματα και η πρόεδρος του δικαστηρίου Ελ. Μπρίλη απέβαλε όλο το ακροατήριο.

Στην αρχή της απολογίας του, ανέφερε ότι δεν αισθάνεται ότι απολογείται, γιατί δεν είναι εγκληματίας, αλλά «κατηγορούμενος για την πολιτική μου δράση, μια δράση που ήταν στην υπηρεσία του ελληνικού λαού, και αυτός είναι ο μόνος αρμόδιος για να την κρίνει». Χαρακτήρισε τον ΕΛΑ ως «μια επαναστατική κομμουνιστική οργάνωση», στην οποία «δε χωρούσαν αρχηγιλίκια και φωτισμένες καθοδηγήσεις», που ως πολιτική πρακτική είχε την «προπαγάνδα - αντιπληροφόρηση», την «οργάνωση και ανάπτυξη των επαναστατικών δυνάμεων»,την «επαναστατική βία που έχει σαν σκοπό να καταργήσει το μονοπώλιο της βίας από το αστικό κράτος» και τις «πολιτικές πρωτοβουλίες και αγώνα για την ανάπτυξη και προώθηση των ταξικών συγκρούσεων σε κάθε κοινωνικό χώρο και τομέα».

Αρνήθηκε τη θεωρία των «συγκοινωνούντων δοχείων» ή ότι ο ΕΛΑ έφτιαχνε οργανώσεις - μαϊμού, πίσω από τις οποίες κρυβόταν ο ίδιος. Για την «1η Μάη» ανέφερε ότι ήταν μια τελείως διαφορετική οργάνωση από τον ΕΛΑ και πως την ύπαρξή της την πληροφορήθηκε από τη δράση της. Επίσης και για τον ΟΕΛΑ είπε ότι δεν είχε καμιά σχέση με τον ΕΛΑ.

Επανέλαβε ότι χρόνος τερματισμού του ΕΛΑ είναι το 1995, όπως αναφέρει στην τελευταία προκήρυξή του, ενώ για το σύνθημα της ίδιας προκήρυξης «ο αγώνας συνεχίζεται» σημείωσε ότι αυτό είναι μια συνήθης πρακτική σε όλες τις οργανώσεις.

Αναφέρθηκε και στο θέμα της ανάληψης από τον ίδιο της πολιτικής ευθύνης για συμμετοχή του στον ΕΛΑ, αν και σε βάρος του δεν υπήρχε κανένα στοιχείο, εκτός από «τα κουρελόχαρτα» που τα εμφάνισαν ως αρχεία της Στάζι, όπως τα χαρακτήρισε ο ίδιος. Οπως είπε, το έκανε αυτό για να μπορέσει να υπερασπίσει δημόσια την ιστορία του ΕΛΑ και «να μη σπιλώνεται η τιμή και το μεγαλείο του δολοφονημένου συντρόφου του Χρ. Κασίμη».

Για τον Κ. Αγαπίου είπε ότι τον έχουν στις λίστες από παλαιά και ανήκει στη δεξαμενή, από την οποία αντλούν υπόπτους για τρομοκρατία. Για την Ειρ. Αθανασάκη σημείωσε ότι την πλησίασαν για να τη χρησιμοποιήσουν εναντίον του Αγαπίου. Για τον Μ. Κασίμη ανέφερε ότι ήρθε στο δικαστήριο «ως τσόντα για να δέσει» μεταξύ τους όλους τους άλλους και πως πληρώνει το επώνυμο που φέρει λόγω του αδερφού του, ενώ για τον Αγ. Κανά είπε ότι είχαν μόνο επαγγελματική σχέση που τελείωσε άσχημα.

Σχετικά με άλλα μέλη του ΕΛΑ, είπε ότι «είναι ζήτημα αρχής για έναν επαναστάτη να μη δίνει κανένα στοιχείο για συντρόφους του», προσθέτοντας ότι ο τρόπος συγκρότησης του ΕΛΑ με τους αυτόνομους πυρήνες δεν του επέτρεπε να γνωρίζει πολλούς άλλους, ακόμη και αν το επιδίωκε. Τέλος, για την Σ. Κυριακίδου ανέφερε επί λέξει ότι «αυτό το υποκείμενο δε θα μπορούσε να έχει την παραμικρή σχέση με τον ΕΛΑ».

Στον ΕΛΑ είπε ότι τον ενέταξε ο Χρ. Κασίμης και συμφώνησαν να δουλέψει στους τρεις άξονες της τακτικής του ΕΛΑ και όχι στον άξονα της ανάπτυξης της επαναστατικής βίας, όχι γιατί διαφωνούσε, όπως εξήγησε, αλλά είχε να κάνει με λόγους που αφορούσαν την προσωπική και επαγγελματική του ζωή. Η δική του δουλιά αφορούσε στο περιοδικό «Αντιπληροφόρηση», για το οποίο είπε ότι δεν ήταν περιοδικό του ΕΛΑ, αλλά απλώς μέλη του ΕΛΑ, όπως και ο ίδιος, συμμετείχαν στην έκδοσή του. Από τον ΕΛΑ αποχώρησε για προσωπικούς λόγους το 1990 και γι' αυτό, όπως είπε, δεν πρόκειται να πει τίποτα άλλο.

Ο Χρ. Τσιγαρίδας δεν παρέλειψε να αναφερθεί εκτενώς και στο ρόλο της Αριστεράς στην Ελλάδα και ιδιαίτερα στο ΚΚΕ. Αφού το χαρακτήρισε «καθεστωτική δύναμη», ότι διακατέχεται από «δογματισμό και εργατισμό» κλπ. κλπ., έφτασε στο σημείο να πει ότι το ΚΚΕ είπε το σύνθημα «Καραμανλής ή τανκς» και ότι δέχτηκε να υπογράψει «δήλωση νομιμοφροσύνης», ότι δε θα ανατρέψει με βίαιο τρόπο το κοινοβουλευτικό καθεστώς, με αντάλλαγμα τη νομιμοποίησή του.