Θα ασχοληθώ και σήμερα με τους Ολυμπιακούς Αγώνες, γιατί, αν και δεν τους παρακολουθώ, ή, για να είμαι ειλικρινής, τους παρακολουθώ ελάχιστα, όταν δεν έχω κάτι να κάνω, πιστεύω πως είναι ένα πολύ σοβαρό «μάθημα». Είναι, για να το πω και αλλιώς, η αφορμή για να σκεφτείς και να πεις πολλά. Να σχολιάσεις, να καταγγείλεις, να προβληματιστείς. Και, πρώτ' απ' όλα, να σας θυμίσω πως από τότε που πήρε η χώρα μας την «παραγγελία» να οργανώσει αυτούς τους Αγώνες, άρχισε η μεγάλη συζήτηση. Ο πολιτικός κόσμος κόπηκε στα δυο. Εμείς από τη μια μεριά και οι άλλοι από την άλλη. Εμείς λέγαμε πως δεν έπρεπε, οι άλλοι έλεγαν πως έπρεπε. Εμείς υπογραμμίζαμε τα προβλήματα που περιμένουν τη λύση τους, τις φτώχειες μας, την ανεργία μας, τις λογής αδυναμίες μας, σε μια εποχή, που η οικονομία μας στηρίζεται σε ξύλινα πόδια, έτοιμα να θρυμματιστούν από τη μια μέρα στην άλλη και να βρεθούμε όλοι μαζί μέχρι το λαιμό μέσα στη μαύρη τρύπα για τα καλά. Οι άλλοι έλεγαν πως θα προβληθεί η χώρα μας. Θα αυξηθεί ο τουρισμός μας. Θα αναβιώσει το «μεγαλείο» των Αγώνων που γεννήθηκαν εδώ. Θα αναδειχτεί η αυθεντικότητα του Πολιτισμού μας και, τελικά, θα αποδείξουμε πως είμαστε ικανοί, εμείς οι μικροί, να κάνουμε τα μεγάλα. Ιστορίες, με άλλα λόγια, για άγριους, και μάλιστα για πολύ άγριους. Σαν αυτές που λέγονται στους πανηγυρικούς, όταν τα σχολεία μας γιορτάζουν και διηγούνται περασμένα μεγαλεία.

Κι όμως, η διοργάνωση προχωρούσε. Οι μεγαλοεργολάβοι έτριβαν τα χέρια τους. Το ένα έργο ακολουθούσε το άλλο. Οι λογαριασμοί όλο κι ανέβαιναν, ξεπερνώντας τους πρώτους προϋπολογισμούς. Η Βουλή ενημερωνόταν τυπικά και ο λαός, που ήξερε και δεν ήξερε πως όλα αυτά θα ξεσπούσαν στη δική του την πλάτη, ούτε ενημερωνόταν, ούτε πίεζε για να ενημερωθεί. Ως γνήσιος ελληνικός λαός περίμενε το θέαμα, ξεχνούσε, όμως, τον «άρτον». Ωσπου ήρθε η μεγάλη μέρα. Αναψαν τα μεγάλα φώτα. Οι γρηγορούντες φύλακες έβαλαν το δάχτυλο στη σκανδάλη. Οι αρχαίοι μας πρόγονοι πήρανε και πάλι την πρώτη θέση, καλογυαλισμένοι και μεγαλοπρεπείς, λες και η ζωή τους ήταν μόνο τέχνη, έρωτας και οργιαστικές τυμπανοκρουσίες, χωρίς αίμα, πόνους και βάσανα. Οι επίσημοι πολεμοκάπηλοι και οι «ντεμέκ» ειρηνόφιλοι πήραν τη θέση τους. Τα σχετικά «φάρμακα» κατέβηκαν από τα ράφια. Και όλα αυτά ως σχόλια. Ως περιγραφές μιας γιορτής, που το πικρό της ποτήρι θα το πιούμε στο τέλος, όταν τελειώσει. Οταν σταματήσουν τα χειροκροτήματα και σβήσουν τα φώτα, και τα επίσημα ρούχα κρεμαστούν και πάλι στις κρεμάστρες.

Ενα ερώτημα, όμως, θα παραμείνει αναπάντητο κι ας κάνουμε όλοι πως δε μας απασχολεί. Ας υποκρινόμαστε πως μέσα μας το έχουμε ξεκαθαρίσει. Για τα Μετάλλια θέλω να πω. Ολα αυτά τα χρυσά, τα αργυρά και τα χάλκινα «βραβεύματα», που κρέμονται απαστράπτοντα από τους περήφανους λαιμούς των καλοχτενισμένων κοριτσιών και των συγκινημένων αγοριών, που σιγοψιθυρίζουν τον εθνικό τους ύμνο, όταν αυτός ακούγεται από τα μεγάφωνα, σε ποιες αξίες αντιστοιχούν; Ποιο είναι το ακριβές νόημά τους;