Μερικές μέρες μετά τις τοπικές εκλογές στη Νικαράγουα και τη μεγάλη νίκη του Μετώπου των «Σαντινίστας» (FSLN) και εν μέσω των «μαζικών» αναχωρήσεων από το Λευκό Οίκο, μεταξύ άλλων και της ηγεσίας του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, ο επικεφαλής του Πενταγώνου βρέθηκε στην πρωτεύουσα Μανάγκουα.

Μια επίσημη επίσκεψη, η οποία πέρασε στα «ψιλά»... Παρ' όλα αυτά, η επίσκεψη του Ντόναλντ Ράμσφελντ ήταν και εξαιρετικής σημασίας, αλλά και πολυεπίπεδης ερμηνείας.

«Επισήμως», πρωταρχικός στόχος, η δημόσια στήριξη του Προέδρου Ενρίκε Μπολάνιος μετά τα καταστρεπτικά, για το κόμμα που τον στηρίζει, το APRE, αποτελέσματα στις τοπικές εκλογές. Λιγότερο από 10% συγκέντρωσαν οι υποψήφιοί του ανά τη νικαραγουανή επικράτεια και διεκδικούν στο δεύτερο γύρο μόνο μία δημαρχία και αυτή στην αποκαλούμενη «συντηρητική» Γρανάδα. Ομως, ο Μπολάνιος είναι από τα «πιστά σκυλιά» της Ουάσιγκτον, και, σαν τους ομολόγους του, του Εκουαδόρ Λούσιο Γκουτιέρες και του Περού Αλεχάντρο Τολέδο, μάλλον χαίρει της αποδοκιμασίας του λαού... αφήνοντας την Ουάσιγκτον να δεχτεί ένα ακόμη ηχηρό ράπισμα και εξασθενώντας τις ελπίδες και τις προσπάθειες του Λευκού Οίκου να καθυποτάξουν ακόμη περισσότερο την αμερικανική υποήπειρο, μέσω των διμερών εμπορικών συμφωνιών στο πλαίσιο προώθησης της ALCA, ή των στρατιωτικών σχεδίων, όπως το «Σχέδιο Κολομβία» ή το «Σχέδιο των Ανδεων».

Ομως, η στήριξη του Μπολάνιος δεν είναι ικανός και αναγκαίος λόγος γι' αυτό το εσπευσμένο ταξίδι του Ράμσφελντ, ειδικά που παραδοσιακά επί Ρεπουμπλικανών, το Πεντάγωνο προσδιορίζει την εξωτερική πολιτική και όχι το Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Ισως τώρα, με το «γεράκι» Κοντολίζα Ράις στο τιμόνι του ΥΠΕΞ υπάρξει ανατροπή αυτής της παράδοσης.

Εντούτοις, μέχρι νεοτέρας, ο Ράμσφελντ είναι αυτός που καθορίζει τα πιόνια στη σκακιέρα. Και αυτός είναι ο λόγος που επισκέφτηκε τη Νικαράγουα. «Δεν αντέχεται πλέον αυτό το λατινοαμερικανικό γαϊτανάκι»... Και η Νικαράγουα είναι μια πολύ καλή περίπτωση, αφού ακόμη δεν έχει βρεθεί στην «άλλη όχθη». Βέβαια, οι προεδρικές εκλογές δεν απέχουν και πολύ, μόλις το 2006...

Σπεύδει ο Ράμσφελντ... για τον έλεγχο της περιοχής της Κεντρικής Αμερικής - κανείς δεν πρέπει να ξεχνά ότι στο γειτονικό Ελ Σαλβαδόρ το Μέτωπο «Φαραμπούντο Μαρτί» έχει κερδίσει τις τοπικές και κοινοβουλευτικές εκλογές και έχασε για λίγους «αμφισβητήσιμους» ψήφους την προεδρία - και εν συνεχεία μέσω του «στομίου» της υπόλοιπης Λατινικής Αμερικής, δηλαδή της Καραϊβικής και της Νοτίου Αμερικής.

