Σκέψεις για το κίνημα ειρήνης | ΔΙΕΘΝΗ

ΔΙΕΘΝΗ

Σκέψεις για το κίνημα ειρήνης

Οταν η διεθνής κοινωνία επιδεινώνεται, όταν η εθνική υπόσταση της πατρίδας ταπεινώνεται, τότε η σιωπή ενός συνειδητού ειρηνιστή, μαχητή της ειρήνης, ισοδυναμεί με προδοσία. Αδιαφορώ για το πώς προσλαμβάνουν τη λέξη ειρηνιστής οι κάθε λογής «επαναστάτες» και «ταξικοί» της γκρούπας και της φράσης. Γνωρίζω ότι ο πλανήτης πνίγεται από τις ακαθαρσίες της ολιγαρχίας και των μίσθαρνων εργολάβων της. Γνωρίζω ακόμη ότι η διεθνής παραχάραξη βασικών εννοιών, συνθημάτων κι αρχών του προοδευτικού κι επαναστατικού κινήματος ευδοκιμεί στη χώρα μου, την Ελλάδα.

Ολόκληρες μεταπολεμικές γενιές που υπερασπίστηκαν τις δημοκρατικές ελευθερίες του 15% και του «114» εκφυλίστηκαν σε ένα τωρινό αγοραίο δημοκρατισμό και προοδευτισμό που τον εξαντλούν σε χαζοχαρούμενες πανηγυριώτικες τηλεοπτικές εκπομπές. Είναι φανερό κι έκδηλο ότι αυτές οι γενιές εξάντλησαν τα όριά τους στον αστικο-φιλελεύθερο δημοκρατισμό κι ότι όλος εκείνος ο αγώνας κόντρα στην παλατιανή καμαρίλα και στο αστυνομικό κράτος της ΕΡΕ γινόταν για να πετύχουμε την τωρινή καπιταλιστική ελευθερία της βούτας και της αρπαχτής.

Γίνεται πολύς λόγος κι από πολλούς για το Διεθνές Δίκαιο, τα εθνοτικά και μειονοτικά δικαιώματα, τις διεθνείς συμβάσεις και ό,τι περιλαμβάνεται στον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ πέρα από την ιμπεριαλιστική χειραγώγησή του από τους ευρω-ατλαντιστές, ΗΠΑ, ΕΕ και ΣΙΑ. Γίνεται πολύς λόγος κι ορθά για την καταδίκη εθνικιστικών, σοβινιστικών, επεκτατικών βλέψεων από κάθε λογής χούντες, στρατοκρατικές καμαρίλες και πολιτικά - στρατιωτικά - βιομηχανικά συμπλέγματα εξουσίας. Πόσο, όμως, εθνικιστική, σοβινιστική κι επεκτατική είναι η διεκδίκηση διεθνών συμβάσεων που καταστρατηγήθηκαν από εκείνους που τις υπέγραψαν; Πόσο εθνικιστική είναι η διεκδίκηση αναγνώρισης ιστορικά αποδεδειγμένων γενοκτονιών κι η οικονομική, πολιτική και ηθική αποκατάσταση των θυμάτων και των συγγενών τους;

Η χώρα μου, η Ελλάδα, έχει πλούσια εμπειρία σ' αυτό το ζήτημα. Σύμφωνα με τις αρχές του κινήματος ειρήνης καταδικάζονται οι επεκτατικές βλέψεις εναντίον χωρών αναγνωρισμένων από τον ΟΗΕ. Καταδικάζονται επίσης ενέργειες που παρεμβαίνουν στο εσωτερικό άλλων κρατών. Ταυτόχρονα, όμως, το κίνημα ειρήνης βάζει στην πρώτη γραμμή του αγώνα του την καταδίκη της εθνοκάθαρσης και την αποκατάσταση των βλαβών που προξένησε μια τέτοια πολιτική εις βάρος πληθυσμών. Αυτή, άλλωστε, είναι η έννοια της ενότητας ελευθερίας και ειρήνης. Οσο το κίνημα ειρήνης καταδικάζει κάθε επεκτατική ενέργεια εις βάρος μιας χώρας, άλλο τόσο υποστηρίζει την αγωνιστική διεκδίκηση ενός λαού που ζητά να πάρει πίσω εκείνα που του αφαίρεσαν.

Στη χώρα μου, την Ελλάδα, λειτούργησε από πολλού χρόνου το δόγμα «δε διεκδικώ τίποτα, δεν παραχωρώ τίποτα». Αυτό έχει αξία μόνο υπό την έννοια της εδαφικής διεκδίκησης ή παραχώρησης. Οταν όμως μια χώρα - μέλος του ΟΗΕ όπως π.χ. η Κύπρος έχει το 38% του εδάφους της υπό ξένη στρατιωτική κατοχή, είναι υποχρεωμένη να επιζητά με κάθε μέσο την απελευθέρωση και ηθική και υλική της αποκατάσταση. Η Ελλάδα έχει οξύτατο πρόβλημα σε μεγάλο τμήμα της περιμέτρου της.

Ας σημειωθεί ότι η λεγόμενη διείσδυση στα Βαλκάνια του ελληνικού κεφαλαίου δεν αποτελεί φερέγγυο ασφάλειας της χώρας. Αντίθετα, αποτελεί επιπρόσθετο κίνδυνο εμπλοκής της σε περιπέτειες ολιγαρχικών συμφερόντων, ντόπιων και ξένων. Επανερχόμενος στο ζήτημα της τήρησης των διεθνών συμβάσεων και κανόνων του Διεθνούς Δικαίου και του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ πέρα από τον ευρω-ατλαντικό στραγγαλισμό. Επανερχόμενος επίσης στο ζήτημα της αποκατάστασης των ηθικών και υλικών βλαβών ιστορικά αποδεδειγμένων γεγονότων εις βάρος εθνών και λαών, τίθεται το μέγα ζήτημα του πολιτικού και ηθικού προσανατολισμού του μαχόμενου κινήματος ειρήνης.

Το κίνημα ειρήνης που από τη φύση του είναι ανιδιοτελές και αυτόνομο, δε χωρά στα στενά και μίζερα όρια ιδεολογικών και πολιτικών σκοπιμοτήτων. Υπερασπίζεται πάντα την ιστορική και τρέχουσα αλήθεια...

Αντώνης ΔΑΜΙΓΟΣ