Πέντε χρόνια πριν, τα 5,9 Ρίχτερ της Πάρνηθας κατέστρεψαν τα σπίτια τους. Από τότε μέχρι σήμερα, κάθε μέρα που περνά, η κυβερνητική πολιτική καταστρέφει κάθε ελπίδα τους, για να μπορέσουν να ξαναζήσουν σε κάποιο σπίτι. Ο έκτος, στη σειρά, χειμώνας θα βρει πολλούς σεισμόπληκτους στους καταυλισμούς. Και αυτός ο χειμώνας θα είναι ο πιο βαρύς γιατί μαζί του φέρνει: Ανεργία. Χρέη σε τράπεζες. Απειλές για έξωση από τα λυόμενα. Υπέρογκους λογαριασμούς της ΔΕΗ.

Οπως αποκάλυψε ο «Ρ» την περασμένη Πέμπτη, πέντε χρόνια μετά, μόνο 1 στους 5 σεισμοπαθείς έχει αποκατασταθεί, ενώ 1 στους 3 δεν ξεκίνησε καν τη διαδικασία για την επισκευή του σπιτιού του. Και αυτό είναι χαρακτηριστικό του κυβερνητικού εμπαιγμού όλα αυτά τα χρόνια, αφού οι άνθρωποι που ζουν στους καταυλισμούς ακόμα θυμούνται τις κυβερνητικές εξαγγελίες, αμέσως μετά το σεισμό του '99, ότι όλοι θα μπουν στα σπίτια τους πολύ γρήγορα. Πλέον όλα εκείνα μοιάζουν με κακόγουστο αστείο.

Ο «Ρ» επισκέφτηκε τον καταυλισμό σεισμοπλήκτων στο Μενίδι. Στο στρατόπεδο ΚΑΠΟΤΑ. Στα όρια του Ολυμπιακού Δήμου, που πριν από λίγες μέρες είχε ντυθεί στα καλά του... Και όπως λένε οι σεισμόπληκτοι «αν η φτώχεια ήταν Ολυμπιακό άθλημα θα παίρναμε το χρυσό».

Στο Μενίδι από τις 2.885 εγκεκριμένες αιτήσεις για επισκευές σπιτιών έχουν περαιωθεί μόνο 1.308 ενώ από τις 970 εγκεκριμένες αιτήσεις για ανακατασκευή περαιώθηκαν μόλις 18! Το κράτος, για ακόμη μια φορά ανύπαρκτο, κάνει αισθητή την παρουσία του μόνο μέσω της Δημοτικής Αστυνομίας, που απειλεί κατά καιρούς ότι θα τους πετάξει έξω ως ...παράνομους. Οι ίδιοι οι κάτοικοι του καταυλισμού αναρωτιούνται: «Από πού κι ως πού η φτώχεια θεωρείται παράνομη πράξη;»

Τα ποσά της περιβόητης κρατικής στεγαστικής συνδρομής αποδεικνύονται πλέον και στην πράξη εξευτελιστικά. Οπως λέει στο «Ρ» η Ανθή Αναστασιάδη, έλαβε το ποσό του 1,5 εκατομμυρίου δρχ., ενώ 600.000 δρχ. κόστισε μόνο η πόρτα του σπιτιού της! Ετσι, αναγκαστικά οι πληγέντες από το σεισμό έχουν στραφεί σε δάνεια, τα οποία θα ξεχρεώνουν εφ' όρου ζωής, ενώ καθυστερούν τα έργα των επισκευών και ανακατασκευών. Την ίδια στιγμή, τα ενοίκια στο Μενίδι έχουν εκτοξευτεί στα ύψη (μια μέση τιμή που πρέπει να δώσει μια τετραμελής οικογένεια είναι τα 600 ευρώ) και η ενοικίασή τους για μια μικρομεσαία οικογένεια είναι αδύνατη.

Στον καταυλισμό «ΚΑΠΟΤΑ» υπάρχουν περίπου 2.500 κοντέινερς ετοιμόρροπα. Το καλοκαίρι «βράζουν». Το χειμώνα «μπάζουν» βροχή και χιόνι. Σε αυτούς τους χώρους αναγκάζονται να ζουν ακόμη και πολυμελείς οικογένειες, ενώ οι λογαριασμοί της ΔΕΗ είναι πάντα «φουσκωμένοι» λόγω της απαραίτητης χρήσης των κλιματιστικών. Κάθε κοντέινερ που αδειάζει καταλαμβάνεται αμέσως από κάποια άλλη οικογένεια που ζει μέσα στην ανέχεια και βλέπει στον καταυλισμό μοναδική λύση διαβίωσης. Εκεί εξαναγκάζεται να ζει διαρκώς υπό την απειλή της βίαιης αποβολής, αφού η κυβέρνηση εφαρμόζει πολιτική που τους καταδικάζει στην ανεργία, ενώ το θέμα της λαϊκής στέγης ούτε καν αγγίζει τα «μεγαλόπνοα» προγράμματά της...

«Κάποιοι νομίζουν ότι έχουμε βολευτεί εδώ και δεν ξεκολλάμε, αλλά δεν είναι έτσι», λέει ο Παναγιώτης Μουκάνης που ζει εδώ και 4 χρόνια στον καταυλισμό «ΚΑΠΟΤΑ» και συνεχίζει: «Θέλουμε μόνο δουλιά και να ζούμε αξιοπρεπώς. Εχω τέσσερα παιδιά και στο Δήμο μου λένε ότι δε δικαιούμαι πρόσληψη!»

Σκηνές που φανερώνουν και τις συνθήκες εγκατάλειψης, κάτω από τις οποίες ζουν οι σεισμόπληκτοι διαδραματίζονται στον καταυλισμό, όταν η ενορία μοιράζει κάποια τρόφιμα. «Γίνεται σκοτωμός, ακόμη και ξύλο πέφτει για μια σακούλα τρόφιμα που μοιράζει κατά διαστήματα η ενορία», λέει ηΑνθή Αναστασιάδη.

Οταν οι σεισμόπληκτοι απευθύνονται στους ...αρμόδιους, για να ζητήσουν μια λύση εκείνοι τους παραπέμπουν από τη μία υπηρεσία στην άλλη. Πότε από το ΥΠΕΧΩΔΕ στο Δημαρχείο, πότε από το Δημαρχείο στο ΥΠΕΧΩΔΕ... Για να αποκαλυφθεί, τελικά, η κοροϊδία, όπως ακριβώς την περιγράφει η Ευδοκία Αγγέλου που ζει εδώ και 5 χρόνια στον καταυλισμό. «Ο κύριος Καραμανλής μάς έλεγε να μη φοβόμαστε. Ελεγε ότι θα μας αποκαταστήσει. Εγώ ζω με μια σύνταξη 300 ευρώ. Πώς να νοικιάσω σπίτι; Πώς να πληρώσω τους λογαριασμούς; Πήρε τις ψήφους μας και μας ξέχασε, αλλά θα μας ξαναχρειαστεί...».