Τομ Κρουζ - Τζέιμι Φοξ

Ακόμα και «αθώες» ταινίες, όπως η «Διαδρομή», ας πούμε, πρέπει να γίνονται τελείως «νιανιά» για να καταπίνονται ευκολότερα και καλύτερα. Ετσι το κυρίως θέμα γίνεται δεύτερο και το δεύτερο γίνεται πρώτο! Ανατροπή που καθορίζεται από το super market της πολυεθνικής κουλτούρας, της «κουλτούρας για όλα τα γούστα»!

Στο Λος Αντζελες κάποιοι αποφάσισαν να μιλήσουν. Τα αφεντικά, όμως, της συμμορίας διακίνησης ναρκωτικών - και όχι μόνον - μισθώνουν έναν εκτελεστή (Τομ Κρουζ), ο οποίος αναλαμβάνει να τους κλείσει το στόμα. Φτάνει, λοιπόν, στην πόλη των Αγγέλων και «απαλλοτριώνει» ένα ταξί για να τον μεταφέρει από το ένα θύμα στο άλλο (οι δολοφονίες - 5 τον αριθμό - πρέπει να γίνουν μέσα σε ένα βράδυ). Μαζί με το ταξί, φυσικά, ο μισθωμένος εκτελεστής «απαλλοτριώνει» και τον ταξιτζή (Τζέιμι Φοξ).

Η υπόθεση της ταινίας, και στα δυο θέματα που θίγει, είναι - θα μπορούσε να είναι - καθώς αντιλαμβάνεστε, ενδιαφέρουσα. Ομως, ο σκηνοθέτης, υπακούοντας στη λογική του εύκολου εισιτηρίου, αδιαφόρησε για την ουσία και λουστράρισε την επιφάνεια που πουλάει. Εφτιαξε μια «νυχτερινή περιπέτεια». Οπου τα πάντα γίνονται για να ευχαριστηθεί ο πελάτης. Καμία διάθεση διείσδυσης στον κόσμο των ναρκωτικών και της βίας, στη λογική της απόλυτης σιωπής, ούτε, έστω, στον κόσμο του ταξιτζή που, χωρίς να το θέλει, γίνεται μάρτυρας - και συνεργάτης, ως ένα σημείο - στις πληρωμένες δολοφονίες. Και τα δυο θέματα, γερά δραματουργικά στοιχεία, πέρασαν στο «ντούκου». Τι έμεινε;

Εμεινε μια ...περιπέτεια, χωρίς καμία σοβαρότητα! Μέσα στον ορυμαγδό των άσκοπων πυροβολισμών και το «άψογο» στιλ του εκτελεστή (κυκλοφορεί και σκοτώνει ωσάν μοντέλο), εξαφανίστηκε, τελείως, ο υπόκοσμος και οι νόμοι του. Ολα φαντάζουν ωσάν να μην είναι αληθινά. Μια πλάκα, δηλαδή! Ενα παιχνίδι! Το ίδιο εξαφανίστηκε και το «δράμα» του ταξιτζή. Ο οποίος από τη μια στιγμή στην άλλη είδε τη ζωή του να γυρίζει ανάποδα. Και αντί ο σκηνοθέτης να σκύψει απάνω του, τον έκανε και αυτόν ...Τομ Κρουζ! Στο τέλος, μάλιστα, καλύτερο και από τον Κρουζ, αφού αυτός είναι, τελικά, ο νικητής!

Την κατάσταση επιδεινώνει η φωτογραφία της ταινίας. Μια φωτογραφία χωρίς φωτιστικά κοντράστ, χωρίς ατμόσφαιρα, απαραίτητα στοιχεία για αστυνομική ταινία (χρησιμοποιήθηκε ψηφιακή κάμερα, η οποία «τραβάει» και σε αδύνατες φωτιστικές πηγές - πού να κάθεσαι να φωτίσεις τώρα!).

Σταθήκαμε αναλυτικά στην ταινία, όχι γιατί το αξίζει η ίδια, αλλά γιατί είναι ένα αποκαλυπτικό παράδειγμα της κινηματογραφικής πραγματικότητας που βιώνουμε. Ολα αστειάκια. Περιπετειούλες, για να περνάει η ώρα. Η τέχνη, πια, έγινε «διασκεδαστική». Χωρίς πολλές σκοτούρες και πολλές «εμβαθύνσεις». Ενας γυαλισμένος πρωταγωνιστής, πέντ' έξι κιλά σφαίρες, μερικές στριγκλιές από λάστιχα αυτοκινήτων που αλληλοκυνηγιούνται, λίγος έρωτας και, να, η ταινία. Και τα ταμεία, παρακαλώ, να γεμίζουν.

Καλή «διασκέδαση», όσοι την έχετε ανάγκη!

Παίζουν: Τομ Κρουζ, Τζέιμι Φοξ, Τζέιντα Πίνκετ Σμιθ, Μαρκ Ραφάλο, Πίτερ Μπεργκ.