Παιδί των εταιριών (corporation)

Ο Ακμπαρ και οι συνεργάτες του δεν αμφισβητούν το σύστημα, παρότι το κάνουν φύλλο και φτερό. Και δεν το αμφισβητούν, γιατί θεωρούν ή κάνουν ότι θεωρούν την «εταιρία» σαν ένα κακό σπυρί του συστήματος και όχι αναπόσπαστο μέρος του ίδιου του συστήματος. Οχι νομοτελειακή εξέλιξη οικονομική και ιστορική του καπιταλισμού.

Η λέξη corporation μεταφράζεται, ανάμεσα στα άλλα, και σαν μεγάλη ή πρησμένη κοιλιά. Ολοι ξέρουμε πως πράγματι η «εταιρία» έχει όντως φουσκωμένη κοιλιά, αφού είναι ένας μηχανισμός συγκέντρωσης κεφαλαίου. Οσο πιο μεγάλη είναι η «εταιρία» τόσο πιο φουσκωμένη είναι και η κοιλιά της. Τόσο πιο μεγάλα τα αδικήματά της. Τόσο πιο ανεξέλεγκτος και καταστροφικός ο ρόλος της στην οικονομία, στην πολιτική, στη δημοκρατία.

Πριν εκατόν πενήντα χρόνια η «εταιρία» ήταν απλώς μια ασήμαντη οντότητα. Σήμερα, πια, είναι κυρίαρχος θεσμός του καπιταλιστικού συστήματος. Τόσο κυρίαρχος που είναι πάνω από κυβερνήσεις. Που εκμεταλλεύεται ό,τι υπάρχει πάνω και κάτω από τη γη. Που ιδιοποιείται, μεταποιεί και εκμεταλλεύεται τις πρώτες ύλες. Ακόμα και τον αέρα. Που καταστρέφει το περιβάλλον. Που δημιουργεί δικτατορίες. Που δημιουργεί ανισότητες και φτώχειες! Και έχει κατορθώσει με τη δύναμή της να επιβάλει το «πρόσωπό» της. Εχει θεσμοθετηθεί ειδικός χαρακτηρισμός γι' αυτή. Είναι νομικό πρόσωπο. «Πρόσωπο» χωρίς συναισθήματα, όμως. Αφού δεν είναι «φυσικό» πρόσωπο, αλλά «τεχνητό», με όλες τις παρεκτροπές του!

Ολα αυτά βγαίνουν από την ταινία με ακλόνητα επιχειρήματα. Με αριθμούς και άλλα αποδεικτικά στοιχεία. Ο θεατής βοηθιέται να σχηματίσει μια ισχυρή γνώμη για το ρόλο της «εταιρίας» -συγκεκριμένης και «αόριστης» - στην παγκόσμια σκηνή. Στη δημιουργία των πολέμων και των άλλων τοπικών ή γενικών εντάσεων και συρράξεων. Δυστυχώς, όμως, η ταινία από το σημείο αυτό και μετά «ποιεί την νήσσαν». Μάλιστα, δημιουργεί και ψευδαισθήσεις. Θεωρεί πως μπορεί να υπάρξει καλή και περιβαλλοντολογική «εταιρία». Μάλιστα μας δείχνει - κατά κόρον - και έναν περιβαλλοντολόγο καπιταλιστή. Που προπαγανδίζει πως μπορεί να συνυπάρξει καπιταλισμός και περιβάλλον. Καπιταλισμός και δημοκρατία!

Παρ' όλα αυτά η ταινία βοηθάει. Σου δίνει επιχειρήματα. Σου αποσαφηνίζει κάποια ερωτηματικά. Είναι ακόμα και στα αρνητικά της χρήσιμη. Ας πούμε η άποψή της πως μπορεί η «εταιρία», δηλαδή ο καπιταλισμός, να «λογικευτεί» (άποψη που εκφράζεται από πολλών αποχρώσεων «πράσινους» και από την ταινία), αποδεικνύεται από τα πράγματα, από τα επιχειρήματα του ίδιου του ντοκιμαντέρ, παράλογη και εξωπραγματική. Και μόνον γι' αυτό αξίζει να δει κανείς την ταινία.