Ενα βήμα πριν από τον πόλεμο βρίσκονται πλέον η Γεωργία και η «ντε φάκτο» ανεξάρτητη Δημοκρατία της Νότιας Οσετίας, έπειτα από τις εχθροπραξίες των τελευταίων δέκα ημερών, εντός των εδαφών της τελευταίας, που έχουν στοιχίσει τη ζωή σε τουλάχιστον 9 Γεωργιανούς στρατιώτες (άγνωστος παραμένει ο αριθμός των θυμάτων από την άλλη πλευρά). Παρά την υπογραφή δύο διαφορετικών συμφωνιών, σε διάστημα μιας εβδομάδας, για την κατάπαυση του πυρός και την απομάκρυνση των ενόπλων από τις επικίνδυνες ζώνες, οι συγκρούσεις συνεχίζονται σχεδόν καθημερινά και κανείς δεν μπορεί με σιγουριά να προβλέψει το τέλος τους.

Στο επίκεντρο της διαμάχης βρίσκεται φυσικά το καθεστώς ανεξαρτησίας που απολαμβάνει η Νότια Οσετία, όπως και η Αμπχαζία, από το 1992 και η δεδομένη επιθυμία του Προέδρου της Γεωργίας Μιχαήλ Σαακασβίλι να τις θέσει ξανά υπό τον έλεγχο της Τιφλίδας - δηλαδή να ανατρέψει τις συμφωνίες που υπογράφηκαν μετά τις πολεμικές συγκρούσεις το 1992. Αξίζει να αναφερθεί ότι μετά την ανατροπή της Σοβιετικής Ενωσης, η τότε ηγεσία της Γεωργίας κατάργησε το καθεστώς αυτονομίας που απολάμβαναν οι δύο αυτές περιοχές, γεγονός που οδήγησε στις πολεμικές συγκρούσεις και στην τελική απόσχισή τους με τη βοήθεια της Μόσχας.

Τώρα ο Σαακασβίλι, για λόγους που δεν έχουν να κάνουν μόνο με το γεωργιανό εθνικισμό, τον οποίο πρεσβεύει και προβάλλει, αλλά προφανώς με τα συμφέροντα των «φίλων» του στη Δύση στην περιοχή (περιορισμός της επιρροής της Ρωσίας στην περιοχή του Καυκάσου ενόψει και του πετρελαιαγωγού Μπακού - Τιφλίδα -Τζεϊχάν), προσπαθεί με μια σειρά από σπασμωδικές κινήσεις να ανακινήσει ένα σχεδόν ξεχασμένο θέμα.

Αιτία των τελευταίων συγκρούσεων είναι η απόφαση της Τιφλίδας τον περασμένο Ιούνιο να αποστείλει στη Ν. Οσετία στρατιώτες του υπουργείου Εσωτερικών που υποτίθεται ότι θα έβαζαν τέλος στο λαθρεμπόριο (κυρίως σε αλκοόλ) που γίνεται στην περιοχή και θα προστάτευαν τους Γεωργιανούς που ζουν στο έδαφος της Νότιας Οσετίας. Η μίνι αυτή εισβολή στην ουσία δεν τελείωσε ποτέ, ενώ από εκείνη τη στιγμή το κλίμα διαρκώς χειροτερεύει και πλέον μετράμε νεκρούς. Παράλληλα, αξίζει να σημειωθεί ότι ο Σαακασβίλι ρίχνει λάδι στη φωτιά και σε ό,τι αφορά στην Αμπχαζία. Πρόσφατα απείλησε να βυθίσει οποιαδήποτε πλοίο προσπαθήσει να προσαράξει στα λιμάνια της Αμπχαζίας (στη Μαύρη Θάλασσα) χωρίς να έχει λάβει πρώτα την έγκριση της Τιφλίδας. Ακόμη διαμήνυσε στους Ρώσους τουρίστες να μην επισκέπτονται την Αμπχαζία, την οποία αποκάλεσε «εμπόλεμη ζώνη», σε μια προφανή προσπάθεια να πλήξει την οικονομία της περιοχής. Ακολούθησε η έντονη αντίδραση της Μόσχας, ενώ με πλοίο στην περιοχή έφτασε επειγόντως και ο υπερ-εθνικιστής πολιτικός Βλαντιμίρ Ζιρινόφσκι. Το θέμα έκλεισε εκεί, αλλά σίγουρα θα ξανάρθει στο προσκήνιο.

Η Τιφλίδα κατηγορεί το Κρεμλίνο ότι όχι μόνο επιθυμεί τις συγκρούσεις στη Νότια Οσετία, αλλά και ότι τις καλλιεργεί κιόλας, μέσω των στρατιωτών της που βρίσκονται εκεί («ειρηνευτική δύναμη» που επιβάλλει τους όρους της εκεχειρίας του 1992). Αίτημα της γεωργιανής κυβέρνησης είναι η διεθνοποίηση του προβλήματος (με την πραγματοποίηση μιας διάσκεψης για το θέμα στην οποία θα συμμετάσχουν Δυτικοί ηγέτες) και η αντικατάσταση των Ρώσων στρατιωτών από Δυτικούς. Είναι προφανές ότι σε μια τέτοια περίπτωση οι Γεωργιανοί με τη βοήθεια των ΗΠΑ και της Βρετανίας (η πετρελαϊκή BP πρωτοστατεί στην κατασκευή του αγωγού και στην εκμετάλλευσή του) θα ανέτρεπαν τα δεδομένα υπέρ τους.

Εξίσου προφανές είναι ότι η λογική της κυβέρνησης Σαακασβίλι δεν ευσταθεί. Η Ρωσία δεν έχει κανένα λόγο να εμπλακεί σε μια ακόμη σύγκρουση στον Καύκασο την ώρα που έχει τεράστιο πρόβλημα στην Τσετσενία. Επίσης με την παρουσία των Ρώσων στρατιωτών σε Αμπχαζία και Οσετία (αλλά και με τις βάσεις εντός της Γεωργίας), οι Ρώσοι διατηρούν κάποια επιρροή στην ευαίσθητη αυτή περιοχή και θα ήταν εξαιρετικά παράλογο να θέσουν σε δοκιμασία μια κατάσταση που τους ευνοεί. Ακόμη δε θα πρέπει να ξεχνά κανείς ότι Αμερικανοί (αλλά και Βρετανοί) εκπαιδεύουν εδώ και δύο χρόνια Γεωργιανούς στρατιώτες (με το πρόσχημα της καταπολέμησης της τρομοκρατίας) και μάλιστα σε τακτικές που χρησιμοποιήθηκαν στα επεισόδια στην Οσετία (εγκατάσταση σημείων ελέγχου κ.ά.).

Πολλά θα κριθούν από το κατά πόσο ο Σαακασβίλι θα καταφέρει να διεθνοποιήσει το ζήτημα, αίτημα που φυσικά η Μόσχα δε συζητά καν. Προς το παρόν αυτό φαντάζει (τουλάχιστον για το άμεσο μέλλον) δύσκολο, με δεδομένα τα προβλήματα που αντιμετωπίζει αλλού η Ουάσιγκτον. Ωστόσο, η τακτική του «εμπρησμού» που ακολουθεί η Τιφλίδα, όπως και η δράση ορισμένων (ενδεχομένως) ανεξέλεγκτων στοιχείων που δρουν στην περιοχή, έχουν τη δυναμική να δρομολογήσουν πιο δραστικές εξελίξεις που θα συνεισφέρουν στη «λύση του προβλήματος».