Ο απόλυτος έλεγχος των πλουτοπαραγωγικών πηγών της Νότιας Αμερικής είναι το ζητούμενο, όπως αντιστοίχως ήταν και στα άλλα δύο κρίσιμα σημεία - κλειδιά της υδρογείου: Στην Κεντρική και Νότια Ασία και τη Δυτική Αφρική. Μήπως πια είναι ευκρινή τα κίνητρα της Γαλλίας για την πρόσφατη επέμβασή της στην Ακτή του Ελεφαντοστού;

Ετσι, το μεγάλο «αφεντικό» της περιοχής είναι «υποχρεωμένο εκ των πραγμάτων να εξασφαλίσει τον έλεγχο όχι μόνο για τη δική του επικυριαρχία, αλλά και εκπροσωπώντας τα συμφέροντα και των υπολοίπων «συμμάχων». Βέβαια, εξαρτάται από τη χρονική περίοδο «ποιοι» είναι οι σύμμαχοι. Παραδείγματος χάρη, στην περίπτωση της Αϊτής, οι μεγάλοι εχθροί Γάλλοι και Αμερικανοί και οι ολίγον αντιπολεμικοί και ουδέτεροι Καναδοί συμφώνησαν απολύτως και αμέσως επενέβησαν στη δύσμοιρη Αϊτή, αφού πρώτα είχαν δημιουργήσει τεχνητά τις συνθήκες χάους και εμφυλίου, που λειτούργησε σαν πρόσχημα.

Βέβαια, από την άλλη πλευρά, Γάλλοι, Βρετανοί και Ισπανοί διά μέσου των FINA, BP, British και της Repsol (η οποία ελέγχεται από αμερικανικά κεφάλαια) αντιστοίχως, μέσω του ΔΝΤ πιέζουν τη Βολιβία και τον Πρόεδρο Κάρλος Μέσα να παρακάμψει τα δεσμευτικά αποτελέσματα του δημοψηφίσματος για τις ενεργειακές πηγές της χώρας και να προχωρήσει άμεσα στην ιδιωτικοποίηση του φυσικού αερίου. Την ίδια στιγμή, Ρωσία, Κίνα, Ινδία και άλλες ασιατικές χώρες συνάπτουν ξεχωριστές συμφωνίες για το πετρέλαιο με τη Βενεζουέλα και τη Βραζιλία και, παράλληλα, επενδύουν «μαζικά» στη Λατινική Αμερική.

Αναντίρρητα, οι ΗΠΑ είναι η δύναμη που αυτή τη στιγμή διαθέτει τρομακτική στρατιωτική υπεροπλία και η «μοναδική υπερδύναμη» στην αμερικανική ήπειρο. Ομως, οι λαοί της Λατινικής Αμερικής δείχνουν έντονα σημάδια ανυπακοής. Εάν οι ΗΠΑ δεν είναι σε θέση να ελέγξουν τους «αντιδραστικούς γίγαντες ή λιλιπούτειους», όπως π.χ. τη Νικαράγουα, στην ίδια τους τη γειτονιά και να εξασφαλίσουν την πρόσβαση για όλους τους «επενδυτές», θα χάσουν μέρος της γεωστρατηγικής τους δύναμης.

Ελεγχος, που μπορεί να απαιτήσει και μια «στρατιωτική επέμβαση». Ο Ράμσφελντ υπέγραψε με τον Μπολάνιος και μια σειρά συμφωνιών στρατιωτικού χαρακτήρα, ανάμεσα σε αυτές και την καταστροφή 1.367 πυραύλων εδάφους - αέρος SAM-7, δηλαδή τη βασική αντιαεροπορική άμυνα της χώρας. Μπορεί μια μελλοντική επέμβαση να είναι επιτυχής εάν δεν υπάρχει ο απόλυτος έλεγχος του εναέριου χώρου;

Υπερβολή; Λίγες μέρες μετά, κατά τη διάρκεια της Συνόδου των υπουργών Αμυνας του ημισφαιρίου, στο Κίτο, οι περισσότεροι αναλυτές παρακολουθώντας την ομιλία του Ράμσφελντ για τη «νέα αρχιτεκτονική ασφαλείας», βάσει των «νέων προκλήσεων που απαιτούν την επανεξέταση του διαχωρισμού των ενόπλων δυνάμεων από τις δυνάμεις τήρησης της τάξης» -που όλως τυχαίως αγνοήθηκε παντελώς από τα έγκριτα διεθνή ΜΜΕ - κατέληξαν στο δυσοίωνο συμπέρασμα ότι «εάν σε τρία, πέντε ή δέκα χρόνια η Λατινική Αμερική επιστρέψει στο σκοτεινό παρελθόν των "βρώμικων πολέμων" και των δικτατοριών, οι αναλυτές θα πρέπει να αναζητήσουν τους λόγους σε αυτή τη διάσκεψη»...