Στη σκηνή του θεάτρου «Κάππα» στεγάζει το Εθνικό Θέατρο την ιψενική «Εντα Γκάμπλερ». Εργο, που θα μπορούσε να το δει κανείς σαν τραγικής διάστασης θεματολογικό αντίποδα της «Νόρας». Η ιψενική «Νόρα» διακήρυξε την ακέραιας ηθικής απελευθέρωση - χειραφέτηση της γυναίκας από τα δεσμά - θεσμούς της αστικής κοινωνίας και τον άντρα - αφέντη (πατέρα ή σύζυγο) με την εγκατάλειψη του συζυγικού «κουκλόσπιτου» και την έξοδό της στην εργασία και στην κοινωνία. Η Νόρα είναι μια κατάφαση στη ζωή και μάλιστα σε μια νέα ζωή. Η Εντα Γκάμπλερ μια άρνηση στη ζωή. Η Εντα παραμένει «δέσμια» των αξιών, συνηθειών, τρόπου ζωής της αστικής καταγωγής της και του στρατηγού πατέρα της. Αντί να κάνει ό,τι ποθεί η καρδιά της, να ακολουθήσει τον έρωτά της, έναν φτωχό αλλά ιδιοφυή συγγραφέα, δέχεται να παντρευτεί έναν μικροαστό, ασήμαντο αλλά με «προοπτικές» επιστήμονα, ο οποίος για χάρη της καταχρεώνεται, για να αγοράσει μια παλιά αριστοκρατική έπαυλη, που εκείνη ήθελε. Η αστική νοοτροπία της, η μεγαλομανία και εγωπάθειά της, ο «θαμμένος» έρωτάς της, η ταπεινή καταγωγή και η μετριότητα του υποταγμένου στη γοητεία της συζύγου, η απέχθειά της στην πιθανότητα να γεννήσει μαζί του παιδί, η αβάσταχτη απραξία της, η μεγαλεπήβολη αλλά μελαγχολική έπαυλη, η ζήλια που της ξυπνά η σχέση του άντρα που αγάπησε με μια άλλη γυναίκα και ένα σπουδαίο έργο που εκείνος μπόρεσε να γράψει, αλλά όχι ο άντρας της, κι ένας «φίλος» που εκβιαστικά θέλει να την κάνει ερωμένη του, την «πνίγουν». Την κάνουν φορέα του κακού, της «ύβρεως». Περιφρονεί τον άντρα της, ξανασπρώχνει τον αγαπημένο της στο πιοτό, του δίνει περίστροφο για να αυτοκτονήσει, του καίει το έργο του, και τελικώς απελπισμένη αυτοκτονεί, με το περίστροφο του πατέρα της - σύμβολο της «θνησιγενούς» αστικής τάξης.

Το βαθύτατο κοινωνικό μήνυμα, αλλά και το «σκοτεινό» κλίμα του ιψενικού δράματος, σε μια όμορφη μετάφραση (Γιώργος Δεπάστας) αναδείχτηκε από τη σκηνοθεσία της Νικαίτης Κουντούρη (η ίδια υπογράφει και την αχρείαστη σε ένα τόσο σπουδαίο έργο διασκευή). Την ανάδειξη αυτών των στοιχείων υπηρέτησαν και το μοντερνιστικό γκριζόμαυρο σκηνικό και τα κοστούμια (Γιώργος Πάτσας) και οι σκιώδεις φωτισμοί (Λευτέρης Παυλόπουλος). Η «νοικοκυρεμένη», αλλά όχι ιδιαίτερης πνοής σκηνοθεσία, απέδωσε και λίγο - πολύ «νοικοκυρεμένες» ερμηνείες. Οι σημαντικότερες και με μεγαλύτερο βάθος ήταν οι ερμηνείες των Σοφοκλή Πέππα και Θέμι Πάνου. Απλότητα και αλήθεια οι ερμηνείες της Ειρήνης Ιγγλέση και Μελίνας Μαμβακά. Περιγραφικότητα της Χρύσας Σπηλιώτη. Η ικανότατη Φιλαρέτη Κομνηνού πρέπει να αντιπαλέψει τις μανιερισμένες «ευκολίες» και την πόζα της. Ο ταλαντούχος Κώστας Ζαχαράκης διεκπεραίωσε έναν αντίθετο με την ιδιοσυγκρασία του ρόλο.