Εχεις την αίσθηση του ανολοκλήρωτου. Θέλεις, ακόμα, κι άλλο! Η «συμπύκνωση» του ποιήματος, στη συγκεκριμένη περίπτωση του «επεισοδίου», δε σου επιτρέπει τις ανάσες. Οι οποίες ανάσες σου παρέχουν την «πολυτέλεια» της άνεσης του χρόνου. Της άνεσης του χρόνου να χαρείς την αισθητική, τους διαλόγους, τα μηνύματα. Να παρακολουθήσεις μια ιστορία με αρχή, μέση και τέλος. Να συνδιαλλαγείς μαζί της...

Η έλλειψη του μύθου, που απαιτούσε ο Αριστοτέλης, καλύπτεται, στη συγκεκριμένη περίπτωση, μερικώς, με το ενιαίο της υπόθεσης: Καφές και Τσιγάρα. Καλύπτεται, επίσης, όπως γίνεται με τα καλά μικρά ποιήματα, με τη σαφήνεια στη διατύπωση. Με τη σαφήνεια του θέματος. Με την εξαιρετική χρήση των διαλόγων. Με την οικονομία στις λέξεις. Με την πολύ καλή επιλογή των ηθοποιών. Ετσι, στο τέλος, αποκομίζεις την εντύπωση πως είδες μια ολοκληρωμένη ιστορία. Διάβασες ένα ενιαίο μεγάλο ποίημα!

Ανθρωποι, δυο δυο ή και περισσότεροι, ανταμώνουν, γύρω από ένα τραπέζι και ενώ πίνουν καφέ και καπνίζουν (ή δεν πίνουν και δεν καπνίζουν), μιλούν για πολλά και διάφορα. Αυτά τα μικρά στιγμιότυπα εξωτερικά φαντάζουν αδιάφορα. Στον πυρήνα τους, όμως, υπάρχει ζωή και ουσία ζωής. Οχι μεγάλες στιγμές. Μικρές. Βαθιά ανθρώπινες, όμως, στιγμές.

Ο Τζάρμους έχει το δικό του, ξεχωριστό, κινηματογραφικό λόγο. Στη συγκεκριμένη ταινία βοηθήθηκε εξαιρετικά, για να ακουστεί ο λόγος του, από θαυμάσιους ηθοποιούς ή μουσικούς που εμφανίζονται σαν ηθοποιοί.

Παίζουν: Ρομπέρτο Μπελίνι, Αλφερντ Μολίνα, Κέιτ Μπλάνσετ, Στιν Κούγκαν, Στιβ Μπούσεμι, Στίβεν Ράιτ, Ιγκι Ποπ, Τομ Γουέτς, Μεγκ Γουάιτ, Τζακ Γουάιτ, ΓΖΑ, ΡΖΑ.