Δεν είναι ενέργεια αριστοφανική αυτή η πράξη; Δεν κρύβει σεξουαλικό υπονοούμενο αυτή η χειρονομία; Δε δείχνει ασέβεια προς τους θεσμούς; Τι υποδηλώνει αυτή η κίνηση; Οργή; Αηδία; Ή και τα δυο μαζί; Τον πλησίασα, λοιπόν, όπως θα έκανε ο δεσπότης των Σερρών, αν είχε μπροστά του τον Αριστοφάνη, και τον ρώτησα, όπως θα ρωτούσε και ο σεμνός ιερωμένος εκείνον: Τι δείχνετε, κύριε, Αριστοφάνη;

Χωρίς δεύτερη κουβέντα τραβάει το φερμουάρ. «Ορίστε, κύριε», μου λέει. «Τα "πράματά" μου δείχνω, δε βλέπετε»; «Και γιατί τα δείχνετε, κύριε»; ρωτάω, «δεν είναι, τουλάχιστον, ασέβεια»; «Ασέβεια είναι αυτό που κάνω εγώ, και δεν είναι ασέβεια αυτό που κάνει εκείνος», μου απαντάει οργισμένος. «Ποιος εκείνος», ρωτάω κοιτώντας κατά το μέρος, που υποθέτουμε, πως βρίσκεται ο «θεός». «Αλλού κοιτάς», μου λέει, «ποιος ασχολείται με το "θεό", σε εκείνους τα δείχνω». «Στο Ζέπελιν»; ρωτάω έκπληκτος. «Σ' αυτό το τέρας», φωνάζει. «Μέρες τώρα περνάει από πάνω μας και μας κάνει ακτίνες. Κοιτάζει τα στήθια μας, τα στομάχια μας, τα μυαλά μας. Του δείχνω και εγώ και τα 'απαυτά" μου για να συμπληρώσει. Για να έχει πλήρη εικόνα. Και του δείχνω και τον πισινό μου για να ρεφάρει! Να», ξαναφωνάζει και ξαναδείχνει τα γυμνά, πλέον, «πράματά» του στο Ζέπελιν.

Γυρίζω, και τι να δω. Χιλιάδες κόσμο να ανεβαίνει το λόφο. Κοιτάζω απέναντι στα Τουρκοβούνια. Το ίδιο και εκεί. Και στου Φιλοπάππου. Και στην Πνύκα. Χιλιάδες άνθρωποι να χειρονομούν με αριστοφανικές χειρονομίες και να παίρνουν θέση σε όλους τους λόφους της Αθήνας. Φεύγω τρομαγμένος, όπως θα έφευγε τρομαγμένος και ο Χριστόδουλος από τη «Λυσιστράτη» ή τις «Εκκλησιάζουσες». Φτάνω στην Πανεπιστημίου. Κατεβαίνω στην Ομόνοια. Στη Σταδίου. Στο Σύνταγμα. Παντού, χιλιάδες, εκατομμύρια άνθρωποι, άντρες και γυναίκες, άλλοι να χειρονομούν προς το Ζέπελιν και άλλοι να στέκονται μπροστά στις ηλεκτρονικές κάμερες κάνοντας τις ίδιες - και ακόμα χειρότερες - χειρονομίες. Αλλοι να μουντζώνουν. Και άλλοι να φτύνουν. Η πόλη έχει γίνει μια τεράστια σκηνή και οι κάτοικοί της θεατρίνοι. Ντυμένοι με ό,τι βάλει ο νους του ανθρώπου, χειρονομούν και χυδαιολογούν. Μια παράσταση να τρελαίνει παπάδες.