Με δύο σημαντικές εκθέσεις ξεκίνησε τη λειτουργία της η Εθνική Γλυπτοθήκη. Εβδομήντα δύο έργα του μεγάλου Βρετανού γλύπτη Χένρι Μουρ και τα ξύλινα μνημειακά γλυπτά του Χρήστου Καπράλου, εκτίθενται στα ανακαινισμένα κτίρια στο Αλσος Στρατού στο Γουδί.

Η επιλογή των δύο καλλιτεχνών δεν έγινε τυχαία. Πρόκειται για δύο κορυφαίους εκπροσώπους της γλυπτικής του 20ού αιώνα που έτυχε να γνωριστούν και που έτρεφαν μεγάλη εκτίμηση ο ένας για τον άλλο. Η έκθεση έργων του Χρ. Καπράλου πραγματοποιείται σε συνεργασία με το Ιδρυμα Χρήστου και Σούλης Καπράλου, το οποίο στο εξής θα ανήκει στην Εθνική Πινακοθήκη. Εκτίθενται 20 γλυπτά, εκ των οποίων τα 10 αποτελούν το μνημειακό έργο «Παρωδία από το Αέτωμα της Ολυμπίας». Παρουσιάζονται επίσης, η μεγάλη σύνθεση της «Σταύρωσης», ο «Ικαρος - Αχιλλέας - Εκτορας», καθώς και πέντε ακόμη συνθέσεις.

Οι εύπλαστοι κορμοί ευκαλύπτου, «εισέβαλαν» στο δημιουργικό ορίζοντα του γλύπτη γύρω στο 1965. Το μέγεθος των δέντρων επέβαλε τις μνημειακές διαστάσεις των γλυπτών. Το «ρέον σχήμα» ενός κορμού, του θυμίζει τον Αλφειό, από το ανατολικό αέτωμα του ναού του Δία στην Ολυμπία. Ετσι, εμπνέεται τη σύνθεση που ονομάζει «Παρωδία από το Αέτωμα της Ολυμπίας». Αποτελείται από δέκα φιγούρες. Στο κέντρο, η επιβλητική μορφή του Απόλλωνα. Δίπλα του παρατάσσονται ανδρικές και γυναικείες μορφές: κένταυροι, Λαπίθες και Λαπιθίδες, ενώ στις γωνιές του αετώματος τοποθετεί ποτάμιους θεούς.

«Η γλυπτική σε ξύλο» υπογραμμίζει η Μαρίνα Λαμπράκη - Πλάκα «δεν προσπαθεί να μιμηθεί ρεαλιστικές μορφές. Ο ακρωτηριασμός των μορφών επιβάλλεται από την καταγωγή τους από το δέντρο. Η οργανική πυκνότητα της φόρμας, που πηγάζει από βαθιά γνώση της πλαστικής ανατομίας, μεταδίδει ένα ισχυρό αίσθημα ζωτικότητας σ' αυτές τις μορφές. Ο γλύπτης δεν προσθέτει ελλείποντα μέλη. Αντίθετα, μπορεί να προσθέσει, κόβοντας φέτες από ξύλο και συγκολλώντας τες με καβίλιες, τα σχηματοποιημένα φτερά μιας Νίκης ή να υποδηλώνει μια πτυχολογία. Ετσι τα έργα αυτά συνδυάζουν την οργανικότητα, που τα κάνει να μοιάζουν ζωντανά, με την πιο ισχυρή αφαίρεση».

Πλάι στο μνημειακό σύνολο του αετώματος, ο Χρ. Καπράλος λαξεύει στο ξύλο πολλές μεμονωμένες μορφές. Οι περισσότερες είναι εμπνευσμένες από αρχαία θέματα: Νίκη, Ικαρος, Αχιλλέας που σέρνει το νεκρό Εκτορα στο άρμα του κ.ά. Στο μνημειακό σύνολο που εμπνέεται από την Ολυμπία, ο γλύπτης θα προσθέσει τη «Σταύρωση», «μια δραματική, ευφάνταστη ερμηνεία του θείου πάθους».

Στην Εθνική Γλυπτοθήκη, ο Χένρι Μουρ «μιλά» από μόνος του. Η ατομική παρουσίαση έργων του, γεγονός μεγάλης καλλιτεχνικής αξίας, δεν προσβλέπει απλώς σε μια «πανοραμική» αντίληψη της δουλιάς του καλλιτέχνη που συνόψισε τις κατακτήσεις του αιώνα του μοντερνισμού, αλλά αποτελεί την πλήρη ανάγνωση ενός έργου βαθιά ανθρώπινου που εισήγαγε μια νέα αισθητική για το συμβατικά αποκαλούμενο «όμορφο».

Ηδη γνωστός στην Ελλάδα από το 1949, στην έκθεση που κατέδειξε το μεγάλο «άνοιγμά» του προς το μοντερνισμό, ο Χένρι Μουρ έχει δικαιωματικά κατακτήσει τον τίτλο του κορυφαίου γλύπτη του 20ού αιώνα. Σύμφωνα με τη διευθύντρια της Εθνικής Πινακοθήκης, Μαρίνα Λαμπράκη - Πλάκα, «ο Βρετανός γλύπτης Χένρι Μουρ κορυφώνει και παράλληλα ανανεώνει ριζικά την ανθρωποκεντρική παράδοση της γλυπτικής που γεννήθηκε στη Μεσόγειο... Για να φτάσει στην πλαστική ερμηνεία της ζωτικής φόρμας, θα αναζητήσει διδάγματα σε ποικίλες πηγές: στην προϊστορική τέχνη της Ευρώπης, στις Κυκλάδες, αλλά και στην πρωτόγονη τέχνη του Μεξικού και της Αφρικής. Τις ιστορικές αυτές πηγές, έρχεται να εμπλουτίσει το δίδαγμα της σύγχρονης τέχνης: οι πλαστικές αναζητήσεις του Πικάσο, οι απόλυτες φόρμες του Μπρανκούζι. Ο Μουρ αναζητεί πηγή έμπνευσης και στην ίδια τη φύση όπου αναγνωρίζει οικουμενικά σχήματα».

Η έκθεση έργων του Χ. Μουρ, οργανώνεται γύρω από εφτά θεματικές ενότητες. Οι τέσσερις είναι ανθρωποκεντρικές («Ορθιες μορφές», «Πλαγιασμένες μορφές», «Μητέρα και παιδί», «Πολεμιστές»), ενώ οι τρεις («Οργανικές φόρμες», «Κράνη - Εσωτερικές και εξωτερικές φόρμες» και «Ζώα») δείχνουν την ενασχόληση του γλύπτη και με άλλα θέματα. Και οι δύο εκθέσεις θα διαρκέσουν έως τα τέλη Οκτώβρη.